Vervolg in Bahrain

Het vervolg blog is Bahrain.

http://vogelzanginbahrain.blogspot.nl/

Verhuizen

Ook op het laatste moment in India wordt je nogmaals geconfronteerd met de Indiase manier. De verhuizers zouden 6 november komen. Om 10 uur stuur ik een berichtje, ik krijg geen antwoord. Een kwartier later bel ik op, ik vraag wanneer ze komen. De man aan de telefoon reageert, heeft u een confirmatie gestuurd. Ik sta even perplex, ik heb vanaf het eerste moment aangegeven dat ik 6 november wil verhuizen, men is op een pre-move survey geweest waarin wordt gesproken over 6 november. Ik sla even dicht, de man aan de telefoon geeft aan dat hij me in 5 minuten terug belt zodat hij het even kan nagaan.
Verdwaast hang ik op, is dit die aardige man die een paar dagen geleden op een vakantie dag me vriendelijk te woord stond en op die dag heeft nagegaan hoelang het pakken zou duren zodat ik mijn vlucht kon boeken.
Ik kijk Gerlinde aan, dit gaat niet goed, die mannen komen vandaag niet. Met twee rode koppen zitten we hoofdschuddend tegen over elkaar. Mijn Visum papieren vanuit Saudi zijn nog klaar, Gerlinde en kinderen hebben morgen een vlucht geboekt en ik aanstaande maandag. 15 minuten later geen bericht, ik bel maar weer, en ja hoor het hoge woord komt eruit, men heeft geen opdracht ontvangen vanuit Singapore. Ik ben even heel duidelijk tegen die man geweest, geloof niet dat ik erg vriendelijk was. Vervolgens naar Singapore gebeld, deze meneer voelde hem al aankomen, en was erg vriendelijk, ook tegen hem heb ik even duidelijk uitgelegd dat er verhuist moest worden. Een kwartier later kwam er een belletje terug de verhuizers komen morgen en ze zijn in 2 dagen klaar.

Na 1 dag pakken waren ze bijna klaar met de woonkamer en had men een begin aan de keuken gemaakt. De mannen kwamen om 10 uur aan, hebben een heel uur lunch pauze en gingen om 6 uur weg. Ik heb de opzichter uitgelegd dat ik maandag vertrek. Even later hoorde ik hem tegen de mannen zeggen dat er ook in het weekend gewerkt moet worden.
Ik help zelf ook maar een beetje met Ikea kasten uit elkaar prutsen dan weet ik straks in ieder geval hoe ze weer in elkaar moeten. In 1 van die kasten zitten van die scharnieren die je met een klein trucje open maakt en dan heb je in een paar tellen de deur in je handen. Ik heb al die planken netjes tegen de muur gezet, ga daarna even kijken wat die andere mannen aan het doen zijn. Zie ik iemand de vuilniszak uitpluizen, daar had ik gisteren allemaal zooi in gedaan om weg te gooien, hij was het alweer aan het inpakken. Rajesh het opperhoofd uitgelegd dat het afval is, de rest spreekt geen Engels. Kom ik bij mijn kast buiten zie ik dat een ander alle scharnieren er uit geschroefd heeft. Blijft toch leuk India zoveel manieren hoe het ook kan.

In Nederland hebben 3 mannen ons hele huis ingepakt in 2 dagen daarna 1 dag vrachtauto laden. Hier in India zijn ze met 8 mensen en na 2 dagen hebben ze de woonkamer, keuken en logeerkamer bijna af. Ja ik wordt wel weer even geconfronteerd met het feit dat je in India meer manuren nodig hebt dan in andere landen. Ze doen ook allemaal wel wat. De een is opzichter, hij moet de anderen vertellen hoe ze een papiertje moeten kreukelen voordat je een glas inpakt. Een ander is administrateur, die alle dozen van tekst voorziet en een keurige index bijhoud. Een ander heeft als taak verpakking materiaal van buiten naar binnen te brengen. Het is allemaal heel gedisciplineerd, heel relaxed en ze besteden ontzettend veel aandacht aan details. Ik geloof dat de voorman vanmiddag wel 1 uur bezig is geweest om een schoenen doos met prullen uit te zoeken. In Nederland hebben ze die doos opgepakt er een verpakking papiertje om gedaan en ingeladen binnen een paar minuten klaar. Deze Indiër haalde mij erbij omdat hij geld had gevonden en dit mag niet worden uitgevoerd. Het waren een paar vakantie muntjes, Zwitserse franken geloof ik. Hooguit 5 frank en die man zit die hele schoenen doos op de kop te zetten. Ik heb de schoenen doos uiteindelijk maar gepakt ik heb wat leuke dingen opzij gelegd en de rest in de vuilniszak gedumpt.

Het is eigenlijk net als op mijn werk, er is een duidelijke hiërarchie en een duidelijk taakverdeling, iedereen is druk en de voortgang is middelmatig. Dat me dat nou niet is gelukt om te veranderen.
Weet je hoe dat komt, dat komt omdat die structuur en taakverdeling er is, en als je een opmerking maakt dat dit ook zonder kan, dan verwijzen ze naar die structuur en geven ze aan als je dat radertje weghaalt dan gebeurd er niets meer, omdat het dan daar en daar fout gaat. Geen spelt tussen te krijgen.

Nog drie dagen India, ik ga het missen, gek he, maar toch is het zo. Ik heb een heel raar gevoel om hier weg te gaan. Zo veel aardige mensen ontmoet.

Jeroen

Vorige week was Jeroen op bezoek, hij had een vriend meegenomen Maarten. Jeroen is met de auto van Bussum naar Pune gereden, 16000km. Ongelovelijk wat een reis. Ik heb genoten van de verhalen, we konden natuurlijk ook heerlijk spiegelen over het rijgedrag in India. We hebben vorig jaar ook door Tibet en Nepal gereden, heerlijk om de herineringen aan die landen weer even op te halen. Jeroen heeft ook nog een tracking gedaan in de Himalaya, en een wild park bezocht. Tja dat stond ook op ons verlanglijstje maar onze vakantie was te kort voor dit alles. Het stuk Iran, Turkmenistan, Uzbekistan, Tajikistan, China is volgens mij ook heel bijzonder, er zijn volgens mij weinig mensen die daar naar toe gaan. Jeroen vertelde over dictaturen, plat gooien van steden omdat die niet mooi genoeg waren en vervangen door saaie nieuwe steden. Dit alles is moeilijk voor te stellen. Armoede en stank en ook de vriendelijkheid van de mensen in Iran.
Jeroen kwam op zaterdag middag aan, we waren nog maar even aan het praten of we hadden besloten om met de "end of the month" run mee te doen. s'avond nog lekker zitten kletsen. De volgende morgen om 5:30 stond de wekker, Jeroen zou rijden want de run was aan de andere kant van de stad. Ik doe de voordeur open en ik zie de auto van de buren op het pad. Dat is balen, kan Jeroen niet wegrijden, ik vind het te vroeg om de buren wakker te maken. Binnen een minuut hadden we besloten om op de fiets te gaan.
We hadden nog 40 minuten voor de start, flink door fietsen, maar ik nam een verkeerde afslag, twijfel sloeg toe. We hebben de weg gevraagd en via een aantal kleine weggetjes kwamen we aan de achterkant van Magarpatta bij de start. 10 minuten te laat. Jeroen vroeg hoeveel doen er mee, ik zei 200 misschien. Na even rennen kon ik Jeroen niet meer bijhouden. Die fietstocht van 19 km en daarna direct rennen zorgde ervoor dat ik steek in mijn zij kreeg, nou dat is minstens een jaar geleden gebeurd. Na 10 km rennen vonden we het genoeg. We concludeerden dat er minstens 500 mensen meededen, mooi zo'n grote opkomst. Na een paar babbeltjes met wat mensen zijn terug gefietst.
s'Middag zijn we Pune in geweest om wat te bekijken. De volgende dag zijn Jeroen en Maarten naar Mumbai vertrokken om hun auto in te schepen. Ik heb begrepen dat dit is gelukt, een hele zorg minder voor Jeroen, een paar dagen later zijn ze terug gevlogen naar Nederland.

Afscheid

Afgelopen week heb ik een etentje aangeboden gekregen van mijn collega's. Gezellig zitten praten, nog eens terug zitten kijken op de periode in India. Ik heb veel geleerd van de mannen in India. Zij gaven ook aan dat ze veel van mij hebben geleerd. Na het eten was het tijd voor een toespraak. Ik heb hun natuurlijk de hemel in geprezen en zij deden hetzelfde. Grappig geeft je een goed gevoel. Het mooiste compliment was over mijn openheid en dat ik altijd tijd heb om naar iemand te luisteren. Om eerlijk te zijn heb ik best wel eens moeilijk om mijn aandacht erbij te houden. Wellicht desinteresse en dan dwaal ik af met mijn gedachten. Gelukkig is dat maar af en toe.
Tot slot kwamen een paar kado's. Als eerste een fles old monk. Men heeft waargenomen dat ik best wel een borreltje lust. Ik ben gisteravond maar begonnen aan de fles rum, want meenemen in het vliegtuig of container mag niet. Als tweede kreeg ik een schilderij.

De collega's hebben me uitgelegd dat de afbeelding op het schilderij een bruid is die naar de bruidegom wordt gedragen. Ze zeiden ook dat het soms een hele uitdaging was, grote afstanden moesten worden overbrugd. Ook vertelden ze dat vaak de broers hielpen met tillen. Mooi verhaal. Gerlinde vind de lijst niet mooi, ik vind juist dat dit het India gevoel compleet maakt.

Speech

Van links naar rechts

Chetan, Kiran,Abijit,Rajan,Makarand,Vijay,Prashant,Guus,

SDK,Shirish,Amar,Rahul,Umesh,Pravin,Mandar,Kedar

Tot slot gaven ze me een ansicht kaart van een halve meter groot, ze hebben allen mooie woorden opgeschreven.

Aftellen

Het aftellen is begonnen, we zijn deze week in Bahrein geweest. In Bahrein hebben we een huis gezocht en gevonden en we hebben een school gevonden voor Thomas en Anne-Marie. Blij dat het rond is, het was wel een emotionele tegenslag op de tweede dag in Bahrein toen we te horen kregen via een mailtje dat Thomas niet was aangenomen op de St. Christofer school. Het emailtje gaf niet zoveel uitleg en er werd aangegeven dat ze aanraden om buiten schools hem bij te spijkeren. Tja ik denk nu aan het boekje dat op mijn nachtkastje ligt: "spinsels in je hoofd beren op je weg". Dit is vaak zo als het onduidelijk is en je even niet weet hoe je verder moet. De volgende ochtend zijn we naar de school toegegaan en om uitleg gevraagd, het blijkt dat deze school geen enkele ondersteuning geeft in extra engels. Dus ze nemen alleen kinderen aan die een engels niveau hebben wat gelijk is aan een gemiddeld engels sprekend kind wat engels als moeder taal heeft. Tja dan begrijp je beter dat Thomas dat nog niet heeft bereikt in de afgelopen 2 jaar. Ze gaf aan dat er een school is voor dit soort gevallen. We zijn gaan kijken en vonden een school welke in een huis is gevestigd. Een klas in de woonkamer een ander in de slaapkamer etc. Zag er erg knus en kneuterig uit en de mevrouw die ons rond leidde was heel erg aardig. We denken dat Thomas wel op zijn plek is en de mevrouw gaf aan dat ze denkt dat ze Thomas zijn Engels in een half jaar dusdanig kan bijspijkeren dat hij dan wel een toelating test kan halen. Arme kind al die toelating testen terwijl je nog maar 10 bent.
Anne-Marie is wel aangenomen op St Christofer met als voorwaarde dat ze op 10 November begint. Oorspronkelijk eisten ze 3 November maar na een kleine overtuigende speech heeft men het uitgesteld naar 10 November. Dat betekend dus dat we India verlaten in 2 weken, waw dan komt het opeens wel heel dicht bij. Het begint te kriebelen wat je opeens allemaal moet doen en je wil nog op een leuke manier even dag zeggen tegen heel veel mensen. Wellicht blijf ik nog iets langer, mijn visum voor Saoedi is nog steeds niet rond, sterker nog ik heb nog geen enkel document uit Saoedi gezien. Gerlinde en Kids kunnen de eerste tijd op toeristen visum in Bahrein verblijven. En je raadt het nooit, ik stuur een mailtje naar HR op mijn werk wat ik moet doen om het formeel op kantoor af te ronden. Krijg ik antwoord, hier kom ik nog op terug maar er is nog tijd zat maak je geen zorgen. Tja ZEN ik heb het nog steeds niet.

Kingfisher

White breasted kingfisher prachtig, ik zat te wachten tot ie wegvloog want dan is hij helemaal blauw. Ik heb vandaag iets met bewakers, er kwam er weer eentje naar me toe om me te vertellen dat ik geen foto's mocht maken.

Ach stel je toch eens voor wat er allemaal kan gebeuren. Achtelijke regeltjes ook, maar ja die man kan het ook niet helpen en ik heb wederom maar vriendelijk geluisterd. En de kingfisher vloog weg zodra de bewaker begon te praten.

Rek oefeningen

Ik begon vanmorgen met de warming up bij ons huis, ik was klaar met warm-lopen bij de gate. Tijd om een paar rek oefeningen te doen. Ieder van jullie kan wellicht het beeld oproepen van een hardloper die zijn kuiten oprekt door voorover tegen iets aan te leunen. Meestal leun ik nergens tegen aan, je hebt eigenlijk die steun helemaal niet nodig. Het gaat erom dat je kuit wordt opgerekt. Ik keek even rond naar een paal, ik zag een mooi nieuw paaltje. Ik dacht nog deze is veilig, geen elektriciteit kabels, steeds komt het verhaal van mijn buurman Reinhard naar voren; een hardlopende collega is overleden nadat hij tegen een bushokje aanleunde dat onder stroom stond.  Enfin ik had het paaltje goed gekeurd en begon te rekken, prrrrt, prrrt, ik dacht die bewaker fluit tegen een brommer die aan de verkeerde kant van het paaltje langs rijdt of zo. Maar nee een paar seconden later stond hij naast me, of ik het paaltje wilde laten staan, wellicht dat de betonnen fundering zou barsten.

Ik heb maar vriendelijk tegen hem gedaan en mijn rekoefeningen op de oude manier voortgezet. Daarna lekker gelopen.

Durga Puja

Gisteren op mijn werk was er even tijd om alle drukte van de afgelopen weken van je af te laten glijden.
Ik had s'ochtends nog een overleg met een collega, maar halverwege werden we er al op geattendeerd dat het tijd was om ons te melden bij de pheta wala. Ook tijdens het overleg was er al zoveel drukte om ons heen dat het lastig was om me te concentreren.
De man die de hoofddoek om mijn hoofd wikkelde was speciaal ingehuurd, het is een kunstje wat niet iedereen beheerst. Hij wikkelde de doek zo strak om mijn hoofd, dat het niet bepaald plezierig aanvoelde. Uiteindelijk zag het er wel mooi uit.

Daarna had ik nog een gesprek met iemand, maar halverwege werden we bijeen geroepen in de hal. We trachten ons gesprek nog af te ronden, maar onze namen werden omgeroepen, enfin nadenken en het gesprek fatsoenlijk afronden lukte niet.
In de hal was een plek gemaakt met een altaar met beeldjes, bloemetjes, olie lampjes en kokosnoten. Er werd een lied gezonden en Amar begon met een ritueel, er werd aan mij gevraagd om mijn schoenen uit te doen, even later werd ik naar voren gehaald en de schaal met olie lampjes werd in mijn handen gedrukt. Daar stond ik, ik probeerde maar een beetje plechtig naar het beeldje met de grote ogen te staren. Waarna Shivali me in fluisterde dat ik de schaal rondjes moest laten draaien. Ik dacht ik hoop dat ik de goede kant op draai, ik heb wel eens gehoord dat dat ook belangrijk is. Na een aantal minuten kwam er aflossing van Prashant. Hij had de schaal nog niet overgenomen of het lied eindigde. Ik zag aan zijn lichaamshouding, oh shit en wat nu. Ook hij kreeg wat instructies hoe het ritueel af te ronden.
Als laatste werd een kokosnoot stuk geslagen. En ja hoor je raad het al ik moest ook weer naar voren om een kokos noot stuk te slaan. De vraag is hoe hard moet je slaan, vorig jaar met de auto sloeg ik zo hard dat Rakesh onder de kokosmelk werd gesmashed. Dit wilde ik de dames naast me in hun mooiste kostuums toch niet aan doen. Dus enigszins beheerst sloeg ik hem op de steen, waarna hij niet barstte, een tweede klap brak hem, en met een beetje moeite kon ik hem open breken. Allen de harde schil ging eraf en de kokos bleef heel. Terug naast mijn collega's zei Vijay dat deze manier van breken niet vaak voor komt en dat men er extra voorspoed aan toe dicht. Tja wat je nou ook maar weer allemaal onbewust te weeg kan brengen.

Het uur van de competities werd aangekondigd, rangoli, bloemschikken, en een poster maken. Ik liep wat rond en heb een ieder wat aandacht gegeven. Ik heb de diverse technieken van het maken van een rangoli aanschouwd. De echte kunstenaars doen het allemaal met hun handen. Anita is de topper, ze mengt de kleuren en creëert schaduw effecten. Het is knap wat ze doet maar ik vind de traditionele figuurtjes ook erg mooi. Er was ook een team dat een modern topic aanvoerde, abortus en de rechten van een vrouw en dat verwerkt  tot een groene toekomst. Al met al een zeer serieuze boodschap. Gelukkig zat ik niet in de beoordelingscommissie.

Amar die enkele rituele handelingen verricht voor het altaar.

De zingende collega's om me heen terwijl ik met een schaal met olie lampjes rondjes stond te draaien voor een altaar.

De Rangoli symbolen worden gemaakt met gekleurd poeder. Ze starten met een tekening met een krijtje op de grond, daarna begint het monniken werk door met uiterste precisie het poeder binnen de lijntjes te strooien. 

Een creatie van bloemblaadjes

Aniket heeft me uitgelegd wat er allemaal te zien was in deze creatie, het was zo'n grote hoeveelheid aan symboliek dat ik het helaas niet allemaal kan reproduceren, wat ik heb onthouden is dat het twee vogels zijn met twee olie lampjes aan beide zijden.

Run Beyond Yourself 2

Gisterochtend was het zover. De dag van de wedstrijd, ik heb afgelopen 6 weken naar dit event toegewerkt. Het was algemeen gekend dat ik in gedachten had om een snelle tijd neer te zetten. Zaterdagavond hadden we nog een feestje bij Annette en Reinhard. Ik heb de alcohol laten staan na het welkom glaasje champagne.
Het eten was erg lekker, echter niet de pasta, waar iedereen het altijd over heeft. Nou had ik slechts 10 km op het programma, dus een enorme hoeveelheid colidraten is niet nodig. Ik ben om kwart over elf naar huis gegaan. De volgende ochtend stond de wekker om kwart over vijf. Op de fiets naar BMCC ground, de heuvels voelden al pittig, en dan te denken dat ik daar straks full speed over heen wil rennen.

Mijn plan was een split level te lopen, relatief rustig begin en de tweede helft de winst te pakken. De heuvels op niet al te veel energie te verspillen en het tijdverslies bergafwaards weer goed te maken. Ik heb de wedstrijd volgens mijn plan gelopen. Ik kwam moe over de finish maar niet totaal uitgeput. Mijn hartslag was hoger dan in de training de laatste tijd. Kortom een wel hebalanceerde race gelopen.

Eind tijd was 45 min en 36 seconden. Dit is ongeveer wat ik verwacht had, je hoopt natuurlijk altijd op meer. Over de afgelopen jaren heb ik slechts 2 keer harder gelopen. 2009 dam tot dam race en een training een paar jaar geleden in de bossen bij Bussum. Als het vlak was geweest had ik wellicht ook deze twee kunnen verslaan.

In de overall einduitslag ben ik 7e geworden van de 800 deelnemers, en ik ben 1e geworden van de 40 plussers. Ik moest op het podium komen en kreeg als prijs een paar hardloopschoenen. Geweldig maar van de andere kant denk je er zijn zoveel mensen die die schoenen beter kunnen gebruiken dan ik. Wel mooi er komen vele mensen op het podium, maar toen ik daar stond was er een groot gejuich, dit is de mooiste waardering die je kunt krijgen. Jammer dat ik deze vrienden binnenkort achter moet laten.

Na de wedstrijd op de fiets naar huis, kom nog wat hardlopers tegen, er is er zelfs 1 die me laat stoppen om me te feliciteren en te vragen hoe met onze groep mee te kunnen lopen. Een motor fiets die al pratend een kilometer naast me blijft rijden.   

Run Beyond Yourself

Mijn hardloopmaten zijn een geweldige uitdaging aangegaan. Het begon 20 april, een extra facebook groep werd aangemaakt, get the 10000. Ja heel ambitieus, tot op dat moment deden aan de events 200 mensen mee. Een enorme stap. Men wilde groter worden dan de officiele marathon in Pune. Men wil dat de gemiddeld luie Indier gaat hardlopen.
In een stroomversnelling werden plannen gemaakt, hoe moet het heten, hoe regelen we sponsors, hoe selecteren we een NGO. Hoe komen we op 10000, training ondersteuning, reclame borden en een heuse persconferentie. Echt heel actief is er door deze groep vrijwiligers gewerkt om het zo groot mogelijk te maken. Afgelopen zondag sprak ik Nikhil, hij is de grote kartrekker, hij blijft altijd zo bescheiden, en dit siert hem. Maar nu begint hij toch wel nerveus te worden, hij is zo gedreven dat hij het goed wil doen.
Ik weet niet precies hoeveel inschrijvingen men heeft, ik heb gehoord 4000. Een hele knappe prestatie, ik denk dat ze ook heel wat opbrengst zullen hebben. Men heeft gekozen het KEM ziekenhuis te sponseren.
Morgen is de expo, kunnen sponsors en NGO's hun verdiende aandacht krijgen. En zondag is het race day.
De groep die ik train moest ik ook motiveren, ik dacht als ik mezelf een doel stel dan helpt dit wellicht de motivatie. Ik heb aangegeven dat ik de snelste tijd wil lopen op 10 km die ik tot nu toe heb gemeten met mijn garmin. Ik heb het Horloge nu 5 jaar. Enthausiast als iedereen is vragen ze natuurlijk direct of het mijn PR is, dan moet ik ze toch vertellen dat ik iets harder liep toen ik 18 was.
Nou ik ben benieuwd of ik zondag in 45 minuten de 10 km af kan leggen. Het is wel snel, en wat het extra moeilijk maakt is dat er heuvels in het percours zitten.

Nieuw avontuur

De tijd in India zit er binnenkort op. We hebben besloten om ons levensavontuur voort te zetten in Bahrain. Dat is wel even iets anders, India nu volop groen verruilen voor een zandbak. Als kind mocht ik altijd graag in de zandbak spelen. Dus dat zal in Bahrain ook wel lukken. Het plan is om te gaan werken in Saoedi Arabie. Saoedi leek ons geen geschikte plek om te wonen. Er zijn nogal wat beperkingen voor vrouwen.

Het is bijna niet te geloven maar ik heb het gevoel dat ik alle klungelligheden van India ga missen. Het is vaak ergernis maar minstens zo'n grote bron van vermaak. Vandaag zag ik nog een vrouw het gras plukken in het park. Kun je je toch haast niet voorstellen. Moet je je eens gaan indenken dat ze je een mandje in de hand geven en zeggen ga jij vandaag het gras op het voetbalveld even kort maken. Ga maar plukken, ga maar zitten, begin nou maar.

Gisteren zat ik met Santosh in de auto, het begon een klein beetje te regenen. De voorruit was zo vettig dat je geen hand voor ogen zag. Ik zei tegen Santosh dat de ruit vies was, hij zei nee, het zijn de ruiterwisserbladen, en maandag of dinsdag gaat de auto naar een service beurt. Ik zei nee die ruit is vies, als we thuis zijn maken we hem samen even schoon, met schoonmaakspullen van madam. Uiteindelijk zei hij OK. Stapvoets reden we de laatste kilometer naar huis. Nou ik had gelijk hoor een beetje glas-ex en de ruit was weer brandschoon. Hij heeft me toen wel drie keer bedankt.

Die koppigheid en eigenwijsheid doet me denken aan 1 van mijn eerste gesprekken met Jeff na 1 of 2 maanden in India. Jeff zei Indiers zeggen nooit nee, met als gevolg dat ze het gevoel hebben dat ze altijd gelijk hebben. En als je dan daar tegen in gaat kom je in een grote discussie.

In Bahrain en Saoedi ben ik nog niet van dit gedrag af, veel mensen die er werken zijn van oorsprong Indiers. De ervaringen van afgelopen twee jaar zullen me hopelijk goed van pas komen. Ik ga in ieder geval weer gewoon zelf auto rijden, lijkt me lekker, maar ik ben nu ook wel gewend aan s'ochtends in de auto even relaxed de krant lezen. He bah wat klinkt dat verwent, dit is het ook vreselijk verwent. Voor Gerlinde zou het ook wel wennen zijn, moet je eens voorstellen moet je je eigen boodschappen weer gaat tillen. In India raak je wel heel erg verwent.

We gaan het nog missen.

Ik kijk ook wel heel erg uit naar goede winkels, goed internet, goede wegen, betrouwbare elektriciteitsvoorzieningen. En boven alles kijk ik natuurlijk uit naar die nieuwe baan, een pracht kans in mijn leven. De Saoedische Engineering afdeling structureren en laten groeien naar minstens de dubbele omvang.

