Aanpassen

Vandaag betrapte ik mezelf op een bepaalde manier van handelen, waarover ik me verbaas.
Ik had een onmogelijke opgave, ik heb dit omgezet in een aantal concrete handelingen welke waren afgeleid van de onmogelijke opgave. Hierna ging ik een lijstje maken met deze handelingen, en vervolgens afvinken wat ik al gedaan had. En toen ging ik trots op mezelf concluderen dat ik de opgave opgelost had. En dit vervolgens rapporteren. Terwijl het een onmogelijke opgave was.
Daarna dacht ik waar ben ik mee bezig, de opgave was onmogelijk en dus niet oplosbaar en ik meld nu toch dat ik het af heb. Tja is dit iets wat ik in India heb geleerd?

Ishanya 20 km running

Vanochtend was het weer vroeg op. 4:45 stond de wekker, 5:00 uur in de auto, 5:15 inschrijven, warming up en instructies en dan om 6:00 uur van start. Ik ging van starts als derde, na een paar kilometer lag ik tweede, en nog een paar kilometer verder op lag ik op kop. Maar ja dan moet je nog 15 km, het voelde lekker, je gaat twijfelen ik ben toch niet weer te snel van start gegaan. Maar het gaat lekker, bij 10 km lag ik nog steeds op kop er was een keerpunt en ik zag dat ik ongeveer 100m voorsprong had op de tweede. Ik voelde me goed en verhoogde de snelheid, na een paar kilometer keek ik om en zag niemand meer. Na 17 kilometer werden mijn benen zwaar, hartslag was nog steeds acceptabel zo rond de 160. Maar mijn snelheid nam af, ik ben lekker doorgelopen, maar het ging niet soepel meer. Bij de gate van Ishanya gaf mijn horloge aan dat ik nog 1 km moest, ik dacht wellicht nog een extra rondje rond het winkelcentrum. Er kwam me iemand voorbij rennen met grote snelheid, ik twijfelde of het misschien een 10km loper was. Ik haakte niet aan ik dacht ik moet nog ruim 1 km dit is te veel. En 200m verder was de finish. De halve marathon was vandaag slechts 20 km. Net niet gewonnen. Toch een mooie tijd. 1 uur en 38 minuten.

Vogeltjes

Ik heb nog een paar leuke foto's gemaakt vanmiddag.

Feestje

Gisteravond hadden we een feestje, het was het eid feest, en het kleding voorschrift was traditionele Indiase kleding. Gerlinde is de hele week druk geweest om op en top op het feest te verschijnen. Een paar keer oefenen hoe je een Sari aan moet trekken. Uiteindelijk kwam de buurvrouw haar vlak voor het feest helpen om er perfect uit te zien. Nog een stip op het voorhoofd en wat sierraden werden door haar aangereikt.

Een beetje opgelaten stap je dan in de auto, we zouden het toch wel goed hebben begrepen, straks sta ik daar als enige man in een jurk. Maar toen we de deur open deden was het duidelijk dat we niet uit de toon vielen. Sterker nog een enkeling was in spijkerbroek en een overhemd, ze hebben zich vast ongemakkelijk gevoelt.

Dussehra

Dussehra is 1 van de belangrijke momenten voor Indiërs. Afgelopen zondag ging ik om zes uur s'ochtends op de fiets naar Pune University om te gaan rennen. Normaal is het dan vrij rustig op de weg maar afgelopen zondag liepen er veel vrouwen op de weg. De straat verlichting was uit, ik werd verblind door de auto lichten van tegemoet komende auto's, ik was bang dat ik 1 van die vrouwen zou aanrijden, ik kon ze zeer slecht zien. Maar er is gelukkig niets gebeurd. De volgende ochtend vroeg ik Santosh waarom al die vrouwen om 6 uur s'ochtends op de weg liepen. Hij legde me uit dat er gedurende 10 dagen werd gebeden en dat Chaturshringi tempel de belangrijkste plek is. Santosh legde uit dat mensen daar lopend naar toe gaan of dat men met de bus gaat. De laatste bus rijdt echter s'avonds om 11 uur, met als gevolg dat de vrouwen de hele nacht moeten blijven om s'ochtends om 6 uur de eerste bus te kunnen nemen om naar huis te gaan.

