kinderen met diabetes in Pune

De laatste tijd ga ik als vrijwilliger naar Jehangir Hospital om te helpen op de kinder diabetes poli.
In het begin heb ik  alleen maar gekeken en me verbaasd over de verschillen met Nederland.

• Het is een erg kleine ruimte. De dokter ontvangt een patientje met ouders terwijl een van de artsassistenten een ander patientje even nakijkt achter een gordijntje. 
• Geen privacy, de mensen lopen steeds in en uit en terwijl de dokter met iemand aan het praten is vraagt een ander gewoon even wat tussendoor.
• De doktersassistente zit achter een burootje registreert de patientjes en en houdt de volgorde een beetje in de gaten zodat niemand voordringt.
• Een mevrouw met een "life-scan" t-shirt aan doet glucose metingen en HbA1C bepalingen maar komt soms naar de poli komt zonder glucose stripjes. 
• Je hebt geen afspraak op tijd, gewoon binnenkomen registreren en wachten tot je aan de beurt bent. Sommigen hebben uren in de bus gezeten om het ziekenhuis te bereiken.
• De kinderen hebben een vast dieet, elke ochtend, middag en avond precies hetzelfde eten zoals de dietist het opgedragen heeft.
• De insuline voor een insuline pen is te duur dus bijna iedereen gebruikt insulinespuitjes.
• Deze insuline spuitjes gebruiken ze gemiddeld 3 dagen, dus prikken ze ongeveer 10 keer met een single-use spuitje.
• Als je bloedsuiker te hoog is verhogen ze de insuline dosis niet, de dokter heeft hen dat niet geleerd.
• Als de bloedsuiker te laag is dan nemen ze een koekje, van een duidelijke regel wat te doen bij een hypo hebben ze geen benul.
• De dokter heeft nauwelijks tijd voor de patienten, vraagt bijvoorbeeld niet hoe het gaat en of er nog vragen zijn. Het dagboekje met de glucosewaardes is het enige waarnaar gekeken wordt en dat terwijl er maximaal 8 glucose bepalingen per week gedaan worden!

Oke...voldoende geklaagd. Hier kan ik wel wat verbeteren!

 "DIABETES SCHOOL"
In de zomer ben ik bij mijn collega's van DeKinderkliniek in Almere geweest en heb een heleboel spullen van hen meegekregen, glucosemeters, naaldjes, lancetten, voorlichtingsmateriaal, insuline pennen, testmedium om te leren prikken. Een hele koffer vol, 21kg!
Ik heb mijn Curver-naaidoos geleegd en er een educatiekoffer van gemaakt. Ik heb Nederlands educatie materiaal vertaald in het Engels en heb insuline gekocht (zonder recept) bij de drugstore en GlucoD suiker.
Ik neem  ons kampeer picknicktafeltje met 4 stoeltjes-koffer mee en begin mijn diabetes school.

      

Elk patientje komt via mijn tafel, de nieuwe patienten geef ik de basis kennis die ze nodig hebben, stapje voor stapje. De patientjes die al langer diabetes hebben vertel ik over spuittechniek, wat te doen bij te hoge bloedsuikers of hoe te handelen voor- tijdensen na het sporten.
Veel kinderen spreken geen Engels, gelukkig helpt iemand mij bij het vertalen als dat nodig is.
Je moet creatief zijn, ze hebben bijvoorbeeld geen naalden container dus nu moedig ik ze aan om een plastic fles met een wijde hals te bewaren en te gebruiken voor de naalden.

Het is fijn om voor deze kinderen wat te kunnen veranderen door ze beter hun ziekte te laten begrijpen.