Bezoek ouders Santosh

Santosh heeft het er al lang over een bezoek aan zijn familie. Vorige week heb ik gezegd dat het goed is en dat Gerlinde en ik komen. Santosh zei dat er zondag een festival was in het dorp en dat zijn familie dat viert. Ik was een beetje bang dat we er een hele middag voor uit moesten trekken. Uiteindelijk had ik met Santosh afgesproken om om 21:00 s'avonds te komen. We hadden dus tijd om eerst naar de Hash te gaan. De hash was op een afgelegen plek. Na een paar biertjes gaven we aan dat we nog naar de ouders van Santosh moesten. Op weg naar huis belde Santosh naar de vervangende chauffeur. Het was duidelijk dat Santosh iets hoger in de rangorde der chauffeurs staat. Duizend en een excuus voor het feit dat hij geen bereik had met zijn telefoon op de afgelegen Hash locatie. Het werd duidelijk dat Santosh ons wel een uurtje eerder wilde hebben. Toen we thuis waren hebben we ons in een paar minuten opgefrist. Onderweg heeft Santosh nog minstens 5 keer gebeld, hij was heel erg opgetogen over ons bezoek. Hij stond ons bij de hoofdweg op te wachten. Het verkeer stond hopeloos vast ivm het festival. Santosh had in gedachten dat we tot aan de voordeur van zijn ouderlijk huis gebracht moesten worden. Met veel bravour stond Santosh op de weg het verkeer te regelen. Uiteindelijk konden we tussen een paar vrachtauto's een klein weggetje in, het stond vol met mensen in hun mooiste kleren en offers in de handen op weg naar de  tempel. Ook die werden aan de kant getoeterd, met enige schaamte zat ik in de auto. Honderd meter verder stond er een auto geparkeerd in de steeg, ik dacht laten we parkeren en het laatste stukje lopen. Maar dat was voor Santosh geen optie, het ene wiel over een berg keien en de andere kant van de auto op 5 cm lang de geparkeerde auto. Eenmaal dit obstakel voorbij hebben we de auto 200 m verderop geparkeerd. We hadden veel bekijks, we werden binnen gelaten in een zeer net huisje, in de kamer lag 1 kleed, in de hoek stond een tafeltje met een TV en in de andere hoek stond 1 kast. We moesten op het kleed gaan zitten. Ze hadden eten voor ons gemaakt, heel bijzonder wij kregen te eten en de rest van de familie werd de kamer uit gewerkt. Dit hadden we al een paar keer eerder meegemaakt bij onze buren. Men vraagt je om te komen eten, en vervolgens zit je met zijn tweeën te eten en de gastheer zit erbij te kijken. Ze hadden een heerlijk biryani gemaakt met kip erin, ik dacht dat Santosh veg was, ik voelde me ook hier ongemakkelijk over. Toen we aan het eten waren werd de ene naar de andere broer, zwager, tante, moeder vader etc aan ons voorgesteld. Toen we het eten op hadden mochten de kinderen bij ons komen, en ook de moeder en haar zussen, het was gezellig, maar lastig communiceren, ze konden alleen Maharati. Er was 1 broer van Santosh die goed engels sprak. Ook de kinderen konden ons verstaan maar waren te verlegen om iets terug te zeggen. We hebben een paar foto's gemaakt, en toen was het weer tijd om naar huis te gaan.

Rondje fietsen

Ik dacht het is tijd om een klein stukje te fietsen. Ik ga langzaam fietsen zodat mijn benen nog wat kunnen herstellen. Ik heb nog steeds een beetje spierpijn in mijn bovenbenen van vorige week. Zodra er een heuveltje op was heb ik de versnelling terug gezet. Normaal pomp ik altijd gewoon door maar nu relax. Ik ben Sus road afgefietst. We hadden daar een keer een Hash gehad en het is een mooi landelijk gebied, en niet al te ver van huis. Halverwege ben ik gestopt bij een rivier. Er kwam een jongen naar me toe, hij brabbelde iets in Maharati of Hindi. Ik snapte er niks van. Bij de rivier heb ik een paar mooie foto's gemaakt.

Terug bij de fiets maakte de jongen duidelijk dat hij wilde fietsen. Ik liet hem fietsen, na een klein stukje kwa hij terug. Hij was zo blij, dat het mijn dag helemaal goed maakte.

The day after

Vandaag was het de dag van de spierpijn, ik beweeg als een bejaarde, mijn kinderen lachen me uit als ik probeer zo normaal mogelijk te lopen.
Het is ook de dag van facebook complimenten geven en ontvangen. En het is de dag waarop je de resultaten opzoekt.

Vijftiende van de veteranen (45+) er deden 420 veteranen mee, drieenzeventigste van de 2116 deelnemers die de finish hebben gehaald.