Toen ik gisteren op mijn werk kwam waren er ballonnen en andere versieringen opgehangen. Aan het eind van de dag werd er een Puja uitgevoerd. We verzamelden met zijn allen in de hal waar werd gezongen en het ritueel met wierook en kokosnoot werd uitgevoerd.

Na de Puja werd er een quiz gehouden over allerlei weetjes rond het Dussehra festival. Wat zijn de 10 namen van de Dussehra dagen, welke god versloeg.....Het mooiste van alles is dat er in het Hindi geloof meerdere waarheden zijn, het is immers wat je gelooft is waar. Toen Shivali aangaf dat een antwoord fout was gaf de menigte aan dat zij er volledig naast zat, ze zei nog maar dit vond ik op internet, de groep mensen ontkende het en gaf aan dat het dan fout op internet stond. Prachtig.
Na de quiz was het tijd voor de verkiezing wie de mooiste kleren aan had. Ik las die ochtend dat de dag ervoor een mailtje was verstuurd met het verzoek om in traditionele Indiase kleren te komen.
Ik had in mijn nieuwe Indiase jurk kunnen gaan, helaas las ik de mail te laat. Tot slot was het tijd om te dansen, zelfs ik kon daar niet aan ontkomen, ik kreeg zelfs een compliment dat ik goed danste. Maar ja je weet natuurlijk niet of men dit meent of dat het gewoon beleefdheid is.
Vanochtend stond Santosh om 7 uur op de stoep om onze fietsen en de auto te wassen. Gerlinde had hem wat geld gegeven om spullen voor een Puja te kopen voor de auto. Alle spullen kun je aan een Puja onderwerpen. We hebben een Puja uitgevoerd voor ons huis, de auto, de fietsen, de computer en de boeken in de kast. Een geel poedertje, een rood poedertje, wierook, een zoet snoepje, een takje (zilver en goud), bloemetjes en een kokosnoot.
Het meest komische was dat zoete deegbal in de gril van de auto te stoppen. Ook Rakesh kwam even kijken, hij had zijn mooiste jurk aan. Toen ik de kokosnoot stuk gooide pletste het tegen zijn jurk omhoog.

Poedertjes op de deurpost

Bloemenslinger boven de deur

Wierook

Kokosnoot

Takje, de blaadjes zijn rond, het symboliseert zilver en goud

Puja de boeken

Koe op de weg

Iedereen weet dat er in India regelmatig koeien op de weg lopen. Afgelopen week liep ik na de lunch even buiten en zag een kudde koeien voor ons hoofdkantoor lopen.
Leuk plaatje, ik moest even een foto nemen.

Als ik tegen Santosh zeg dat de dieren op de foto koeien zijn dan verbeterd hij me, dit zijn geen koeien maar buffels.

Pomp

We hebben vorig jaar een zwembadje overgenomen. De pomp was vanaf het begin af al een probleem. De pomp zit samen met het filter in 1 behuizing. Het pompje was versleten, dus ik had bedacht dat ik een nieuw pompje zou kopen, welke ik in de aanvoer wilde zetten.
In Nederland ga je met zo'n plan naar de bouwmarkt en dan puzzel je net zolang tot je alle koppelstukjes bij elkaar hebt. In India zijn er geen bouwmarkten. Ik heb een pompen winkeltje opgezocht, ik heb de slang meegenomen, zodat ze er wat koppelstukjes bij konden zoeken. Het antwoord wat ik kreeg "No Sir, does not fit, pump is 1 inch, pipe is 2 inch". Hij wilde er wel een dunnere slang bij leveren. Ik zei nee ik moet deze slang, "no sir does not fit", ja vertel mij wat, ik weet ook wel dat 1 inch wat anders is dan 2 inch. Na nog wat aanhouden verwees hij me naar de hardware shop. Ik zei, "als ik een koppelstukje heb dan kom ik terug om de pomp te kopen."
100m verder bij de hardware shop, laat ik de slang zien en vertel de mannen dat ik het wil aansluiten op een pomp met een 1 inch verbinding. De beste man schudde zijn hoofd, "no sir not possible". Je staat achter een toonbank en kan ook geen enkel pijpje of koppelstukje aanwijzen. De man achter de balie spreekt gebrekkig engels, en ik weet ook niet zo goed hoe ik alle koppelstukjes moet benoemen. Na een kwartiertje had ik een serie van 7 koppelstukjes, en dit voldeed aan mijn verwachtingen.

Nu moest ik echter nog een keer hetzelfde hebben en dan inclusief de slang. Ik had het de man achter de balie bijna uitgelegd. Toen hij opeens begon te twijfelen, hij zei: "wie gaat dit aansluiten", "ik", zei ik, nou toen was het vertrouwen helemaal verdwenen. Hij stelde voor dat een monteur met me mee ging om te kijken wat het moest worden. Mij werd eigenlijk geen keuze gelaten. Ik zei nog ik ben op de fiets, geen probleem de monteur zou achter me aan fietsen. De backgate was dicht, ik zag de monteur kijken, nog verder fietsen. Bij ons thuis heeft hij opgeschreven wat ik moest hebben. Daarna weer naar de hardware shop gefietst. Toen we daar waren probeerde de monteur uit te leggen wat we nodig hadden. Een mannetje klom op een vliering en gooide het ene na het andere koppelstukje naar beneden, waarna de monteur ze met dezelfde snelheid weer terug gooide. Uiteindelijk ging hij zelf de vliering op. Na een kwartiertje kwam hij beneden. Toen kwam de baas van de hardware shop om de pracht constructie van 7 koppelstukjes te bekijken. De man het verstand van zaken, en wist een optimalisatie slag uit te halen waarna we nog maar 6 koppelstukjes nodig hadden. Ik was bijna net zoveel geld aan koppelstukjes kwijt, dan aan de pomp.
Eenmaal thuis hadden Thomas en ik een pracht bouwpakket, alles in de juiste volgorde vastlijmen. Er waren een aantal koppelingen vrij ruim, dus ook de duck tape moest er weer bij gehaald worden.
Al met al doet de pomp met filter het weer. En ik heb een hele dag plezier gehad.
Na afloop naast het zwembadje een biertje gedronken en van de zonsondergang genoten.

kinderen met diabetes in Pune

De laatste tijd ga ik als vrijwilliger naar Jehangir Hospital om te helpen op de kinder diabetes poli.
In het begin heb ik  alleen maar gekeken en me verbaasd over de verschillen met Nederland.

• Het is een erg kleine ruimte. De dokter ontvangt een patientje met ouders terwijl een van de artsassistenten een ander patientje even nakijkt achter een gordijntje. 
• Geen privacy, de mensen lopen steeds in en uit en terwijl de dokter met iemand aan het praten is vraagt een ander gewoon even wat tussendoor.
• De doktersassistente zit achter een burootje registreert de patientjes en en houdt de volgorde een beetje in de gaten zodat niemand voordringt.
• Een mevrouw met een "life-scan" t-shirt aan doet glucose metingen en HbA1C bepalingen maar komt soms naar de poli komt zonder glucose stripjes. 
• Je hebt geen afspraak op tijd, gewoon binnenkomen registreren en wachten tot je aan de beurt bent. Sommigen hebben uren in de bus gezeten om het ziekenhuis te bereiken.
• De kinderen hebben een vast dieet, elke ochtend, middag en avond precies hetzelfde eten zoals de dietist het opgedragen heeft.
• De insuline voor een insuline pen is te duur dus bijna iedereen gebruikt insulinespuitjes.
• Deze insuline spuitjes gebruiken ze gemiddeld 3 dagen, dus prikken ze ongeveer 10 keer met een single-use spuitje.
• Als je bloedsuiker te hoog is verhogen ze de insuline dosis niet, de dokter heeft hen dat niet geleerd.
• Als de bloedsuiker te laag is dan nemen ze een koekje, van een duidelijke regel wat te doen bij een hypo hebben ze geen benul.
• De dokter heeft nauwelijks tijd voor de patienten, vraagt bijvoorbeeld niet hoe het gaat en of er nog vragen zijn. Het dagboekje met de glucosewaardes is het enige waarnaar gekeken wordt en dat terwijl er maximaal 8 glucose bepalingen per week gedaan worden!

Oke...voldoende geklaagd. Hier kan ik wel wat verbeteren!

 "DIABETES SCHOOL"
In de zomer ben ik bij mijn collega's van DeKinderkliniek in Almere geweest en heb een heleboel spullen van hen meegekregen, glucosemeters, naaldjes, lancetten, voorlichtingsmateriaal, insuline pennen, testmedium om te leren prikken. Een hele koffer vol, 21kg!
Ik heb mijn Curver-naaidoos geleegd en er een educatiekoffer van gemaakt. Ik heb Nederlands educatie materiaal vertaald in het Engels en heb insuline gekocht (zonder recept) bij de drugstore en GlucoD suiker.
Ik neem  ons kampeer picknicktafeltje met 4 stoeltjes-koffer mee en begin mijn diabetes school.

      

Elk patientje komt via mijn tafel, de nieuwe patienten geef ik de basis kennis die ze nodig hebben, stapje voor stapje. De patientjes die al langer diabetes hebben vertel ik over spuittechniek, wat te doen bij te hoge bloedsuikers of hoe te handelen voor- tijdensen na het sporten.
Veel kinderen spreken geen Engels, gelukkig helpt iemand mij bij het vertalen als dat nodig is.
Je moet creatief zijn, ze hebben bijvoorbeeld geen naalden container dus nu moedig ik ze aan om een plastic fles met een wijde hals te bewaren en te gebruiken voor de naalden.

Het is fijn om voor deze kinderen wat te kunnen veranderen door ze beter hun ziekte te laten begrijpen.

Macadamia

Ik kom in de kamer en zie een leeg zakje van de macadamia nootjes. Ik zeg tegen Thomas waar zijn de macadamia's. Thomas: "he", Ik zeg: "de nootjes", zegt hij, "die dikkke vieze ronde zijn op."
Grrr

Man and gadgets

Een aantal jaren geleden heb ik een horloge gekregen van Gerlinde. Dit is de gadget waar ik het meest plezier van heb in mijn leven. Het horloge heeft een hartslag meter en een GPS. Deze twee opties maakt het mogelijk om allerlei analyses los te laten op roeien, wandelen, rennen. Toen ik nog aan het roeien was in Naarden hadden 3 van de 5 man zo'n ding, heerlijk lekker bezig zijn met je speeltje.
Onlangs heb ik een plugin gedownload welke een zeer complexe grafiek produceert. Ik heb minstens een maand naar de grafiek gekeken, de help pagina bestudeerd voordat ik ook maar een klein beetje door kreeg wat het nut is. Bijzonder dat je ergens zoveel energie in stopt, en je gedrag en training effect probeert te snappen zonder dat je weet of het je iets oplevert.

Die bruine staafjes had ik als eerste door, dit is je trainingsimpuls TRIMP. Dit was gemakkelijk te herkennen iedere training komt er een staafje bij. Maar ja soms is het staafje lang en soms is het kort. Na wat puzzelen ben ik er achter gekomen dat de hoogte wordt bepaald door de duur en de hoogte van je hartslag. Die laatste hoge piek was de Satara Marathon, hoge hartslag lange duur.
Dan heb je die blauwe berg CTL en die rode lijn ATL, CTL = Chronische trainingsload en ATL = Acute trainingsload. Als ik de beschrijving mag geloven geeft de blauwe berg aan hoe goed je in conditie bent, en de rode lijn geeft aan hoe moe je bent. Als je niet traint gaan beide lijnen naar beneden, dit lijkt wel te kloppen. Dan is er een laatste factor TSB, Training Stress Balance dit is simpel ATL -CTL, men beweert dat zolang die onder de nul zit dat je in conditie verbeterd. Je kan het hele ding tunen, zodat de grafiek er anders uitziet. Maar ja hoe is het dan met je gesteld? Ik laat het maar even bij de standaard waarden, ervan uitgaande dat ik een standaard lijf heb.
De grafiek geeft aan dat ik me de laatste paar weken minder vermoeid zou moeten voelen. Tja ik voel me goed maar om nou te zeggen dat ik minder vermoeid ben. Ik weet het niet. Toch ook maar gewoon lekker op mijn gevoel afgaan, en dit gewoon als een leuke gadget beschouwen.

Festival

Het is weer festival periode in India, het ene na het andere festival vindt plaats. Dit is ook een goede tijd om te trouwen. Vandaag was er een echtpaar die een foto shoot aan het doen was op het binnenterrein van het kantoren complex waar ik werk. Het ziet er inderdaad heel verzorgt uit maar om daar nou je huwelijksfoto's te maken. Best grappig om al die mensen in vol ornaat te zien poseren.
Vanavond toen ik naar huis ging was er een dans event aan de gang op een openlucht theater plekje voor het kantoren complex.

Wandelen

Ik wilde Gerlinde een plekje laten zien waar ik alleen was geweest toen ze in Nederland was. We hebben ons laten afzetten bij de Gate van het ARAI terrein. We waren nog maar net uit de auto en er kwam een groep met kinderen aangelopen. Op een afstandje konden we al horen dat ze aan het oefenen waren met Engelse zinnetjes. "What is your name?". Best schattig maar ik had er niet zoveel zin in, we zijn het paadje ingelopen wat ik in gedachten had. Na 3 keer te zijn afgeslagen begon ik te twijfelen, hoe kom ik op dat leuke plekje. De omgeving was best mooi maar anders dan de vorige keer.

Ik zei tegen Gerlinde we moeten naar rechts we zitten veel te ver aan de linker kant van de berg. Ik had dit nog niet gezegd of we zagen Santosh in de auto. Het was een hele korte wandeling, maar we hebben wel genoten. Ik heb helaas dat ene plekje niet aan Gerlinde kunnen laten zien.

Nou heb ik nog iets voor de volgende keer.

Geuchien

Iedereen kent mij als Guus, echter in mijn paspoort staat Geuchien. Geuchien is een drentse naam welke al lang in de familie zit. Ik heb een paar jaar geleden mijn stamboom zitten uitpluizen. De verste voorvader die ik kon vinden heette ook Geuchien, een boer  (keuter houdende 2 peerden) uit Schrapveen geboren plusminus 1730. Best gaaf dat je die naam mag dragen.

Toen ik geboren werd wilden mijn ouders me Geuchien noemen, Berend was echter zo verstandig om een andere roepnaam te kiezen. Dezelfde naam als je vader lijdt alleen maar tot verwarring. Nou die verwarring is nog steeds aanwezig, bij de immigratie papieren vindt men het maar lastig dat de naam van de vader gelijk is aan je eigen naam.
Onlangs heb ik mijn eerste expense report gemaakt in India. Ik kreeg een paar dagen na het invullen een mail dat de betaling was mislukt. De naam Guus Vogelzang kwam niet overeen met de naam van het bank account. Bij de bank heeft men mijn naam uit mijn paspoort overgenomen. Tja dat is India er wordt meer naar namen en adressen enzo gekeken dan naar je account nummer.
Ik heb daarna een mail gestuurd naar HR of men mijn naam kan wijzigen in het expense systeem. Met op de tweede regel het verzoek of men er voor wil zorgen dat niet mijn mail adres en dergelijke wordt aangepast.
Je raadt het al zoals iedere Indier leest men alleen de eerste regel van een mail, de tweede regel verander mijn mail adres niet, is niet doorgekomen en deze is dus ook gewijzigd. Vandaag was het de een na de ander, hebben we een nieuwe medewerker, wat is er gebeurd?
Ik geloof dat mijn oude mail adres nog wel werkt, alleen is de naam in beeld anders, kortom lekker verwarrend.

Onze Hinde leraar Kumar vertelde dat hij eigenlijk Johendra heet. Hij vertelde dat er bij de administratie van de universteit waar hij studeerde iemand een streep door zijn voornaam heeft gezet. Vervolgens kwam dus de helft van zijn volledige naam op het diploma. Daarna heeft de overheid dit op een of andere manier overgenomen en staat hij nu overal geregistreerd als Kumar. Bizar verhaal kun je je in Nederland toch niet zo goed voorstellen.

Satara Hill Marathon

Vandaag was het zover, de tweede halve marathon in mijn leven, en de eerste in India. Ik had niet een gemakkelijke uitgezocht, het was een heuse hill marathon. Gisteren ben ik naar Satara gereden, ongeveer 2.5 uur in de auto. Ik had eigenlijk in gedachten om nog even bloemetjes te kijken op het KAAS plateau. Anne-Marie had nog een buitenschoolse activiteit, en een Mc donalds lunch afspraak. En we hebben maar 1 Santosh dus vertrok ik vrij laat. Toch was ik iets na vieren al in Satara, ik dacht even het startnummer ophalen en dan naar de bloemetjes. Maar ja ik had het natuurlijk kunnen weten, ik was niet de enige die het startnummer kwam ophalen. Ik had een mooi briefje gekregen via de email met mijn inschrijf gegevens, toen ik dit echter overhandigde, vroeg men mij naar mijn BIB nummer. Tja ik heb wel een email langs zien komen met een BIB nummer, maar deze had ik niet geprint of uit mijn hoofd geleerd. En waarom zet je een BIB nummer niet op je inschrijvingsbewijs  als dit het enige belangrijke nummer is. Goed er was een vriendelijk meisje met een inschrijvingslijst en heeft een paar minuten lopen zoeken naar mijn naam en zij gaf daarna mij m'n BIB nummer. Ik dacht ha klaar, op naar de bloemetjes. Waarna het vriendelijke meisje achter me aankwam en zei dat ik nog in een andere rij moest gaan staan. Een kwartiertje later ben ik aan de beurt, om de chip voor op mijn schoen te laten controleren. Hij werkt, waw. Toen kwam dokter xxxx naar me toe gaf me vriendelijk een hand, hij vroeg of ik Guus was, en vervolgens leidde hij me naar een camera ploeg. Ik moest een waar interview geven. Het is toch wat als er een buitenlander naar Satara komt om te rennen. Vervolgens zei dokter xxxx tegen me: "je komt toch wel naar mijn speech" ja dan kun je ook geen nee meer zeggen. De bloemetjes had ik inmiddels uit mijn hoofd gezet. De speech was door een gevlogen hardloper, ik heb nog niet vaak iemand zo motiverend horen praten. Ik kon hem helaas niet verstaan, hij sprak Hindi.

Race day.
Ik dacht dat we thuis harde bedden hadden, nou het kan harder. Als ik op mijn rug lag dan voelde ik mijn stuitje en als ik op mijn zij lag dan voelde ik mijn heupen. De betonnen vloer lag wellicht comfortabeler. Na een slechte nacht rust ben ik een kwartier voor de wekker om 4:45 opgestaan.
Voor het hotel even op de loopmaatjes uit Pune gewacht en daarna gezamenlijk naar de start. 5 minuten voor de start begon het te regenen, heel hard. De race ging lekker, ik heb geprobeerd me in te houden, er zat een lange klim in het parcours, en aangezien ik niet naar de bloemetjes was geweest had ik geen flauw idee hoe steil en hoe lang. Lekker gecontroleerd kwam ik boven, op het plateau 6 km gerend en daarna de berg weer af. Het was een aardige aanslag op mijn enkels, lange stukken was er geen asfalt maar een soort steenslag van stukken steen van een centimeter of tien.
Over de finish gekomen verbaasde ik me over mijn tijd 1 uur en 46 minuten, dat is maar 5 minuten langzamer dan 2 jaar geleden in Amsterdam, en dat was vlak.
Bij terugkomst was het terrein 1 grote modderpoel, er stond 5 cm water op het hele terrein. Ik was een beetje aan het napraten, toen ik plotseling mijn naam hoor en naar voren wordt geroepen, ik moest op het podium komen, samen met een Keniaan en een Amerikaan. Er waren drie buitenlanders en dit is blijkbaar heel bijzonder in Satara. Op het podium wordt me gevraagd een woordje te richten tot de menigte, ik schat zo'n 400 man. Toen ik vertelde dat de hoogste berg in Nederland 100 m is en dat deze heuvel van vandaag wel even wennen was, moest iedereen hard lachen. Leuk zo'n succesje. Daarna werd ik gehuldigd, ik weet niet waarvoor, ik denk: BESTE NEDERLANDER, ik kreeg een ware bokaal, sjaal en ik had al een medaille. Ik moest gaan zitten op een bank op het podium, waarna de ene na de andere fotograaf kwam. Ik heb nog even proberen te babbelen met de Keniaan maar zijn engels was belabberd, het enige wat ik heb begrepen is dat hij 6e is geworden, dat hij baalde want hij ging voor het prijzen geld, en dat hij niet gewend was om in de regen te rennen. Hij had trouwens een tijd van 1 uur en 16 minuten, dit is wel heel snel. Na een uur lang handen geven en foto's maken ben ik er tussen uit gepiept, het is Bart's verjaardag en ik wilde op tijd naar huis.

