dinsdag 26 november 2013
vrijdag 8 november 2013
Verhuizen
Ook op het laatste moment in India wordt je nogmaals geconfronteerd met de Indiase manier. De verhuizers zouden 6 november komen. Om 10 uur stuur ik een berichtje, ik krijg geen antwoord. Een kwartier later bel ik op, ik vraag wanneer ze komen. De man aan de telefoon reageert, heeft u een confirmatie gestuurd. Ik sta even perplex, ik heb vanaf het eerste moment aangegeven dat ik 6 november wil verhuizen, men is op een pre-move survey geweest waarin wordt gesproken over 6 november. Ik sla even dicht, de man aan de telefoon geeft aan dat hij me in 5 minuten terug belt zodat hij het even kan nagaan.
Verdwaast hang ik op, is dit die aardige man die een paar dagen geleden op een vakantie dag me vriendelijk te woord stond en op die dag heeft nagegaan hoelang het pakken zou duren zodat ik mijn vlucht kon boeken.
Ik kijk Gerlinde aan, dit gaat niet goed, die mannen komen vandaag niet. Met twee rode koppen zitten we hoofdschuddend tegen over elkaar. Mijn Visum papieren vanuit Saudi zijn nog klaar, Gerlinde en kinderen hebben morgen een vlucht geboekt en ik aanstaande maandag. 15 minuten later geen bericht, ik bel maar weer, en ja hoor het hoge woord komt eruit, men heeft geen opdracht ontvangen vanuit Singapore. Ik ben even heel duidelijk tegen die man geweest, geloof niet dat ik erg vriendelijk was. Vervolgens naar Singapore gebeld, deze meneer voelde hem al aankomen, en was erg vriendelijk, ook tegen hem heb ik even duidelijk uitgelegd dat er verhuist moest worden. Een kwartier later kwam er een belletje terug de verhuizers komen morgen en ze zijn in 2 dagen klaar.
Na 1 dag pakken waren ze bijna klaar met de woonkamer en had men een begin aan de keuken gemaakt. De mannen kwamen om 10 uur aan, hebben een heel uur lunch pauze en gingen om 6 uur weg. Ik heb de opzichter uitgelegd dat ik maandag vertrek. Even later hoorde ik hem tegen de mannen zeggen dat er ook in het weekend gewerkt moet worden.
Ik help zelf ook maar een beetje met Ikea kasten uit elkaar prutsen dan weet ik straks in ieder geval hoe ze weer in elkaar moeten. In 1 van die kasten zitten van die scharnieren die je met een klein trucje open maakt en dan heb je in een paar tellen de deur in je handen. Ik heb al die planken netjes tegen de muur gezet, ga daarna even kijken wat die andere mannen aan het doen zijn. Zie ik iemand de vuilniszak uitpluizen, daar had ik gisteren allemaal zooi in gedaan om weg te gooien, hij was het alweer aan het inpakken. Rajesh het opperhoofd uitgelegd dat het afval is, de rest spreekt geen Engels. Kom ik bij mijn kast buiten zie ik dat een ander alle scharnieren er uit geschroefd heeft. Blijft toch leuk India zoveel manieren hoe het ook kan.
In Nederland hebben 3 mannen ons hele huis ingepakt in 2 dagen daarna 1 dag vrachtauto laden. Hier in India zijn ze met 8 mensen en na 2 dagen hebben ze de woonkamer, keuken en logeerkamer bijna af. Ja ik wordt wel weer even geconfronteerd met het feit dat je in India meer manuren nodig hebt dan in andere landen. Ze doen ook allemaal wel wat. De een is opzichter, hij moet de anderen vertellen hoe ze een papiertje moeten kreukelen voordat je een glas inpakt. Een ander is administrateur, die alle dozen van tekst voorziet en een keurige index bijhoud. Een ander heeft als taak verpakking materiaal van buiten naar binnen te brengen. Het is allemaal heel gedisciplineerd, heel relaxed en ze besteden ontzettend veel aandacht aan details. Ik geloof dat de voorman vanmiddag wel 1 uur bezig is geweest om een schoenen doos met prullen uit te zoeken. In Nederland hebben ze die doos opgepakt er een verpakking papiertje om gedaan en ingeladen binnen een paar minuten klaar. Deze Indiër haalde mij erbij omdat hij geld had gevonden en dit mag niet worden uitgevoerd. Het waren een paar vakantie muntjes, Zwitserse franken geloof ik. Hooguit 5 frank en die man zit die hele schoenen doos op de kop te zetten. Ik heb de schoenen doos uiteindelijk maar gepakt ik heb wat leuke dingen opzij gelegd en de rest in de vuilniszak gedumpt.
Het is eigenlijk net als op mijn werk, er is een duidelijke hiërarchie en een duidelijk taakverdeling, iedereen is druk en de voortgang is middelmatig. Dat me dat nou niet is gelukt om te veranderen.
Weet je hoe dat komt, dat komt omdat die structuur en taakverdeling er is, en als je een opmerking maakt dat dit ook zonder kan, dan verwijzen ze naar die structuur en geven ze aan als je dat radertje weghaalt dan gebeurd er niets meer, omdat het dan daar en daar fout gaat. Geen spelt tussen te krijgen.
Nog drie dagen India, ik ga het missen, gek he, maar toch is het zo. Ik heb een heel raar gevoel om hier weg te gaan. Zo veel aardige mensen ontmoet.
Verdwaast hang ik op, is dit die aardige man die een paar dagen geleden op een vakantie dag me vriendelijk te woord stond en op die dag heeft nagegaan hoelang het pakken zou duren zodat ik mijn vlucht kon boeken.
Ik kijk Gerlinde aan, dit gaat niet goed, die mannen komen vandaag niet. Met twee rode koppen zitten we hoofdschuddend tegen over elkaar. Mijn Visum papieren vanuit Saudi zijn nog klaar, Gerlinde en kinderen hebben morgen een vlucht geboekt en ik aanstaande maandag. 15 minuten later geen bericht, ik bel maar weer, en ja hoor het hoge woord komt eruit, men heeft geen opdracht ontvangen vanuit Singapore. Ik ben even heel duidelijk tegen die man geweest, geloof niet dat ik erg vriendelijk was. Vervolgens naar Singapore gebeld, deze meneer voelde hem al aankomen, en was erg vriendelijk, ook tegen hem heb ik even duidelijk uitgelegd dat er verhuist moest worden. Een kwartier later kwam er een belletje terug de verhuizers komen morgen en ze zijn in 2 dagen klaar.
Na 1 dag pakken waren ze bijna klaar met de woonkamer en had men een begin aan de keuken gemaakt. De mannen kwamen om 10 uur aan, hebben een heel uur lunch pauze en gingen om 6 uur weg. Ik heb de opzichter uitgelegd dat ik maandag vertrek. Even later hoorde ik hem tegen de mannen zeggen dat er ook in het weekend gewerkt moet worden.
Ik help zelf ook maar een beetje met Ikea kasten uit elkaar prutsen dan weet ik straks in ieder geval hoe ze weer in elkaar moeten. In 1 van die kasten zitten van die scharnieren die je met een klein trucje open maakt en dan heb je in een paar tellen de deur in je handen. Ik heb al die planken netjes tegen de muur gezet, ga daarna even kijken wat die andere mannen aan het doen zijn. Zie ik iemand de vuilniszak uitpluizen, daar had ik gisteren allemaal zooi in gedaan om weg te gooien, hij was het alweer aan het inpakken. Rajesh het opperhoofd uitgelegd dat het afval is, de rest spreekt geen Engels. Kom ik bij mijn kast buiten zie ik dat een ander alle scharnieren er uit geschroefd heeft. Blijft toch leuk India zoveel manieren hoe het ook kan.
In Nederland hebben 3 mannen ons hele huis ingepakt in 2 dagen daarna 1 dag vrachtauto laden. Hier in India zijn ze met 8 mensen en na 2 dagen hebben ze de woonkamer, keuken en logeerkamer bijna af. Ja ik wordt wel weer even geconfronteerd met het feit dat je in India meer manuren nodig hebt dan in andere landen. Ze doen ook allemaal wel wat. De een is opzichter, hij moet de anderen vertellen hoe ze een papiertje moeten kreukelen voordat je een glas inpakt. Een ander is administrateur, die alle dozen van tekst voorziet en een keurige index bijhoud. Een ander heeft als taak verpakking materiaal van buiten naar binnen te brengen. Het is allemaal heel gedisciplineerd, heel relaxed en ze besteden ontzettend veel aandacht aan details. Ik geloof dat de voorman vanmiddag wel 1 uur bezig is geweest om een schoenen doos met prullen uit te zoeken. In Nederland hebben ze die doos opgepakt er een verpakking papiertje om gedaan en ingeladen binnen een paar minuten klaar. Deze Indiër haalde mij erbij omdat hij geld had gevonden en dit mag niet worden uitgevoerd. Het waren een paar vakantie muntjes, Zwitserse franken geloof ik. Hooguit 5 frank en die man zit die hele schoenen doos op de kop te zetten. Ik heb de schoenen doos uiteindelijk maar gepakt ik heb wat leuke dingen opzij gelegd en de rest in de vuilniszak gedumpt.
Het is eigenlijk net als op mijn werk, er is een duidelijke hiërarchie en een duidelijk taakverdeling, iedereen is druk en de voortgang is middelmatig. Dat me dat nou niet is gelukt om te veranderen.
Weet je hoe dat komt, dat komt omdat die structuur en taakverdeling er is, en als je een opmerking maakt dat dit ook zonder kan, dan verwijzen ze naar die structuur en geven ze aan als je dat radertje weghaalt dan gebeurd er niets meer, omdat het dan daar en daar fout gaat. Geen spelt tussen te krijgen.
Nog drie dagen India, ik ga het missen, gek he, maar toch is het zo. Ik heb een heel raar gevoel om hier weg te gaan. Zo veel aardige mensen ontmoet.
vrijdag 1 november 2013
Jeroen
Vorige week was Jeroen op bezoek, hij had een vriend meegenomen Maarten. Jeroen is met de auto van Bussum naar Pune gereden, 16000km. Ongelovelijk wat een reis. Ik heb genoten van de verhalen, we konden natuurlijk ook heerlijk spiegelen over het rijgedrag in India. We hebben vorig jaar ook door Tibet en Nepal gereden, heerlijk om de herineringen aan die landen weer even op te halen. Jeroen heeft ook nog een tracking gedaan in de Himalaya, en een wild park bezocht. Tja dat stond ook op ons verlanglijstje maar onze vakantie was te kort voor dit alles. Het stuk Iran, Turkmenistan, Uzbekistan, Tajikistan, China is volgens mij ook heel bijzonder, er zijn volgens mij weinig mensen die daar naar toe gaan. Jeroen vertelde over dictaturen, plat gooien van steden omdat die niet mooi genoeg waren en vervangen door saaie nieuwe steden. Dit alles is moeilijk voor te stellen. Armoede en stank en ook de vriendelijkheid van de mensen in Iran.
Jeroen kwam op zaterdag middag aan, we waren nog maar even aan het praten of we hadden besloten om met de "end of the month" run mee te doen. s'avond nog lekker zitten kletsen. De volgende morgen om 5:30 stond de wekker, Jeroen zou rijden want de run was aan de andere kant van de stad. Ik doe de voordeur open en ik zie de auto van de buren op het pad. Dat is balen, kan Jeroen niet wegrijden, ik vind het te vroeg om de buren wakker te maken. Binnen een minuut hadden we besloten om op de fiets te gaan.
We hadden nog 40 minuten voor de start, flink door fietsen, maar ik nam een verkeerde afslag, twijfel sloeg toe. We hebben de weg gevraagd en via een aantal kleine weggetjes kwamen we aan de achterkant van Magarpatta bij de start. 10 minuten te laat. Jeroen vroeg hoeveel doen er mee, ik zei 200 misschien. Na even rennen kon ik Jeroen niet meer bijhouden. Die fietstocht van 19 km en daarna direct rennen zorgde ervoor dat ik steek in mijn zij kreeg, nou dat is minstens een jaar geleden gebeurd. Na 10 km rennen vonden we het genoeg. We concludeerden dat er minstens 500 mensen meededen, mooi zo'n grote opkomst. Na een paar babbeltjes met wat mensen zijn terug gefietst.
s'Middag zijn we Pune in geweest om wat te bekijken. De volgende dag zijn Jeroen en Maarten naar Mumbai vertrokken om hun auto in te schepen. Ik heb begrepen dat dit is gelukt, een hele zorg minder voor Jeroen, een paar dagen later zijn ze terug gevlogen naar Nederland.
Jeroen kwam op zaterdag middag aan, we waren nog maar even aan het praten of we hadden besloten om met de "end of the month" run mee te doen. s'avond nog lekker zitten kletsen. De volgende morgen om 5:30 stond de wekker, Jeroen zou rijden want de run was aan de andere kant van de stad. Ik doe de voordeur open en ik zie de auto van de buren op het pad. Dat is balen, kan Jeroen niet wegrijden, ik vind het te vroeg om de buren wakker te maken. Binnen een minuut hadden we besloten om op de fiets te gaan.
We hadden nog 40 minuten voor de start, flink door fietsen, maar ik nam een verkeerde afslag, twijfel sloeg toe. We hebben de weg gevraagd en via een aantal kleine weggetjes kwamen we aan de achterkant van Magarpatta bij de start. 10 minuten te laat. Jeroen vroeg hoeveel doen er mee, ik zei 200 misschien. Na even rennen kon ik Jeroen niet meer bijhouden. Die fietstocht van 19 km en daarna direct rennen zorgde ervoor dat ik steek in mijn zij kreeg, nou dat is minstens een jaar geleden gebeurd. Na 10 km rennen vonden we het genoeg. We concludeerden dat er minstens 500 mensen meededen, mooi zo'n grote opkomst. Na een paar babbeltjes met wat mensen zijn terug gefietst.
s'Middag zijn we Pune in geweest om wat te bekijken. De volgende dag zijn Jeroen en Maarten naar Mumbai vertrokken om hun auto in te schepen. Ik heb begrepen dat dit is gelukt, een hele zorg minder voor Jeroen, een paar dagen later zijn ze terug gevlogen naar Nederland.
Afscheid
Afgelopen week heb ik een etentje aangeboden gekregen van mijn collega's. Gezellig zitten praten, nog eens terug zitten kijken op de periode in India. Ik heb veel geleerd van de mannen in India. Zij gaven ook aan dat ze veel van mij hebben geleerd. Na het eten was het tijd voor een toespraak. Ik heb hun natuurlijk de hemel in geprezen en zij deden hetzelfde. Grappig geeft je een goed gevoel. Het mooiste compliment was over mijn openheid en dat ik altijd tijd heb om naar iemand te luisteren. Om eerlijk te zijn heb ik best wel eens moeilijk om mijn aandacht erbij te houden. Wellicht desinteresse en dan dwaal ik af met mijn gedachten. Gelukkig is dat maar af en toe.
Tot slot kwamen een paar kado's. Als eerste een fles old monk. Men heeft waargenomen dat ik best wel een borreltje lust. Ik ben gisteravond maar begonnen aan de fles rum, want meenemen in het vliegtuig of container mag niet. Als tweede kreeg ik een schilderij.
Tot slot kwamen een paar kado's. Als eerste een fles old monk. Men heeft waargenomen dat ik best wel een borreltje lust. Ik ben gisteravond maar begonnen aan de fles rum, want meenemen in het vliegtuig of container mag niet. Als tweede kreeg ik een schilderij.
De collega's hebben me uitgelegd dat de afbeelding op het schilderij een bruid is die naar de bruidegom wordt gedragen. Ze zeiden ook dat het soms een hele uitdaging was, grote afstanden moesten worden overbrugd. Ook vertelden ze dat vaak de broers hielpen met tillen. Mooi verhaal. Gerlinde vind de lijst niet mooi, ik vind juist dat dit het India gevoel compleet maakt.
Speech
Van links naar rechts
Chetan, Kiran,Abijit,Rajan,Makarand,Vijay,Prashant,Guus,
SDK,Shirish,Amar,Rahul,Umesh,Pravin,Mandar,Kedar
Tot slot gaven ze me een ansicht kaart van een halve meter groot, ze hebben allen mooie woorden opgeschreven.
zaterdag 26 oktober 2013
Aftellen
Het aftellen is begonnen, we zijn deze week in Bahrein geweest. In Bahrein hebben we een huis gezocht en gevonden en we hebben een school gevonden voor Thomas en Anne-Marie. Blij dat het rond is, het was wel een emotionele tegenslag op de tweede dag in Bahrein toen we te horen kregen via een mailtje dat Thomas niet was aangenomen op de St. Christofer school. Het emailtje gaf niet zoveel uitleg en er werd aangegeven dat ze aanraden om buiten schools hem bij te spijkeren. Tja ik denk nu aan het boekje dat op mijn nachtkastje ligt: "spinsels in je hoofd beren op je weg". Dit is vaak zo als het onduidelijk is en je even niet weet hoe je verder moet. De volgende ochtend zijn we naar de school toegegaan en om uitleg gevraagd, het blijkt dat deze school geen enkele ondersteuning geeft in extra engels. Dus ze nemen alleen kinderen aan die een engels niveau hebben wat gelijk is aan een gemiddeld engels sprekend kind wat engels als moeder taal heeft. Tja dan begrijp je beter dat Thomas dat nog niet heeft bereikt in de afgelopen 2 jaar. Ze gaf aan dat er een school is voor dit soort gevallen. We zijn gaan kijken en vonden een school welke in een huis is gevestigd. Een klas in de woonkamer een ander in de slaapkamer etc. Zag er erg knus en kneuterig uit en de mevrouw die ons rond leidde was heel erg aardig. We denken dat Thomas wel op zijn plek is en de mevrouw gaf aan dat ze denkt dat ze Thomas zijn Engels in een half jaar dusdanig kan bijspijkeren dat hij dan wel een toelating test kan halen. Arme kind al die toelating testen terwijl je nog maar 10 bent.
Anne-Marie is wel aangenomen op St Christofer met als voorwaarde dat ze op 10 November begint. Oorspronkelijk eisten ze 3 November maar na een kleine overtuigende speech heeft men het uitgesteld naar 10 November. Dat betekend dus dat we India verlaten in 2 weken, waw dan komt het opeens wel heel dicht bij. Het begint te kriebelen wat je opeens allemaal moet doen en je wil nog op een leuke manier even dag zeggen tegen heel veel mensen. Wellicht blijf ik nog iets langer, mijn visum voor Saoedi is nog steeds niet rond, sterker nog ik heb nog geen enkel document uit Saoedi gezien. Gerlinde en Kids kunnen de eerste tijd op toeristen visum in Bahrein verblijven. En je raadt het nooit, ik stuur een mailtje naar HR op mijn werk wat ik moet doen om het formeel op kantoor af te ronden. Krijg ik antwoord, hier kom ik nog op terug maar er is nog tijd zat maak je geen zorgen. Tja ZEN ik heb het nog steeds niet.
Anne-Marie is wel aangenomen op St Christofer met als voorwaarde dat ze op 10 November begint. Oorspronkelijk eisten ze 3 November maar na een kleine overtuigende speech heeft men het uitgesteld naar 10 November. Dat betekend dus dat we India verlaten in 2 weken, waw dan komt het opeens wel heel dicht bij. Het begint te kriebelen wat je opeens allemaal moet doen en je wil nog op een leuke manier even dag zeggen tegen heel veel mensen. Wellicht blijf ik nog iets langer, mijn visum voor Saoedi is nog steeds niet rond, sterker nog ik heb nog geen enkel document uit Saoedi gezien. Gerlinde en Kids kunnen de eerste tijd op toeristen visum in Bahrein verblijven. En je raadt het nooit, ik stuur een mailtje naar HR op mijn werk wat ik moet doen om het formeel op kantoor af te ronden. Krijg ik antwoord, hier kom ik nog op terug maar er is nog tijd zat maak je geen zorgen. Tja ZEN ik heb het nog steeds niet.
zaterdag 12 oktober 2013
Kingfisher
Ach stel je toch eens voor wat er allemaal kan gebeuren. Achtelijke regeltjes ook, maar ja die man kan het ook niet helpen en ik heb wederom maar vriendelijk geluisterd. En de kingfisher vloog weg zodra de bewaker begon te praten.
Rek oefeningen
Ik begon vanmorgen met de warming up bij ons huis, ik was klaar met warm-lopen bij de gate. Tijd om een paar rek oefeningen te doen. Ieder van jullie kan wellicht het beeld oproepen van een hardloper die zijn kuiten oprekt door voorover tegen iets aan te leunen. Meestal leun ik nergens tegen aan, je hebt eigenlijk die steun helemaal niet nodig. Het gaat erom dat je kuit wordt opgerekt. Ik keek even rond naar een paal, ik zag een mooi nieuw paaltje. Ik dacht nog deze is veilig, geen elektriciteit kabels, steeds komt het verhaal van mijn buurman Reinhard naar voren; een hardlopende collega is overleden nadat hij tegen een bushokje aanleunde dat onder stroom stond. Enfin ik had het paaltje goed gekeurd en begon te rekken, prrrrt, prrrt, ik dacht die bewaker fluit tegen een brommer die aan de verkeerde kant van het paaltje langs rijdt of zo. Maar nee een paar seconden later stond hij naast me, of ik het paaltje wilde laten staan, wellicht dat de betonnen fundering zou barsten.
Ik heb maar vriendelijk tegen hem gedaan en mijn rekoefeningen op de oude manier voortgezet. Daarna lekker gelopen.
Abonneren op:
Posts (Atom)