Beleefdheidsvormen

Het valt ons op dat wanneer Santosh de weg vraagt dat hij dan geen enkele introductie of afronding doet.
Hij stopt
Hij doet het raam open
Hij begint te schreeuwen bijvoorbeeld: "Hoe kom ik bij die tempel"
Als hij antwoord krijgt dan doet hij het raam al vast dicht terwijl de beste man aan de kant van de weg nog aan het praten is.
Hij rijdt verder
Honderd meter verder herhaalt zich het ritueel, dit is nodig omdat een Indiër altijd antwoord geeft ook als hij het antwoord niet weet...

Gisteren hebben we maar eens aan onze Hindi leraar gevraagd hoe je een gesprek moet beginnen. Wat is een goede openingszin. Hij heeft ons uitgelegd dat mensen in Maharasthra, niet gewend zijn aan beleefdheidsvormen, ze zullen een gesprek niet beginnen met "Hallo hoe is het, mag ik iets vragen?" Hij vertelde ook dat in de rest van India dit wel het geval is, en dat er in Pune een multiculturele samenleving is van vele Indiase stammen. Bij het woord multicultureel moet ik altijd denken aan Amsterdam, waar mensen wonen uit de hele wereld. Hier in Pune noemt men de diverse Indiase culturen ook multicultureel. Dit was me op mijn werk ook al een paar keer opgevallen. Qua beleefdheidsvormen schijnt het dus in Pune ook een mengel moesje te zijn.