Bhuleshwar

Vandaag hadden we een dag vrij, het is de geboorte dag van Gandhi. We besloten om een Geocache te doen bij de Temple Bhuleswar. Bhuleswar temple is een hele oude tempel (1200), later is er nog een fort omheen gebouwd maar hier was weinig van over. Toen we bijna bij het fort waren lagen er erg veel stenen op de weg. Deze zijn wellicht los gespoeld door de hevige regen van afgelopen nachten. Afgelopen nacht en de nacht ervoor in beide nachten 30mm regen. Santosh noemt deze regen de olifant, het is de laatste regen van de monsoon en is wat heftiger dan afgelopen maand. De cache hadden we snel gevonden, de inhoud van het doosje was erg nat, we hebben het te drogen gelegd en hebben lekker genoten van het uitzicht. De tempel had erg veel beeldhouwwerk, zeker de moeite waard om te bezoeken. Op de terugweg van het Fort was de weg weer schoon alle stenen waren opgeruimd. Ik heb Santosh nog een stukje laten omrijden door het binnenland. Dan zie je weer een heel ander India.

 Op weg terug naar huis hebben we genoten van het platteland.

Bijna terug bij Solapur highway zagen we een prachtige lucht. helaas is het op de foto niet zo goed te zien als in het echt maar er waren regenboog kleuren te zien rond een gat in de wolken.

Running

Gisteren was het weer tijd voor het einde maand event. Voor de gelegenheid niet bij Pune university maar bij oxford golf court. Prachtige omgeving, wel omhoog en omlaag. 3 keer berg af en daarna weer berg op. De afstand was 14 kilometer. Iedere afdaling en beklimming was ongeveer 120m hoogte verschil. Bij iedere fotograaf langs de kant van de weg heb ik mijn best gedaan om te lachen, ze maakten alleen foto's als ik bergop aan het rennen was, dus dat lachen, is als een boer met kiespijn. Over pijn gesproken, ik voel mijn benen behoorlijk vandaag. Maar zoals mijn hardloop maatje zegt: "who pain loves, is never alone".

Zoals je ziet de naaste concurentie op een flinke achterstand gezet. Al met al een mooi voorbereiding op de wedstrijd voor komend weekend, Satara hill Marathon, ik ga 1/2 marathon doen in Satara. 

Omhoog of omlaag

Het valt me op dat in India ontzettend veel mensen niet weten hoe de knopjes van een lift werken. De vraag is als je naar beneden wilt, druk je dan het knopje met het pijltje omhoog in of het knopje met het pijltje omlaag. Als je dit leest zul je bijna in verwarring raken.
Als je in India 5 verdiepingen omhoog moet dan stop je in ieder geval op iedere verdieping, de oorzaak is dat er altijd wel iemand op het verkeerde knopje heeft gedrukt. De lift stopt, er gaat niemand in of uit en je gaat naar de volgende verdieping. Het maakt niet uit of je nu op het Honeywell kantoor bent of in de supermarkt overal drukken ze de verkeerde knopjes in.
Eergisteren gingen we Thomas ophalen bij een feestje, het feestje was bij een soort evenementen hal speciaal voor kinderfeestjes op de tweede verdieping. Er was ook een lift bediende, we lopen na afloop van het feestje naar de hal met liften, de bediende drukt op het knopje. Na een paar minuten denken we waarom komt die lift niet. Wat blijkt heeft de liftbediende op de verkeerde knop gedrukt. Je zou toch denken men de liftbediende het kunstje wel zouden leren. Helaas, we hebben uiteindelijk het knopje met de pijl naar beneden zelf maar ingedrukt. Dit is natuurlijk wel een beetje veel gevraagd voor ons, we zijn inmiddels gewend om helemaal niets meer zelf te doen.