We zijn met een prive busje met chauffeur naar Casela gereden. Vreemd genoeg is een busje met chauffeur voordeliger dan een klein autootje huren. Het voordeel is dat je in ieder geval niet verdwaald in Port Louis.
Het nadeel is dat lekker op tijd vertrekken lastig is. We kwamen om half twaalf aan bij het park. Quad en Zip line hadden we geregeld. We hadden in gedachten dat ik met Gerlinde, Anne-Marie met Thomas en Bart alleen op een Quad zouden gaan. Maar toen we de korte instructie hadden gehad en |Anne-Marie het apparaat zag met alle handels en knopjes gaf ze aan dat ze liever achterop zat. Dus hebben Gerlinde en Anne-Marie van plek gewisseld. Eerst moesten we even laten zien of we het onder controle hadden. We moesten door een modderpoel rijden. Van al die knopjes en handels moesten we er trouwens maar twee gebruiken, gas geven en remmen. Na twee rondjes hebben we een paar kilometer gereden naar de ingang van het natuurpark. Gaf een beetje een vreemd gevoel je zit op een ronkend lawaai makend apparaat en dan probeer je van de natuur te genieten. Dit wat ik normaal in stilte probeer te doen. Dan wil je vervolgens ook wel even hard rijden, maar dan zitten er weer van die hoenen op je pad. Al met al een vreemde combi voor mijn gevoel. Wel mooi trouwens om tussen de zebra's en struisvogels door je rijden. Er zitten ook Nederlandse herten op het eiland, deze zijn een paar honderd jaar geleden door de Nederlanders aan wal gezet.
Enigzins stoffig stappen we van de Quad, bij het toilet hebben we de dikste laag maar even van het gezicht gespoeld. Mijn maag begon redelijk te knorren, dus op naar het restaurant, daar aangekomen realiseren we ons dat we slechts 15 minuten hebben voordat we aan de andere kant van het park moeten zijn voor de zip-lines, dit vonden we afgelopen week zo gaaf dat we het nog een keer wilden doen. Na wat gedronken te hebben gaan we met een lege maag richting de zip-lines. Vandaag was het parcours anders dan de vorige keer, het begon met een brug bestaande uit een paar staalkabels en een paar planken. Gerlinde vond het doodeng. De man voor me ook, hij was met zijn dochtertje van een jaar of 8 a 9. Het meisje vond het niet zo eng maar Pa zat maar te praten tegen haar. voorzichtig, langzaam, snap je het. Ik zag dat hij probeerde om gespannen de staal kabels onder zijn oksels te duwen, terwijl dit onmogelijk was omdat ze ruim 1 meter uit elkaar hangen. Toen we van de brug af kwamen zei Gerlinde dat ze schuurplekken had bij haar ellebogen, ze had dus hetzelfde proberen te doen. Daarna was het tijd voor Zip-line, nou hier waren we inmiddels ervaren in, en hebben vol plezier de oversteekjes gemaakt.
Het nadeel is dat lekker op tijd vertrekken lastig is. We kwamen om half twaalf aan bij het park. Quad en Zip line hadden we geregeld. We hadden in gedachten dat ik met Gerlinde, Anne-Marie met Thomas en Bart alleen op een Quad zouden gaan. Maar toen we de korte instructie hadden gehad en |Anne-Marie het apparaat zag met alle handels en knopjes gaf ze aan dat ze liever achterop zat. Dus hebben Gerlinde en Anne-Marie van plek gewisseld. Eerst moesten we even laten zien of we het onder controle hadden. We moesten door een modderpoel rijden. Van al die knopjes en handels moesten we er trouwens maar twee gebruiken, gas geven en remmen. Na twee rondjes hebben we een paar kilometer gereden naar de ingang van het natuurpark. Gaf een beetje een vreemd gevoel je zit op een ronkend lawaai makend apparaat en dan probeer je van de natuur te genieten. Dit wat ik normaal in stilte probeer te doen. Dan wil je vervolgens ook wel even hard rijden, maar dan zitten er weer van die hoenen op je pad. Al met al een vreemde combi voor mijn gevoel. Wel mooi trouwens om tussen de zebra's en struisvogels door je rijden. Er zitten ook Nederlandse herten op het eiland, deze zijn een paar honderd jaar geleden door de Nederlanders aan wal gezet.
Enigzins stoffig stappen we van de Quad, bij het toilet hebben we de dikste laag maar even van het gezicht gespoeld. Mijn maag begon redelijk te knorren, dus op naar het restaurant, daar aangekomen realiseren we ons dat we slechts 15 minuten hebben voordat we aan de andere kant van het park moeten zijn voor de zip-lines, dit vonden we afgelopen week zo gaaf dat we het nog een keer wilden doen. Na wat gedronken te hebben gaan we met een lege maag richting de zip-lines. Vandaag was het parcours anders dan de vorige keer, het begon met een brug bestaande uit een paar staalkabels en een paar planken. Gerlinde vond het doodeng. De man voor me ook, hij was met zijn dochtertje van een jaar of 8 a 9. Het meisje vond het niet zo eng maar Pa zat maar te praten tegen haar. voorzichtig, langzaam, snap je het. Ik zag dat hij probeerde om gespannen de staal kabels onder zijn oksels te duwen, terwijl dit onmogelijk was omdat ze ruim 1 meter uit elkaar hangen. Toen we van de brug af kwamen zei Gerlinde dat ze schuurplekken had bij haar ellebogen, ze had dus hetzelfde proberen te doen. Daarna was het tijd voor Zip-line, nou hier waren we inmiddels ervaren in, en hebben vol plezier de oversteekjes gemaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten