Eindelijk was het zo ver, dit weekend naar Mumbai. Maanden trainen en dan nu naar Mumbai. Gerlinde, Thomas en ik hebben er nog een dag aanvast geplakt om Mumbai te ontdekken. Vrijdag ben ik wat eerder gestopt zodat we naar Mumbai konden rijden voordat het donker was. Het hotel was netjes maar een beetje saai, er ontbrak wat gezelligheid, vooral de vier TL balken welke als verlichting dienden deden een beetje afbreuk aan de gezelligheid in de kamer. We hadden niet zoveel trek, het broodje wat we onderweg hadden gegeten vulde aardig. Toch zijn we maar even naar een restaurant gegaan, Thomas een toetje, ik een lekker kippetje en Gerlinde wat wijn. We zijn daarna naar bed gegaan, erg lekker heb ik niet geslapen. De volgende ochtend had Santosh een neefje van zijn zus uit Mumbai geregeld als gids, best aardig van hem, we zijn naar een wasserij gereden. Toen ik de deur van de auto open deed kwam er een enorme stank over me heen. De was hing 10 m verderop te drogen, ik had mijn twijfels hoe fris het zal ruiken. Het neefje leidde ons door een doolhof van steegjes naar wasmachines en later ook naar de ambachtelijke manier van wassen, met een borstel de broeken schoon schrobben. Een andere man stond met grof geweld de kleren op een betonnen muur te slaan. Slijt vast goed. Er stond ruim sop op het water, en het rook hier naar zeep, de paden waren 1 grote modderpoel. De vuile was lag op een stapel op de grond, honderden vliegen vonden dit wel lekker ruiken.
Het was tijd om naar het WTC te gaan om de registratie voor de marathon te regelen. Ik had bij WTC een fancy gebouw verwacht, niks is minder waar een oud en vies gebouw. Men had de registratie goed geregeld, het liep als een trein. De goodie bag konden we buiten afhalen, een tafeltje achter een vrachtauto.
Daarna naar de gateway of India, de tekst op het gebouw vertelde dat de poort is gebouwd ter verwelkoming van de Britse koning en Koningin. We hebben even lekker zitten uitwaaien en van het zee briesje genoten, wederom jammer van alle afval wat in zee wordt gedumpt.
Het was weer tijd om te eten, ik moet immers morgen een Marathon lopen, en ik had als advies gekregen om heel veel te eten. We hebben wat lekkere dingen gescoord bij Starbucks. De rest van de middag zijn we aan het shoppen geweest en nog meer gegeten. En toen was het tijd voor het avond eten, nog maar een bord pasta naar binnen gewerkt.
Op tijd naar bed want de wekker hebben we op 4:15 gezet. We lagen nog maar net te slapen en er ging iemand naar de WC naast onze kamer, we waren weer wakker. We sliepen weer en toen werd er om 1 uur s'nachts gebeld, iemand had de verkeerde kamer gebeld, Grrrr. Enfin nog maar eens weer op het andere oor gaan liggen, toen ging men voor ons Hotel het marathon parcours uitzetten, luidruchtig werden de dranghekken van de kar gesmeten. Het slapen wordt wel heel moeilijk, ik begon me zorgen te maken of ik de wekker wel zou horen, maw ik heb de hele nacht enkel een beetje liggen soeselen.
Tijd om naar de start te gaan, ik zag op straat ook andere atleten lopen, die kon ik dus eenvoudig volgen naar de verzamel plek, ik kwam onderweg nog een aardige man tegen, die aan mij vroeg waar we naar toe moesten, ik zei laten we de rest maar volgen. Ik heb me maar op zijn Indiaas naar voren gewerkt, iedereen stond te wachten achter een touw, ik ben hier overheen gestapt en vooraan gaan staan. Het mooie in India is dat er regels lijken te zijn maar je hoeft je je er niet aan te houden en zo stond ik dus vooraan bij de start.
Er waren velen die mij voorbij renden, ik dacht ik ga goed ik houd me in, ik houd voldoende energie voor de laatste kilometers. Ik kon niet zien op mijn horloge hoe hard ik ging, het was te donker, het voelde goed. Achter af zag ik dat ik veel harder liep dan dat ik van plan was. Na 10 km was ik in verwarring, ik zag andere lopers in 2 rijen in verschillende richting rennen, het waren er heel veel, ik dacht daar ben ik nog niet geweest, achteraf denk ik dat ik de afslag voor de halve marathon heb gemist, gelukkig zat ik op de goede route. Het was tijd voor de sealink, prachtig zo rennen in alle rust midden op zee. Ik zag dat ik een meisje weer naderde wat me daarvoor had ingehaald, ik dacht dat ik de leeftijd had dat ik me daar niet zo druk meer overmaakte, maar toen ik haar weer in haalde dacht ik YES. Het was inmiddels licht, ik zag dat ik veel harder liep dan mijn plan, maar het ging zo lekker, na 25 km stond Gerlinde en Thomas te juichen, nou dan gaat het natuurlijk ook even weer vanzelf. Na 28 km voelde ik mijn bovenbenen een beetje, bij 30, 31 haalde ik veel mensen in, mijn hartslag liep ook op, het werd zwaar. Ik heb mezelf een paar keer wat moed in gesproken, kop op niet laten hangen dan voel je je lekkerder. En verbazingwekkend genoeg; mijn horloge gaf een constante snelheid. Ik begon af te tellen hoeveel kilometer nog, tja dat is het begin van het einde, hiervoor had ik gewoon gedachteloos door gerend. Na 35 km kwam er een klimmetje, dodelijk, maar ik zag dat anderen er meer moeite mee hadden, en dat gaf moed. Bij 36 km ging het weer naar beneden, je zou dan een relaxte run naar beneden moeten maken, maar iedere stap voelde als een mokerslag in mijn bovenbenen. Weinig souplesse. Snelheid daalde, het ging niet meer, ik zei tegen mezelf zal ik gaan wandelen, nee ben je gek heb je hier nou 4 maanden voor getraind, kom op doorgaan, kop omhoog. Toen kwam er een lichtpuntje, ik zag een pune runner die normaal altijd sneller is dan ik, de afstand werd kleiner, het rennen ging weer vanzelf, toen ik bij hem was zei ik kom op doorgaan, hij gaf aan dat hij leeg was, net als ik te hard begonnen, ik rende hem voorbij, daarna begon het aftellen weer, nog maar 4 km, Oh dat is nog maar ruim 20 minuten, Oh shit nog 20 minuten. Kop om hoog, zal ik gaan wandelen, nee ben je gek, je hebt al 38 km volgehouden je gaat niet opgeven. De Finish in zicht, niet meer versnellen, alleen maar consolideren, nog 500m,400m, 300m ik haal nog twee mannen in, nog 200 m de mannen halen mij weer in ze doen een eindsprint, zal ik aan haken, nee uitlopen dan is het goed.
Wauw ik heb het volbracht.
Daarna op het gras in de zon de race besproken met de andere pune runner, het was ook zijn eerste keer, vol ongeloof vertelde hij dat zijn tijd per kilometer boven de 6 minuten kwam, hij zat dus nog veel meer stuk dan ik.
Bij Gerlinde aangekomen even lekker gedoucht, geluncht en daarna weer terug naar Pune, de rest van de uitstapjes doen we wel een andere keer, ik ben bekaf.
Het was tijd om naar het WTC te gaan om de registratie voor de marathon te regelen. Ik had bij WTC een fancy gebouw verwacht, niks is minder waar een oud en vies gebouw. Men had de registratie goed geregeld, het liep als een trein. De goodie bag konden we buiten afhalen, een tafeltje achter een vrachtauto.
Daarna naar de gateway of India, de tekst op het gebouw vertelde dat de poort is gebouwd ter verwelkoming van de Britse koning en Koningin. We hebben even lekker zitten uitwaaien en van het zee briesje genoten, wederom jammer van alle afval wat in zee wordt gedumpt.
Het was weer tijd om te eten, ik moet immers morgen een Marathon lopen, en ik had als advies gekregen om heel veel te eten. We hebben wat lekkere dingen gescoord bij Starbucks. De rest van de middag zijn we aan het shoppen geweest en nog meer gegeten. En toen was het tijd voor het avond eten, nog maar een bord pasta naar binnen gewerkt.
Op tijd naar bed want de wekker hebben we op 4:15 gezet. We lagen nog maar net te slapen en er ging iemand naar de WC naast onze kamer, we waren weer wakker. We sliepen weer en toen werd er om 1 uur s'nachts gebeld, iemand had de verkeerde kamer gebeld, Grrrr. Enfin nog maar eens weer op het andere oor gaan liggen, toen ging men voor ons Hotel het marathon parcours uitzetten, luidruchtig werden de dranghekken van de kar gesmeten. Het slapen wordt wel heel moeilijk, ik begon me zorgen te maken of ik de wekker wel zou horen, maw ik heb de hele nacht enkel een beetje liggen soeselen.
Tijd om naar de start te gaan, ik zag op straat ook andere atleten lopen, die kon ik dus eenvoudig volgen naar de verzamel plek, ik kwam onderweg nog een aardige man tegen, die aan mij vroeg waar we naar toe moesten, ik zei laten we de rest maar volgen. Ik heb me maar op zijn Indiaas naar voren gewerkt, iedereen stond te wachten achter een touw, ik ben hier overheen gestapt en vooraan gaan staan. Het mooie in India is dat er regels lijken te zijn maar je hoeft je je er niet aan te houden en zo stond ik dus vooraan bij de start.
Er waren velen die mij voorbij renden, ik dacht ik ga goed ik houd me in, ik houd voldoende energie voor de laatste kilometers. Ik kon niet zien op mijn horloge hoe hard ik ging, het was te donker, het voelde goed. Achter af zag ik dat ik veel harder liep dan dat ik van plan was. Na 10 km was ik in verwarring, ik zag andere lopers in 2 rijen in verschillende richting rennen, het waren er heel veel, ik dacht daar ben ik nog niet geweest, achteraf denk ik dat ik de afslag voor de halve marathon heb gemist, gelukkig zat ik op de goede route. Het was tijd voor de sealink, prachtig zo rennen in alle rust midden op zee. Ik zag dat ik een meisje weer naderde wat me daarvoor had ingehaald, ik dacht dat ik de leeftijd had dat ik me daar niet zo druk meer overmaakte, maar toen ik haar weer in haalde dacht ik YES. Het was inmiddels licht, ik zag dat ik veel harder liep dan mijn plan, maar het ging zo lekker, na 25 km stond Gerlinde en Thomas te juichen, nou dan gaat het natuurlijk ook even weer vanzelf. Na 28 km voelde ik mijn bovenbenen een beetje, bij 30, 31 haalde ik veel mensen in, mijn hartslag liep ook op, het werd zwaar. Ik heb mezelf een paar keer wat moed in gesproken, kop op niet laten hangen dan voel je je lekkerder. En verbazingwekkend genoeg; mijn horloge gaf een constante snelheid. Ik begon af te tellen hoeveel kilometer nog, tja dat is het begin van het einde, hiervoor had ik gewoon gedachteloos door gerend. Na 35 km kwam er een klimmetje, dodelijk, maar ik zag dat anderen er meer moeite mee hadden, en dat gaf moed. Bij 36 km ging het weer naar beneden, je zou dan een relaxte run naar beneden moeten maken, maar iedere stap voelde als een mokerslag in mijn bovenbenen. Weinig souplesse. Snelheid daalde, het ging niet meer, ik zei tegen mezelf zal ik gaan wandelen, nee ben je gek heb je hier nou 4 maanden voor getraind, kom op doorgaan, kop omhoog. Toen kwam er een lichtpuntje, ik zag een pune runner die normaal altijd sneller is dan ik, de afstand werd kleiner, het rennen ging weer vanzelf, toen ik bij hem was zei ik kom op doorgaan, hij gaf aan dat hij leeg was, net als ik te hard begonnen, ik rende hem voorbij, daarna begon het aftellen weer, nog maar 4 km, Oh dat is nog maar ruim 20 minuten, Oh shit nog 20 minuten. Kop om hoog, zal ik gaan wandelen, nee ben je gek, je hebt al 38 km volgehouden je gaat niet opgeven. De Finish in zicht, niet meer versnellen, alleen maar consolideren, nog 500m,400m, 300m ik haal nog twee mannen in, nog 200 m de mannen halen mij weer in ze doen een eindsprint, zal ik aan haken, nee uitlopen dan is het goed.
Wauw ik heb het volbracht.
Daarna op het gras in de zon de race besproken met de andere pune runner, het was ook zijn eerste keer, vol ongeloof vertelde hij dat zijn tijd per kilometer boven de 6 minuten kwam, hij zat dus nog veel meer stuk dan ik.
Bij Gerlinde aangekomen even lekker gedoucht, geluncht en daarna weer terug naar Pune, de rest van de uitstapjes doen we wel een andere keer, ik ben bekaf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten