Op 2 januari vertrekken wij, Claas en Anneke, ouders van Gerlinde, voor een bezoek van 3 weken naar Pune, Goa en Delhi. Het is ons eerste bezoek aan een Aziatisch land, we kunnen alleen maar gissen naar wat we zullen gaan zien.
We stapten een compleet andere wereld binnen.Eerlijk gezegd is het eerste dat opvalt de warmte, het stof en het vuil langs straten en wegen. Schijnbare chaos in het verkeer, alles rijdt met een flinke snelheid rakelings langs elkaar. Ik kies ervoor op de achterbank te zitten, zodat je niet alles meekrijgt, wat er voor je gebeurt. Tot onze verbazing gebeurt er maar zelden een ongeluk. Alles is under controll, men respecteert elkaar, geen verwijtende gebaren of blikken. Als je moet afslaan schuif je gewoon met je auto vlak voor het tegemoetkomende verkeer, dat op het juiste moment tot stilstand komt, en je de ruimte geeft om door te rijden.
Het is heerlijk iedereen weer te zien, en te ervaren hoe men hier leeft en werkt. De auto met chauffeur is geen overbodige luxe, het hele gezin kan zo op een veilige manier naar de diverse aktiviteiten vervoerd worden. De kinderen gaan iedere dag met de schoolbus naar school, Guus naar zijn werk en Gerlinde naar haar sociale contactbijeenkomsten en haar vrijwilligerswerk, dat steeds meer vorm gaat krijgen. Wellicht vertelt ze daar in de toekomst zelf nog wat meer over.Ook is het een hele kunst de juiste winkels te vinden waar je goed kan slagen. Het komt voor, dat je voor een lekker stukje kaas meer dan een half uur in de auto moet, en dan nog weer terug.
We verkennen de stad met maar liefst bijna 6 miljoen inwoners, waar de meest moderne gebouwen naast krottenwijken staan. De contrasten zijn heftig. Vrouwen in de bouw doen het zwaarste werk, zij sjouwen de materialen aan die de mannen gaan verwerken. We hebben met ze te doen. De oude stad werd ons getoond door een gids, het was een belevenis door de oude wijken te lopen en met de gids op plekken te komen, die je anders nooit gezien zou hebben. Een drukkerijtje, koperslagers, postkantoor, een keuken, vrouwen aan de was, antieke markthal, enz. enz.De mensen willen graag op de foto, die wij aan de gids doorsturen. Hij deelt deze dan aan de bewoners uit, want die hebben geen foto´s van henzelf. Zo kweekt hij goodwill, zodat men bezoekers graag ziet komen. Verder bezoeken we de omgeving van de ashram van de Baghwan, een aantal tempels, de school van de kinderen enz
Na een week vertrekken we naar Goa aan de westkust, voormalige Portugese kolonie, en overwegend katholiek. Volgens de gids in Pune niet het echte India. Ook daar genoten we van strand en omgeving,en maakten diverse uitstapjes.
En dan nu onze laatste dag in Pune. Morgen vertrekken we naar Delhi, om ook daar nog een paar dagen rond te kijken. We beginnen te wennen aan de hectiek, Ook zijn we vol bewondering voor wat Guus en Gerlinde in korte tijd al tot stand hebben weten te brengen. Ze bewegen zich als geroutineerde expats in een totaal andere cultuur met groot gemak, de tegenslagen het hoofd bieden, en in iedere dag een nieuwe uitdaging zien.
Ook de kinderen hebben zich snel aan de nieuwe situatie aangepast. Hoewel Thomas nog niet graag engels spreekt, verstaat hij bijna alles, wat er in de klas gezegd wordt. Bart en Anne- Marie hebben schoolreisjes naar Hongkong en Thailand, en vaak op zaterdag nog een sociaal programma, waarbij ze dan bijv. naar een school voor gehandicapte kinderen gaan, om daar mee te helpen.Het schoolgebouw, dat we vandaag hebben bekeken ziet er fantastisch uit.
Morgen scheiden onze wegen We laten ze met een gerust hart achter.
We stapten een compleet andere wereld binnen.Eerlijk gezegd is het eerste dat opvalt de warmte, het stof en het vuil langs straten en wegen. Schijnbare chaos in het verkeer, alles rijdt met een flinke snelheid rakelings langs elkaar. Ik kies ervoor op de achterbank te zitten, zodat je niet alles meekrijgt, wat er voor je gebeurt. Tot onze verbazing gebeurt er maar zelden een ongeluk. Alles is under controll, men respecteert elkaar, geen verwijtende gebaren of blikken. Als je moet afslaan schuif je gewoon met je auto vlak voor het tegemoetkomende verkeer, dat op het juiste moment tot stilstand komt, en je de ruimte geeft om door te rijden.
Het is heerlijk iedereen weer te zien, en te ervaren hoe men hier leeft en werkt. De auto met chauffeur is geen overbodige luxe, het hele gezin kan zo op een veilige manier naar de diverse aktiviteiten vervoerd worden. De kinderen gaan iedere dag met de schoolbus naar school, Guus naar zijn werk en Gerlinde naar haar sociale contactbijeenkomsten en haar vrijwilligerswerk, dat steeds meer vorm gaat krijgen. Wellicht vertelt ze daar in de toekomst zelf nog wat meer over.Ook is het een hele kunst de juiste winkels te vinden waar je goed kan slagen. Het komt voor, dat je voor een lekker stukje kaas meer dan een half uur in de auto moet, en dan nog weer terug.
We verkennen de stad met maar liefst bijna 6 miljoen inwoners, waar de meest moderne gebouwen naast krottenwijken staan. De contrasten zijn heftig. Vrouwen in de bouw doen het zwaarste werk, zij sjouwen de materialen aan die de mannen gaan verwerken. We hebben met ze te doen. De oude stad werd ons getoond door een gids, het was een belevenis door de oude wijken te lopen en met de gids op plekken te komen, die je anders nooit gezien zou hebben. Een drukkerijtje, koperslagers, postkantoor, een keuken, vrouwen aan de was, antieke markthal, enz. enz.De mensen willen graag op de foto, die wij aan de gids doorsturen. Hij deelt deze dan aan de bewoners uit, want die hebben geen foto´s van henzelf. Zo kweekt hij goodwill, zodat men bezoekers graag ziet komen. Verder bezoeken we de omgeving van de ashram van de Baghwan, een aantal tempels, de school van de kinderen enz
Na een week vertrekken we naar Goa aan de westkust, voormalige Portugese kolonie, en overwegend katholiek. Volgens de gids in Pune niet het echte India. Ook daar genoten we van strand en omgeving,en maakten diverse uitstapjes.
En dan nu onze laatste dag in Pune. Morgen vertrekken we naar Delhi, om ook daar nog een paar dagen rond te kijken. We beginnen te wennen aan de hectiek, Ook zijn we vol bewondering voor wat Guus en Gerlinde in korte tijd al tot stand hebben weten te brengen. Ze bewegen zich als geroutineerde expats in een totaal andere cultuur met groot gemak, de tegenslagen het hoofd bieden, en in iedere dag een nieuwe uitdaging zien.
Ook de kinderen hebben zich snel aan de nieuwe situatie aangepast. Hoewel Thomas nog niet graag engels spreekt, verstaat hij bijna alles, wat er in de klas gezegd wordt. Bart en Anne- Marie hebben schoolreisjes naar Hongkong en Thailand, en vaak op zaterdag nog een sociaal programma, waarbij ze dan bijv. naar een school voor gehandicapte kinderen gaan, om daar mee te helpen.Het schoolgebouw, dat we vandaag hebben bekeken ziet er fantastisch uit.
Morgen scheiden onze wegen We laten ze met een gerust hart achter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten