Aftellen

Het aftellen is begonnen, we zijn deze week in Bahrein geweest. In Bahrein hebben we een huis gezocht en gevonden en we hebben een school gevonden voor Thomas en Anne-Marie. Blij dat het rond is, het was wel een emotionele tegenslag op de tweede dag in Bahrein toen we te horen kregen via een mailtje dat Thomas niet was aangenomen op de St. Christofer school. Het emailtje gaf niet zoveel uitleg en er werd aangegeven dat ze aanraden om buiten schools hem bij te spijkeren. Tja ik denk nu aan het boekje dat op mijn nachtkastje ligt: "spinsels in je hoofd beren op je weg". Dit is vaak zo als het onduidelijk is en je even niet weet hoe je verder moet. De volgende ochtend zijn we naar de school toegegaan en om uitleg gevraagd, het blijkt dat deze school geen enkele ondersteuning geeft in extra engels. Dus ze nemen alleen kinderen aan die een engels niveau hebben wat gelijk is aan een gemiddeld engels sprekend kind wat engels als moeder taal heeft. Tja dan begrijp je beter dat Thomas dat nog niet heeft bereikt in de afgelopen 2 jaar. Ze gaf aan dat er een school is voor dit soort gevallen. We zijn gaan kijken en vonden een school welke in een huis is gevestigd. Een klas in de woonkamer een ander in de slaapkamer etc. Zag er erg knus en kneuterig uit en de mevrouw die ons rond leidde was heel erg aardig. We denken dat Thomas wel op zijn plek is en de mevrouw gaf aan dat ze denkt dat ze Thomas zijn Engels in een half jaar dusdanig kan bijspijkeren dat hij dan wel een toelating test kan halen. Arme kind al die toelating testen terwijl je nog maar 10 bent.
Anne-Marie is wel aangenomen op St Christofer met als voorwaarde dat ze op 10 November begint. Oorspronkelijk eisten ze 3 November maar na een kleine overtuigende speech heeft men het uitgesteld naar 10 November. Dat betekend dus dat we India verlaten in 2 weken, waw dan komt het opeens wel heel dicht bij. Het begint te kriebelen wat je opeens allemaal moet doen en je wil nog op een leuke manier even dag zeggen tegen heel veel mensen. Wellicht blijf ik nog iets langer, mijn visum voor Saoedi is nog steeds niet rond, sterker nog ik heb nog geen enkel document uit Saoedi gezien. Gerlinde en Kids kunnen de eerste tijd op toeristen visum in Bahrein verblijven. En je raadt het nooit, ik stuur een mailtje naar HR op mijn werk wat ik moet doen om het formeel op kantoor af te ronden. Krijg ik antwoord, hier kom ik nog op terug maar er is nog tijd zat maak je geen zorgen. Tja ZEN ik heb het nog steeds niet.

Kingfisher

White breasted kingfisher prachtig, ik zat te wachten tot ie wegvloog want dan is hij helemaal blauw. Ik heb vandaag iets met bewakers, er kwam er weer eentje naar me toe om me te vertellen dat ik geen foto's mocht maken.

Ach stel je toch eens voor wat er allemaal kan gebeuren. Achtelijke regeltjes ook, maar ja die man kan het ook niet helpen en ik heb wederom maar vriendelijk geluisterd. En de kingfisher vloog weg zodra de bewaker begon te praten.

Rek oefeningen

Ik begon vanmorgen met de warming up bij ons huis, ik was klaar met warm-lopen bij de gate. Tijd om een paar rek oefeningen te doen. Ieder van jullie kan wellicht het beeld oproepen van een hardloper die zijn kuiten oprekt door voorover tegen iets aan te leunen. Meestal leun ik nergens tegen aan, je hebt eigenlijk die steun helemaal niet nodig. Het gaat erom dat je kuit wordt opgerekt. Ik keek even rond naar een paal, ik zag een mooi nieuw paaltje. Ik dacht nog deze is veilig, geen elektriciteit kabels, steeds komt het verhaal van mijn buurman Reinhard naar voren; een hardlopende collega is overleden nadat hij tegen een bushokje aanleunde dat onder stroom stond.  Enfin ik had het paaltje goed gekeurd en begon te rekken, prrrrt, prrrt, ik dacht die bewaker fluit tegen een brommer die aan de verkeerde kant van het paaltje langs rijdt of zo. Maar nee een paar seconden later stond hij naast me, of ik het paaltje wilde laten staan, wellicht dat de betonnen fundering zou barsten.

Ik heb maar vriendelijk tegen hem gedaan en mijn rekoefeningen op de oude manier voortgezet. Daarna lekker gelopen.

Durga Puja

Gisteren op mijn werk was er even tijd om alle drukte van de afgelopen weken van je af te laten glijden.
Ik had s'ochtends nog een overleg met een collega, maar halverwege werden we er al op geattendeerd dat het tijd was om ons te melden bij de pheta wala. Ook tijdens het overleg was er al zoveel drukte om ons heen dat het lastig was om me te concentreren.
De man die de hoofddoek om mijn hoofd wikkelde was speciaal ingehuurd, het is een kunstje wat niet iedereen beheerst. Hij wikkelde de doek zo strak om mijn hoofd, dat het niet bepaald plezierig aanvoelde. Uiteindelijk zag het er wel mooi uit.

Daarna had ik nog een gesprek met iemand, maar halverwege werden we bijeen geroepen in de hal. We trachten ons gesprek nog af te ronden, maar onze namen werden omgeroepen, enfin nadenken en het gesprek fatsoenlijk afronden lukte niet.
In de hal was een plek gemaakt met een altaar met beeldjes, bloemetjes, olie lampjes en kokosnoten. Er werd een lied gezonden en Amar begon met een ritueel, er werd aan mij gevraagd om mijn schoenen uit te doen, even later werd ik naar voren gehaald en de schaal met olie lampjes werd in mijn handen gedrukt. Daar stond ik, ik probeerde maar een beetje plechtig naar het beeldje met de grote ogen te staren. Waarna Shivali me in fluisterde dat ik de schaal rondjes moest laten draaien. Ik dacht ik hoop dat ik de goede kant op draai, ik heb wel eens gehoord dat dat ook belangrijk is. Na een aantal minuten kwam er aflossing van Prashant. Hij had de schaal nog niet overgenomen of het lied eindigde. Ik zag aan zijn lichaamshouding, oh shit en wat nu. Ook hij kreeg wat instructies hoe het ritueel af te ronden.
Als laatste werd een kokosnoot stuk geslagen. En ja hoor je raad het al ik moest ook weer naar voren om een kokos noot stuk te slaan. De vraag is hoe hard moet je slaan, vorig jaar met de auto sloeg ik zo hard dat Rakesh onder de kokosmelk werd gesmashed. Dit wilde ik de dames naast me in hun mooiste kostuums toch niet aan doen. Dus enigszins beheerst sloeg ik hem op de steen, waarna hij niet barstte, een tweede klap brak hem, en met een beetje moeite kon ik hem open breken. Allen de harde schil ging eraf en de kokos bleef heel. Terug naast mijn collega's zei Vijay dat deze manier van breken niet vaak voor komt en dat men er extra voorspoed aan toe dicht. Tja wat je nou ook maar weer allemaal onbewust te weeg kan brengen.

Het uur van de competities werd aangekondigd, rangoli, bloemschikken, en een poster maken. Ik liep wat rond en heb een ieder wat aandacht gegeven. Ik heb de diverse technieken van het maken van een rangoli aanschouwd. De echte kunstenaars doen het allemaal met hun handen. Anita is de topper, ze mengt de kleuren en creëert schaduw effecten. Het is knap wat ze doet maar ik vind de traditionele figuurtjes ook erg mooi. Er was ook een team dat een modern topic aanvoerde, abortus en de rechten van een vrouw en dat verwerkt  tot een groene toekomst. Al met al een zeer serieuze boodschap. Gelukkig zat ik niet in de beoordelingscommissie.

Amar die enkele rituele handelingen verricht voor het altaar.

De zingende collega's om me heen terwijl ik met een schaal met olie lampjes rondjes stond te draaien voor een altaar.

De Rangoli symbolen worden gemaakt met gekleurd poeder. Ze starten met een tekening met een krijtje op de grond, daarna begint het monniken werk door met uiterste precisie het poeder binnen de lijntjes te strooien. 

Een creatie van bloemblaadjes

Aniket heeft me uitgelegd wat er allemaal te zien was in deze creatie, het was zo'n grote hoeveelheid aan symboliek dat ik het helaas niet allemaal kan reproduceren, wat ik heb onthouden is dat het twee vogels zijn met twee olie lampjes aan beide zijden.

Run Beyond Yourself 2

Gisterochtend was het zover. De dag van de wedstrijd, ik heb afgelopen 6 weken naar dit event toegewerkt. Het was algemeen gekend dat ik in gedachten had om een snelle tijd neer te zetten. Zaterdagavond hadden we nog een feestje bij Annette en Reinhard. Ik heb de alcohol laten staan na het welkom glaasje champagne.
Het eten was erg lekker, echter niet de pasta, waar iedereen het altijd over heeft. Nou had ik slechts 10 km op het programma, dus een enorme hoeveelheid colidraten is niet nodig. Ik ben om kwart over elf naar huis gegaan. De volgende ochtend stond de wekker om kwart over vijf. Op de fiets naar BMCC ground, de heuvels voelden al pittig, en dan te denken dat ik daar straks full speed over heen wil rennen.

Mijn plan was een split level te lopen, relatief rustig begin en de tweede helft de winst te pakken. De heuvels op niet al te veel energie te verspillen en het tijdverslies bergafwaards weer goed te maken. Ik heb de wedstrijd volgens mijn plan gelopen. Ik kwam moe over de finish maar niet totaal uitgeput. Mijn hartslag was hoger dan in de training de laatste tijd. Kortom een wel hebalanceerde race gelopen.

Eind tijd was 45 min en 36 seconden. Dit is ongeveer wat ik verwacht had, je hoopt natuurlijk altijd op meer. Over de afgelopen jaren heb ik slechts 2 keer harder gelopen. 2009 dam tot dam race en een training een paar jaar geleden in de bossen bij Bussum. Als het vlak was geweest had ik wellicht ook deze twee kunnen verslaan.

In de overall einduitslag ben ik 7e geworden van de 800 deelnemers, en ik ben 1e geworden van de 40 plussers. Ik moest op het podium komen en kreeg als prijs een paar hardloopschoenen. Geweldig maar van de andere kant denk je er zijn zoveel mensen die die schoenen beter kunnen gebruiken dan ik. Wel mooi er komen vele mensen op het podium, maar toen ik daar stond was er een groot gejuich, dit is de mooiste waardering die je kunt krijgen. Jammer dat ik deze vrienden binnenkort achter moet laten.

Na de wedstrijd op de fiets naar huis, kom nog wat hardlopers tegen, er is er zelfs 1 die me laat stoppen om me te feliciteren en te vragen hoe met onze groep mee te kunnen lopen. Een motor fiets die al pratend een kilometer naast me blijft rijden.   

Run Beyond Yourself

Mijn hardloopmaten zijn een geweldige uitdaging aangegaan. Het begon 20 april, een extra facebook groep werd aangemaakt, get the 10000. Ja heel ambitieus, tot op dat moment deden aan de events 200 mensen mee. Een enorme stap. Men wilde groter worden dan de officiele marathon in Pune. Men wil dat de gemiddeld luie Indier gaat hardlopen.
In een stroomversnelling werden plannen gemaakt, hoe moet het heten, hoe regelen we sponsors, hoe selecteren we een NGO. Hoe komen we op 10000, training ondersteuning, reclame borden en een heuse persconferentie. Echt heel actief is er door deze groep vrijwiligers gewerkt om het zo groot mogelijk te maken. Afgelopen zondag sprak ik Nikhil, hij is de grote kartrekker, hij blijft altijd zo bescheiden, en dit siert hem. Maar nu begint hij toch wel nerveus te worden, hij is zo gedreven dat hij het goed wil doen.
Ik weet niet precies hoeveel inschrijvingen men heeft, ik heb gehoord 4000. Een hele knappe prestatie, ik denk dat ze ook heel wat opbrengst zullen hebben. Men heeft gekozen het KEM ziekenhuis te sponseren.
Morgen is de expo, kunnen sponsors en NGO's hun verdiende aandacht krijgen. En zondag is het race day.
De groep die ik train moest ik ook motiveren, ik dacht als ik mezelf een doel stel dan helpt dit wellicht de motivatie. Ik heb aangegeven dat ik de snelste tijd wil lopen op 10 km die ik tot nu toe heb gemeten met mijn garmin. Ik heb het Horloge nu 5 jaar. Enthausiast als iedereen is vragen ze natuurlijk direct of het mijn PR is, dan moet ik ze toch vertellen dat ik iets harder liep toen ik 18 was.
Nou ik ben benieuwd of ik zondag in 45 minuten de 10 km af kan leggen. Het is wel snel, en wat het extra moeilijk maakt is dat er heuvels in het percours zitten.