Mumbai Marathon

Eindelijk was het zo ver, dit weekend naar Mumbai. Maanden trainen en dan nu naar Mumbai. Gerlinde, Thomas en ik hebben er nog een dag aanvast geplakt om Mumbai te ontdekken. Vrijdag ben ik wat eerder gestopt zodat we naar Mumbai konden rijden voordat het donker was. Het hotel was netjes maar een beetje saai, er ontbrak wat gezelligheid, vooral de vier TL balken welke als verlichting dienden deden een beetje afbreuk aan de gezelligheid in de kamer. We hadden niet zoveel trek, het broodje wat we onderweg hadden gegeten vulde aardig. Toch zijn we maar even naar een restaurant gegaan, Thomas een toetje, ik een lekker kippetje en Gerlinde wat wijn. We zijn daarna naar bed gegaan, erg lekker heb ik niet geslapen. De volgende ochtend had Santosh een neefje van zijn zus uit Mumbai geregeld als gids, best aardig van hem, we zijn naar een wasserij gereden. Toen ik de deur van de auto open deed kwam er een enorme stank over me heen. De was hing 10 m verderop te drogen, ik had mijn twijfels hoe fris het zal ruiken. Het neefje leidde ons door een doolhof van steegjes naar wasmachines en later ook naar de ambachtelijke manier van wassen, met een borstel de broeken schoon schrobben. Een andere man stond met grof geweld de kleren op een betonnen muur te slaan. Slijt vast goed. Er stond ruim sop op het water, en het rook hier naar zeep, de paden waren 1 grote modderpoel. De vuile was lag op een stapel op de grond, honderden vliegen vonden dit wel lekker ruiken.

Het was tijd om naar het WTC te gaan om de registratie voor de marathon te regelen. Ik had bij WTC een fancy gebouw verwacht, niks is minder waar een oud en vies gebouw. Men had de registratie goed geregeld, het liep als een trein. De goodie bag konden we buiten afhalen, een tafeltje achter een vrachtauto.

Daarna naar de gateway of India, de tekst op het gebouw vertelde dat de poort is gebouwd ter verwelkoming van de Britse koning en Koningin. We hebben even lekker zitten uitwaaien en van het zee briesje genoten, wederom jammer van alle afval wat in zee wordt gedumpt.

Het was weer tijd om te eten, ik moet immers morgen een Marathon lopen, en ik had als advies gekregen om heel veel te eten. We hebben wat lekkere dingen gescoord bij Starbucks. De rest van de middag zijn we aan het shoppen geweest en nog meer gegeten. En toen was het tijd voor het avond eten, nog maar een bord pasta naar binnen gewerkt.


Op tijd naar bed want de wekker hebben we op 4:15 gezet. We lagen nog maar net te slapen en er ging iemand naar de WC naast onze kamer, we waren weer wakker. We sliepen weer en toen werd er om 1 uur s'nachts gebeld, iemand had de verkeerde kamer gebeld, Grrrr. Enfin nog maar eens weer op het andere oor gaan liggen, toen ging men voor ons Hotel het marathon parcours uitzetten, luidruchtig werden de dranghekken van de kar gesmeten. Het slapen wordt wel heel moeilijk, ik begon me zorgen te maken of ik de wekker wel zou horen, maw ik heb de hele nacht enkel een beetje liggen soeselen.
Tijd om naar de start te gaan, ik zag op straat ook andere atleten lopen, die kon ik dus eenvoudig volgen naar de verzamel plek, ik kwam onderweg nog een aardige man tegen, die aan mij vroeg waar we naar toe moesten, ik zei laten we de rest maar volgen. Ik heb me maar op zijn Indiaas naar voren gewerkt, iedereen stond te wachten achter een touw, ik ben hier overheen gestapt en vooraan gaan staan. Het mooie in India is dat er regels lijken te zijn maar je hoeft je je er niet aan te houden en zo stond ik dus vooraan bij de start.
Er waren velen die mij voorbij renden, ik dacht ik ga goed ik houd me in, ik houd voldoende energie voor de laatste kilometers. Ik kon niet zien op mijn horloge hoe hard ik ging, het was te donker, het voelde goed. Achter af zag ik dat ik veel harder liep dan dat ik van plan was. Na 10 km was ik in verwarring, ik zag andere lopers in 2 rijen in verschillende richting rennen, het waren er heel veel, ik dacht daar ben ik nog niet geweest, achteraf denk ik dat ik de afslag voor de halve marathon heb gemist, gelukkig zat ik op de goede route. Het was tijd voor de sealink, prachtig zo rennen in alle rust midden op zee. Ik zag dat ik een meisje weer naderde wat me daarvoor had ingehaald, ik dacht dat ik de leeftijd had dat ik me daar niet zo druk meer overmaakte, maar toen ik haar weer in haalde dacht ik YES. Het was inmiddels licht, ik zag dat ik veel harder liep dan mijn plan, maar het ging zo lekker, na 25 km stond Gerlinde en Thomas te juichen, nou dan gaat het natuurlijk ook even weer vanzelf. Na 28 km voelde ik mijn bovenbenen een beetje, bij 30, 31 haalde ik veel mensen in, mijn hartslag liep ook op, het werd zwaar. Ik heb mezelf een paar keer wat moed in gesproken, kop op niet laten hangen dan voel je je lekkerder. En verbazingwekkend genoeg; mijn horloge gaf een constante snelheid. Ik begon af te tellen hoeveel kilometer nog, tja dat is het begin van het einde, hiervoor had ik gewoon gedachteloos door gerend. Na 35 km kwam er een klimmetje, dodelijk, maar ik zag dat anderen er meer moeite mee hadden, en dat gaf moed. Bij 36 km ging het weer naar beneden, je zou dan een relaxte run naar beneden moeten maken, maar iedere stap voelde als een mokerslag in mijn bovenbenen. Weinig souplesse. Snelheid daalde, het ging niet meer, ik zei tegen mezelf zal ik gaan wandelen, nee ben je gek heb je hier nou 4 maanden voor getraind, kom op doorgaan, kop omhoog. Toen kwam er een lichtpuntje, ik zag een pune runner die normaal altijd sneller is dan ik, de afstand werd kleiner, het rennen ging weer vanzelf, toen ik bij hem was zei ik kom op doorgaan, hij gaf aan dat hij leeg was, net als ik te hard begonnen, ik rende hem voorbij, daarna begon het aftellen weer, nog maar 4 km, Oh dat is nog maar ruim 20 minuten, Oh shit nog 20 minuten. Kop om hoog, zal ik gaan wandelen, nee ben je gek, je hebt al 38 km volgehouden je gaat niet opgeven. De Finish in zicht, niet meer versnellen, alleen maar consolideren, nog 500m,400m, 300m ik haal nog twee mannen in, nog 200 m de mannen halen mij weer in ze doen een eindsprint, zal ik aan haken, nee uitlopen dan is het goed.
Wauw ik heb het volbracht.
Daarna op het gras in de zon de race besproken met de andere pune runner, het was ook zijn eerste keer, vol ongeloof vertelde hij dat zijn tijd per kilometer boven de 6 minuten kwam, hij zat dus nog veel meer stuk dan ik.
Bij Gerlinde aangekomen even lekker gedoucht, geluncht en daarna weer terug naar Pune, de rest van de uitstapjes doen we wel een andere keer, ik ben bekaf.

Nieuw jaar

Een nieuw jaar een nieuw begin of gaat het gewoon door zoals het ging. Iedereen maakt toch wel weer plannen, of kijkt even terug op het afgelopen jaar. Op mijn werk wordt gevraagd wat is nou het belangrijkste wat je hebt bereikt afgelopen jaar. Tja dan valt er een kleine stilte, en kort daarna een overvloed van dingen die je hebt gedaan, maar wat was nou het belangrijkste? Lastige vraag, ik weet eigenlijk het antwoord niet, wellicht is het de combinatie van al die kleine dingen die je doet die het geheel tot een succes maken. Ik weet nog vorig jaar was ik gefrustreerd ik wilde snel grote stappen maken, mijn baas zei heb geduld het is een grote organisatie wees blij met ieder klein stapje dat je maakt en zo is het. En als je dan terug kijkt dan is dit het belangrijkste wat ik heb bereikt veel kleine stapjes. Maar wat wil je dan het komende jaar, tja dat is toch het verschil maken, de vraag is kun je het verschil maken met veel kleine stapjes.
Het is India, en hier gaan dingen anders dan in Nederland, dit moet je van de ene kant accepteren, maar van de andere kant weet je dat zoveel zaken eenvoudiger kunnen, waardoor je wellicht veel productiever wordt. Het lastige is dat een Indier altijd een reden heeft om het op zijn manier te doen, en dat het heel veel energie en discussie kost om hem ervan te overtuigen dat het anders kan. Het komt er eigenlijk ook altijd op neer dat het niet zijn schuld is dat hij zo werkt maar dat hij noodgedwongen door externe factoren wel geforceerd wordt om het op deze inefficiente manier te doen. Tja en als het door een ander komt waarom zal je dan zelf naar een alternatief zoeken.
Nou hier moet ik morgen op mijn werk maar eens over nagaan denken, wat zou het toch mooi zijn als ik het knopje zou vinden waar ik aan kon draaien om dit te veranderen.