suikerrietsappers

Vandaag kwamen we bij ons in de wijk Aundh een suikerriet pers tegen. Je ziet dit wel vaker, meestal zit er een tandwielkast met een klein slingertje waarbij de pers van ijzer is. Deze die we vandaag zaken was volledig van hout, een lange arm houten tandwielen en een houten pers. Zo kun je op de stoep een vers glaasje sap bestellen. We hebben dit 1 keer gedaan toen we net in India waren, het is best lekker. We hadden die week erg last van onze maag. Dus we durven nu niet zo goed meer.

Republic day

Vandaag was het republic day. Natuurlijk even opzoeken wat er achter deze nationale feestdag zit. Op deze dag  wordt gevierd dat India sinds 1950 een republiek is. De droom van Gandhi is op deze dag werkelijkheid geworden. Toen ik dit las was ik even in verwarring, we hadden toch al zo'n dag gehad in Augustus toen we net in India waren. Tja het blijkt dat in 1947 India onafhankelijk werd en dat het in 1950 een zelfstandige republiek werd. Dus 15 Augustus heet Independance day zie blog http://vogelzang-india.blogspot.com/2011/08/independent-day.html
En vandaag was het republic day, het Indiase volk pakt iedere mogelijkheid beet om er een feestje van te maken. Er zijn  met grote regelmaat feesten met trom geroffel of vuurwerk.

Gerlinde en ik zijn naar het parkje geweest vlak bij ons huis. De mensen kwamen ons bedanken dat we kwamen, dit voelt een beetje vreemd. Ook een oude verzetsheld sprak ons aan, hij vertelde vol trots dat ze tijdens de onafhankelijkheid noodgedwongen huis en haard achter moesten laten. Hij vertelde dat men alleen de kleren die ze aan hadden konden meenemen. Hij vertelde ook dat men grond bezat dat een keer zo groot was als de huidige society, dat men erg blij was met de landbouw grond die hen ter beschikking was gesteld, en dat men het oude stekkie had na proberen te bouwen, en daarbij wees hij naar het prachtige park met de huizen erom heen. Tot slot zei hij, we hebben het hier nu fantastisch dit is de mooiste wijk van Pune, we moeten maar niet meer terug kijken. Onze held staat het meest links op de foto met alle medailes, de man in het midden is de voorzitter van de society.

De kinderen hebben ballonnen in de kleuren van de Indiase vlag, het zag eruit dat een creatief persoon een witte ballon twee keer in een pot verf had gedoopt.

Men had 24 uur voor aanvang van dit feestje bedacht dat men het moest organiseren. Best knap dat ze het allemaal zo goed voor elkaar hadden, ook al was het 1 grote improvisatie. De muzikanten waren lekker aan het improviseren, dit ging goed totdat ze het volkslied moesten spelen. Een van de zangeressen rende naar hun toe om als dirigent er weer een beetje ritme in te krijgen en het lied af te ronden. De muzikanten overstemden de zangeressen zodanig dat de zangeressen een tijdje na het lied spontaan het volkslied nogmaals gingen zingen maar dan a capella. Het was gewoon een lekker gezellig chaotisch tafereel.

Het blijft me opvallen dat Indiërs niet houden van plannen, hun karma lijdt ze de weg. Best lekker zorgeloos lijkt me.

Roeien

In Bussum bestond ons leven vooral uit roeien. We hebben nu 5 maanden niet geroeid. Tijdens ons oriëntatie bezoek en ook de eerste week in Pune hebben we ons best gedaan om een plek te vinden om te kunnen roeien. Onder andere bij het COEP, een studenten vereniging. Vandaag was er een roei-event bij het COEP. We zagen dit als een kans om binnen te komen en wat mensen te ontmoeten. We hadden twijfels of men niet-studenten zou binnen laten. Het viel mee, we reden zo met de auto de poort binnen en stonden op het studenten terrein. Daarna richting het water, door een detectie poort en ja hoor we waren bij het water. Gerlinde vond het jammer dat we zo laat waren, de hele tribune zat vol wel 10 rijen dik. Wauw dit is een groot event, dit impliceert dat even kennis maken er wellicht ook niet in zit. We vinden een plekje voor de tribune aan de rand. Het boten te water laten begint, er worden kajakken en roei boten te water gelaten. We verbazen ons over de hoeveelheid reparaties die er aan de boten hebben plaats gevonden. Er zijn vele oude boten maar ook best een aantal mooie. Met trots vertelt het spreekstalmeester duo over de oudste roeiboot van India waarvan er nog maar drie in India bestaan en de COEP heeft er twee in hun bezit, de boot is 80 jaar oud. We zien de boten weg roeien, de meeste beschikken niet over een verfijnde roei-techniek. Er gaan ook een paar twee-zonders het water op en ik moet zeggen het slifferde constant maar de beweging zag er best redelijk uit.
We zaten inmiddels een uurtje te kijken en hadden het gevoel dat het wel tijd werd voor de start van de eerste wedstrijd. Dan zie ik in de verte een kudde koeien de rivier in lopen. de boten varen er omheen.

En inderdaad het event begon, echter niet met een wedstrijd maar met een soort vlootschouw, waarbij alle boot typen nog een keer werden benoemd. Ik hoorde Bart zeggen gaan we naar huis. En dit gaf wel redelijk het gevoel weer wat we alle drie hadden. De spreekstalmeester legde uit dat een roei-regatta overal elders in India betekend een wedstrijdjes hard-roeien maar dat ze bij het COEP er een hele speciale show van maakten en dat dit al jaren de traditie was. Hadden we toch iets beter ons huiswerk moeten doen. Maar toch ook bij het COEP was er een wedstrijd. Het start schot was in de vorm van aftellen, het publiek werd gevraagd mee te doen. Ten, Nujn, eet, sefn, six, fojv, for, tree, too, one. Ik keek naar de start, het was ongeveer op 300m afstand, ik zag twee boten langzaam op gang komen, na een poosje ging het tempo toch omhoog. Na 250m voor de tribune begon de eindsprint, met wild enthousiasme ging men verder enorme rukken waarbij het blad de halve haal boven het water werd uitgerukt. Na deze skiff 1 tegen 1 race volgde er nog 1 wedstrijd van twee 2- tegen elkaar. Het wedstrijd gedeelte was voorbij, nu volgde er een schouwspel waar ik me enorm over heb verbaast. De boten gingen verspreid over de rivier aan een kant liggen en vervolgens volle sprint naar een centraal middelpunt, waarbij men kruist en elkaar net niet raakt, het publiek ging uit zijn dak. Dit ging wel 20 minuten door, het is een wonder dat men elkaar niet raakte. We zeiden tegen elkaar dat er wel enige oefening voor nodig was en dat tijdens het oefenen het wellicht zo af en toe fout gaat, wat vervolgens alle butsen en reparaties in de boten verklaart.
Hierna hebben we hetzelfde tafereel met Kajakken bekeken, men roeit harder in een kajak dan in een roeiboot, dit was nog indrukwekkender. We zijn naar huis gegaan, en we concludeerden dat dit niets met het roeien te maken heeft waar we op hoopten.

Hondenpoep

Thomas komt thuis, en vertelt: Gekke Indiers ze doen de hondenpoep in een zakje en laten daarna het zakje aan de kant van de weg liggen.
Ik vraag lagen er nog meer zakjes. Ja zegt hij, er lag op 1 plek een berg tot helemaal hier met zakjes. (tot hier is ongeveer een halve meter hoog.)

Kameleon

We gingen vandaag even een ommetje maken. Bij het hek zegt Gerlinde, "kijk een hagedis". Ik zeg, "dat is een grote". De buurman komt kijken wat we bedoelen. Hij wilde zeggen wat het was, maar hij kwam niet op het goede woord. Hij zegt, "It changes colour". Wij zeggen, "aaah Kameleon", en hij bevestigd het.
Ik kan hier ontzettend van genieten.

Op bezoek in India

Op 2 januari vertrekken wij, Claas en Anneke, ouders van Gerlinde, voor een bezoek van 3 weken naar Pune, Goa en Delhi. Het is ons eerste bezoek aan een Aziatisch land, we kunnen alleen maar gissen naar wat we zullen gaan zien.
We stapten een compleet andere wereld binnen.Eerlijk gezegd is het eerste dat opvalt de warmte, het stof en het vuil langs straten en wegen. Schijnbare chaos in het verkeer, alles rijdt met een flinke snelheid rakelings langs elkaar. Ik kies ervoor op de achterbank te zitten, zodat je niet alles meekrijgt, wat er voor je gebeurt. Tot onze verbazing gebeurt er maar zelden een ongeluk. Alles is under controll, men respecteert elkaar, geen verwijtende gebaren of blikken. Als je moet afslaan schuif je gewoon met je auto vlak voor het tegemoetkomende verkeer, dat op het juiste moment tot stilstand komt, en je de ruimte geeft om door te rijden.

Het is heerlijk iedereen weer te zien, en te ervaren hoe men hier leeft en werkt. De auto met chauffeur is geen overbodige luxe, het hele gezin kan zo op een veilige manier naar de diverse aktiviteiten vervoerd worden. De kinderen gaan iedere dag met de schoolbus naar school, Guus naar zijn werk en Gerlinde naar haar sociale contactbijeenkomsten en haar vrijwilligerswerk, dat steeds meer vorm gaat krijgen. Wellicht vertelt ze daar in de toekomst zelf nog wat meer over.Ook is het een hele kunst de juiste winkels te vinden waar je goed kan slagen. Het komt voor, dat je voor een lekker stukje kaas meer dan een half uur in de auto moet, en dan nog weer terug.

We verkennen de stad met maar liefst bijna 6 miljoen inwoners, waar de meest moderne gebouwen naast krottenwijken staan. De contrasten zijn heftig. Vrouwen in de bouw doen het zwaarste werk, zij sjouwen de materialen aan die de mannen gaan verwerken. We hebben met ze te doen. De oude stad werd ons getoond door een gids, het was een belevenis door de oude wijken te lopen en met de gids op plekken te komen, die je anders nooit gezien zou hebben. Een drukkerijtje, koperslagers, postkantoor, een keuken, vrouwen aan de was, antieke markthal, enz. enz.De mensen willen graag op de foto, die wij aan de gids doorsturen. Hij deelt deze dan aan de bewoners uit, want die hebben geen foto´s van henzelf. Zo kweekt hij goodwill, zodat men bezoekers graag ziet komen. Verder bezoeken we de omgeving van de ashram van de Baghwan, een aantal tempels, de school van de kinderen enz

Na een week vertrekken we naar Goa aan de westkust, voormalige Portugese kolonie, en overwegend katholiek. Volgens de gids in Pune niet het echte India. Ook daar genoten we van strand en omgeving,en maakten diverse uitstapjes.
En dan nu onze laatste dag in Pune. Morgen vertrekken we naar Delhi, om ook daar nog een paar dagen rond te kijken. We beginnen te wennen aan de hectiek, Ook zijn we vol bewondering voor wat Guus en Gerlinde in korte tijd al tot stand hebben weten te brengen. Ze bewegen zich als geroutineerde expats in een totaal andere cultuur met groot gemak, de tegenslagen het hoofd bieden, en in iedere dag een nieuwe uitdaging zien.
Ook de kinderen hebben zich snel aan de nieuwe situatie aangepast. Hoewel Thomas nog niet graag engels spreekt, verstaat hij bijna alles, wat er in de klas gezegd wordt. Bart en Anne- Marie hebben schoolreisjes naar Hongkong en Thailand, en vaak op zaterdag nog een sociaal programma, waarbij ze dan bijv. naar een school voor gehandicapte kinderen gaan, om daar mee te helpen.Het schoolgebouw, dat we vandaag hebben bekeken ziet er fantastisch uit.
Morgen scheiden onze wegen We laten ze met een gerust hart achter.

Tegenstellingen

Voor 2012 krijg ik nieuwe doelen, bijvoorbeeld productiviteit verbeteren. Als je dit bespreekt dan legt men je een complex proces uit hoe men dit doet. Het zit zeer degelijk in elkaar, maar het lijkt me een zeer tijdrovende taak.
Ik had ook een voorstel ter verbetering van de productiviteit. Om deze verbetering te implementeren, moest er 1 regel tekst in een procedure worden aangepast. Dit is een klein klusje, maar om dit uiteindelijk in het kwaliteit systeem te krijgen, moet het uiteraard besproken worden in een comité, vervolgens een begeleidend schrijven worden gemaakt met een goede argumentatie waarom de wijziging noodzakelijk is, daarna moet het nog door de quality organisatie worden beoordeelt, en tot slot duurt het dan nog een paar weken voordat het gepubliceerd kan worden. Ik heb geen zicht op wat men dan doet maar wellicht gaat het documentje nog via 2 a 3 bureau's voordat iemand op de publish knop drukt.
En dan maar met zijn allen piekeren hoe kunnen we zaken efficiënter doen tijdens dat andere gecompliceerde proces. Het lastige is als je er een opmerking over maakt is dat al die complexe processen oerdegelijk in elkaar zitten, er wordt alleen vergeten dat het tijdrovend is. Maar als je dit meldt dan komt men met de opmerking dat men hier een procedure voor heeft om processen te optimaliseren. En je bent terug bij af.
Ik laat mijn boerenverstand er maar weer eens op los. Het zal wel een cultural difference zijn. Ik begrijp niet waarom alles zo gecompliceerd moet, zij snappen niet hoe je iets ongefundeerd, zonder cijfers die bewijs leveren, een besluit kan nemen, door logisch na te denken en je boerenverstand te gebruiken.
Kip en het ei. Ik krijg een wijziging niet doorgevoerd zonder uitvoerige data analyse en statistische berekeningen. En dit is juist wat ik eruit wil hebben omdat het zo inefficient is.

Straf

Thomas kwam afgelopen vrijdag thuis, en zei ik had straf. Ik begreep het niet zo goed, Thomas de eerlijkheid zelf, vertelt ook eerlijk tegen mij, ik had straf. Ik vroeg wat voor straf, ik moest 3 rondjes rond het sportveld rennen. Ik vroeg waarom dan, wat heb de fout gedaan. Thomas zei dat ze moesten speerwerpen met gym. Hij vertelde dat hij de speer terug geworpen had naar de groep. Ik schrok, maar hij vertelde er direct achteraan dat men in MYP met echte speren gooit en dat men in PYP (Thomas groep) met speren van schuimrubber gooit. Ik vroeg of de leraar niet had uitgelegd dat je niet terug mocht gooien, Thomas zei, "waarschijnlijk wel maar dat heb ik niet begrepen".
Hij heeft in ieder geval nu de les wel geleerd.

Bezoek vervolg

Claas en Anneke zijn op bezoek.
Ja dit is leuk, je kan laten zien hoe het leven hier is. Even in vogelvlucht wat we gedaan hebben.
Dag 1, Gerlinde heeft laten zien hoe je je boodschappen bij elkaar sprokkelt. Een paar dagen later kwamen Claas en Anneke er achter dat er ook supermarkten zijn waar je bijna alles in 1 keer kan kopen en ze vonden dat ze geen medelijden met ons hoefden te hebben met betrekking tot de rijke keuze aan producten.
Dag 2, Guus had een dagje vrij genomen, we hebben een toeristisch dagje gemaakt langs:

• Een tempel complex in de buurt;
• Aga Khan Palace (waar Gandhi twee jaar in ballingschap heeft geleefd);
• ABC farm om een Indiase lunch te nuttigen;
• Een kleding winkeltje bezocht in Koregan Park;
• OSHO, wij hebben een stukje gewandeld vanaf vanaf Lane 1 naar Lane 2 waarna we het Osho Teerth park hebben bekeken. 

Dag 3, Gerlinde was deze dag naar haar vrijwilligers werk, Claas en Anneke en de rest van het gezin hebben lekker gerelaxed tot dat Gerlinde terug kwam, daarna zijn we met Thomas, Anne-Marie, Gerlinde, Guus, Claas en Anneke naar de toegangsweg van het Sinhagad ford gereden. Helaas was de weg op last van de minister afgesloten voor een periode van twee maanden. Waarom deze beslissing is genomen is ons niet duidelijk geworden, het blijft lastig communiceren met onze chauffeur. Santosh deed overigens zijn uiterste best om de mensen die de weg afsloten te overtuigen dat we verder moesten. We zijn daarna weer terug gegaan naar huis. Claas en Anneke gaven aan dat ze zeer veel indrukken hadden op gedaan tijdens de reis, en hadden genoten van het rondje rijden.

