Thuis koken we gewoon net als in Nederland. Italiaanse pasta, aardappelen met groente, pannenkoeken enz. Een paar keer hebben we geprobeerd om Indiaas te koken. Als we dat doen dan doen we er ongeveer een kwart van de pepers in, de smaak is dan lekker. Boodschappen doen kost veel tijd, je zoekt je wezenloos naar bepaalde producten. Melk zit in een zakje. Vlees is niet te vinden in de supermarkt in Aundh. Bier en andere alcoholische drankjes moet je naar een kleine slijterij. Nu na een paar maanden kunnen we alles redelijk vinden. Er is 1 supermarkt in Pune welke allerlei internationale producten heeft. Als je hier iets vind dan moet je gelijk het schap leeg kopen want het wordt wellicht de komende maanden niet meer aangevuld. Zo hebben wij een reeks hagelslag potjes ingeslagen. Dit zijn zo van die dingen waar je naar gaat verlangen. Op mijn werk eet ik in de kantine. Het bestellen van het eten is een uitdaging, er staat een bord van 6 m2 met woorden waarvan ik de betekenis niet ken. Ik kies meestal iets willekeurigs, dit probeer ik uit te spreken bij de kassa, na drie keer herhalen slaan ze meestal iets aan en dan betaal ik. Probleem twee is dat er minimaal 6 plaatsen zijn in de kantine waar je verschillende gerechten kan halen. Bij iedere balie staat een rij waar je minimaal 10 minuten moet wachten voordat je aan de beurt bent. Als je dan de verkeerde balie kiest dan duurt het erg lang voordat je wat te eten hebt. Ik vraag dus meestal aan iemand in de rij of ik in de juiste rij sta. Als je dan aan tafel je eten wilt opeten dan is het een verrassing hoe heet het is. Ik houd best van pittig, thuis in Bussum was ik de persoon die met regelmaat wat sambal toevoegt. Ik heb hier met regelmaat het zweet op mijn bovenlip en voorhoofd staan van de hoeveelheid peper. Als ik voor de eenvoudige oplossing ga en ik bestel een Veg Cheese Sandwich, dan kijken mijn collega's me aan en vragen wanneer ik me nou eindelijk eens aanpas en een goede maaltijd ga nuttigen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten