Satara Hill Marathon

Vandaag was het zover, de tweede halve marathon in mijn leven, en de eerste in India. Ik had niet een gemakkelijke uitgezocht, het was een heuse hill marathon. Gisteren ben ik naar Satara gereden, ongeveer 2.5 uur in de auto. Ik had eigenlijk in gedachten om nog even bloemetjes te kijken op het KAAS plateau. Anne-Marie had nog een buitenschoolse activiteit, en een Mc donalds lunch afspraak. En we hebben maar 1 Santosh dus vertrok ik vrij laat. Toch was ik iets na vieren al in Satara, ik dacht even het startnummer ophalen en dan naar de bloemetjes. Maar ja ik had het natuurlijk kunnen weten, ik was niet de enige die het startnummer kwam ophalen. Ik had een mooi briefje gekregen via de email met mijn inschrijf gegevens, toen ik dit echter overhandigde, vroeg men mij naar mijn BIB nummer. Tja ik heb wel een email langs zien komen met een BIB nummer, maar deze had ik niet geprint of uit mijn hoofd geleerd. En waarom zet je een BIB nummer niet op je inschrijvingsbewijs  als dit het enige belangrijke nummer is. Goed er was een vriendelijk meisje met een inschrijvingslijst en heeft een paar minuten lopen zoeken naar mijn naam en zij gaf daarna mij m'n BIB nummer. Ik dacht ha klaar, op naar de bloemetjes. Waarna het vriendelijke meisje achter me aankwam en zei dat ik nog in een andere rij moest gaan staan. Een kwartiertje later ben ik aan de beurt, om de chip voor op mijn schoen te laten controleren. Hij werkt, waw. Toen kwam dokter xxxx naar me toe gaf me vriendelijk een hand, hij vroeg of ik Guus was, en vervolgens leidde hij me naar een camera ploeg. Ik moest een waar interview geven. Het is toch wat als er een buitenlander naar Satara komt om te rennen. Vervolgens zei dokter xxxx tegen me: "je komt toch wel naar mijn speech" ja dan kun je ook geen nee meer zeggen. De bloemetjes had ik inmiddels uit mijn hoofd gezet. De speech was door een gevlogen hardloper, ik heb nog niet vaak iemand zo motiverend horen praten. Ik kon hem helaas niet verstaan, hij sprak Hindi.

Race day.
Ik dacht dat we thuis harde bedden hadden, nou het kan harder. Als ik op mijn rug lag dan voelde ik mijn stuitje en als ik op mijn zij lag dan voelde ik mijn heupen. De betonnen vloer lag wellicht comfortabeler. Na een slechte nacht rust ben ik een kwartier voor de wekker om 4:45 opgestaan.
Voor het hotel even op de loopmaatjes uit Pune gewacht en daarna gezamenlijk naar de start. 5 minuten voor de start begon het te regenen, heel hard. De race ging lekker, ik heb geprobeerd me in te houden, er zat een lange klim in het parcours, en aangezien ik niet naar de bloemetjes was geweest had ik geen flauw idee hoe steil en hoe lang. Lekker gecontroleerd kwam ik boven, op het plateau 6 km gerend en daarna de berg weer af. Het was een aardige aanslag op mijn enkels, lange stukken was er geen asfalt maar een soort steenslag van stukken steen van een centimeter of tien.
Over de finish gekomen verbaasde ik me over mijn tijd 1 uur en 46 minuten, dat is maar 5 minuten langzamer dan 2 jaar geleden in Amsterdam, en dat was vlak.
Bij terugkomst was het terrein 1 grote modderpoel, er stond 5 cm water op het hele terrein. Ik was een beetje aan het napraten, toen ik plotseling mijn naam hoor en naar voren wordt geroepen, ik moest op het podium komen, samen met een Keniaan en een Amerikaan. Er waren drie buitenlanders en dit is blijkbaar heel bijzonder in Satara. Op het podium wordt me gevraagd een woordje te richten tot de menigte, ik schat zo'n 400 man. Toen ik vertelde dat de hoogste berg in Nederland 100 m is en dat deze heuvel van vandaag wel even wennen was, moest iedereen hard lachen. Leuk zo'n succesje. Daarna werd ik gehuldigd, ik weet niet waarvoor, ik denk: BESTE NEDERLANDER, ik kreeg een ware bokaal, sjaal en ik had al een medaille. Ik moest gaan zitten op een bank op het podium, waarna de ene na de andere fotograaf kwam. Ik heb nog even proberen te babbelen met de Keniaan maar zijn engels was belabberd, het enige wat ik heb begrepen is dat hij 6e is geworden, dat hij baalde want hij ging voor het prijzen geld, en dat hij niet gewend was om in de regen te rennen. Hij had trouwens een tijd van 1 uur en 16 minuten, dit is wel heel snel. Na een uur lang handen geven en foto's maken ben ik er tussen uit gepiept, het is Bart's verjaardag en ik wilde op tijd naar huis.