Dag 4, Deze dag zijn we vroeg op gestaan en zijn naar Bahalaheswar geweest. Het was prachtig weer en we hebben genoten van het mooie berggebied. Achteraf gezien was het misschien beter geweest dat we niet in de paardenkar waren gegaan met Claas en Anneke. We werden namelijk nogal door elkaar geschud, de kar heeft geen veren en het berg oppervlak is nogal hobbelig. Desalniettemin kwamen we moe maar voldaan s'avonds weer thuis.

Dag 5, vandaag, even een dagje relaxen om weer een beetje bij te komen.

Bezoek

Claas en Anneke komen op bezoek. Een paar dagen voor de aankomst van Anneke en Claas realiseren we ons dat we niet weten met welke vlucht ze komen. We sturen een SMS met de vraag wanneer komen jullie? We zitten in Singapore en krijgen op allerlei SMS'en antwoord maar niet op die ene vraag welk vliegtuig. Wij waren op de terugweg van Singapore en sturen nogmaals een SMS, welke vlucht komen jullie. Inmiddels hebben we onze Singapore sim kaart weer verwisseld voor onze Indiase. We herineren ons dat ze om twee uur aankomen. Op de dag van aankomst gaat Gerlinde om 14:00 uur naar het vliegveld, maar helaas geen Claas en Anneke. Na wat navragen blijkt het vliegtuig vertraging te hebben. En na een uurtje zien we Claas en Anneke. We zijn er nu achter gekomen dat we geen SMS kunnen ontvangen welke verzonden is uit het buitenland. Ik heb de helpdesk nog maar eens gebeld. Men gaf aan dat ik een paar instellingen moest wijzigen in mijn toestel en dat er tevens problemen waren welke binnen 5 dagen verholpen zouden zijn. Ik ben benieuwd of het inderdaad verholpen gaat worden. Toch vreemd dat je in Singapore op een vliegveld binnen 5 minuten een SIM kan regelen die gewoon werkt, en dat je in India allerlei formulieren moet invullen om een SIM te krijgen en vervolgens instellingen op je telefoon moet maken en dat het uiteindelijk niet werkt.

PS: ik weet inmiddels precies welke keuzes ik moet maken in de helpdesk lijn, om iemand aan de lijn te krijgen en niet verdwaald te raken in vele reclame berichten.

Terug in India

Ja dat weekje luxe was snel voorbij. Als je terug bent valt je het contrast extra op. Je wendt blijkbaar vrij snel en ervaart dan je nieuwe omgeving als normaal. Wat niet normaal was, was de laatste dag bij het zwembadje in het Hotel. Thomas en Anne-Marie waren aan het zwemmen, Gerlinde en ik lagen aan de kant te zonnen. Er kwam een Indiase man met 6 kinderen bij het zwembad, 5 van de zes waren volop plezier aan maken en spelen in het water. Het zesde kind staat bij pa aan de zijkant, en moet overgeven, vader kijkt ernaar maar heeft nog 5 andere kinderen in de gaten te houden waarvan de helft kan zwemmen. Een jongetje rent door de kots het water weer in, de spetters komen bij een zusje in het haar. Dit herhaalt zich minstens drie keer. Vader staat er een beetje onhandig naast maar onderneemt niets. Het zieke kind aan de kant moet nog twee keer overgeven, en ik moet zeggen het was geen geringe hoeveelheid. We riepen Thomas en Anne-Marie maar uit het water. Daarna kwam een andere Indiase man naast de man staan, ze wisten zich geen raadt met alle kots, waarna de tweede man de kots maar met zijn teen slippers het zwembad in schoof. Ik zag dat menig hotelgast zich verbaasde, wij zijn maar weggegaan. Bah wat zijn er toch vieze mensen.