Ambassade

Iets langer dan een maand geleden ben ik begonnen om een reis naar Saoedi Arabie te regelen. Als eerste had ik een uitnodigingsbrief nodig. Dit had ik binnen twee dagen rond. Ik werd optimistisch, ik vroeg aan de traveldesk op mijn werk hoelang visa voor Saoedi duurt, men gaf aan 3 dagen maar omdat ik geen Indier ben is het wellicht veilig om 2 dagen speling te houden. Gerlinde en Anne-Marie hadden hun verjaardagen rond die tijd, dus ik nam nog wat extra marge en plande een reis. In totaal 11dagen vanaf het moment van plannen, ik dacht geen zorgen. Inmiddels weet ik dat je in India dit soort zaken bijna dagelijks moet blijven pushen. En dit deed ik, maar ondanks alles, kwam er twee maal een verzoek om meer papieren en je raad het al ik heb mijn reis moeten afzeggen. Gelukkig heeft Honeywell de mogelijkheid om dit vrijwel kostenloos te doen. Kost slechts wat administratie kosten. Daarna heb ik met iets lagere frequentie gevraagd waarom het nou niet afgerond werd. Beetje bij beetje, krijg je iedere keer iets meer informatie, soms wat onjuiste informatie. Het laatste wat ik heb gehoord dat men op de ambassade het personeel heeft vervangen. De nieuwe ploeg is niet in staat ook maar 1 Visum af te geven. Dit is trouwens een groot probleem op mijn werk omdat een groot deel van het werk in Saoedi wordt gedaan door Indiers. Na een maand begin je je ook zorgen te maken over je papieren, paspoort, residential permit en mijn HTS diploma waren ergens. Ik moet er toch niet aan denken dat dat kwijt raakt. Nou ben ik over het algemeen niet zo'n zenuwpees maar als je Indiase collega, zijn zorgen uitspreekt over zijn papieren die niet in zijn bezit zijn, dan begint er bij mij toch ook wel iets te kriebelen.
Gisteren verliep mijn uitnodigingsbrief, dit betekend dat je opnieuw kan beginnen. We hebben nu een reis naar Bagrein geregeld, we hebben een vergaderzaal geregeld en de Saoedi werknemers moeten nu maar naar Bahrein komen. Ik heb mijn papieren weer terug. Komt het toch nog goed.
Ik ben benieuwd, het is voor mij de eerste keer in Bahrein. Maandag vertrek ik.

Pune city

Het huis ontvlucht om de herrie van de slijptol te verwisselen voor claxonnerende auto's in de stad.
In Nederland zien we de laatste jaren een nieuwe ontwikkeling van eco vriendelijke huizen. Volgens mij bestaat dit eco vriendelijke huis al iets langer. Het grappige was dat nadat ik de foto had gemaakt, liepen ons twee meisjes voorbij. Ze stopten en zaten naar de over kant van de weg te kijken. Ik zag ze denken, ik zag ze zoeken, wat is daar nou voor speciaals.

 Even verder kwamen we in een gedeelte van de stad waar men boeken verkoopt. Veel tweedehands boeken, maar ook nieuwe. Leuk gezicht om te zien hoe de studenten iets van de prijs proberen af te praten.
Wat die man in die linker winkel aan het doen is, is me een raadsel.

En dan al die afkortingen, het is toch om gek van te worden.

Even verder komen we in de buurt van de tempel op Laxmi road. Laxmi was de godin van de welvaart. En de tempel is volgens mij dan ook 1 van de weinige waar de beelden zijn belegd met echt goud. Helaas hebben ze dan voor de veiligheid afgelopen zomer een enorme betonnen muur om de tempel gemaakt. De agenten zaten gezellig te keuvelen op een stoel naast de muur. Ze hadden alle vijf trouwens wel een enorm geweer op hun schoot liggen.

We liepen een klein steegje in naast de tempel, en daarna kwamen we op een plek waar ze veel tempel prullaria verkopen. Allemaal uiterst kleine winkeltjes. Deze in de trapkast zag er wel heel leuk uit. De mevrouw hing een beetje onderuit op haar stoel, toen ze zag dat ik een foto ging maken ging ze even recht zitten. 

Even stilte

Het was vanmorgen weer erg lawaaierig bij ons op het terras. De buren waren weer eindeloos aan het slijptollen. Na een uur vluchte Gerlinde naar binnen en ik de natuur in.

Een duif op een stronk. ik vind de compositie mooi.

Beestjes in het water, de vorige keer dat ik hier was was alles kurkdroog, maar na alle regen van afgelopen week staat het hele gebied blank. Deze beestjes kunnen heel hard zwemmen, moet je eens kijken naar die propeller aan de linker kant. 

Bij iedere voetstap kijk ik altijd waar ik mijn voeten neerzet, en dan vlak voor je een struik waar je beter met een boogje omheen kan gaan..

Ik heb gewoon lekker even genoten van de stilte om me heen. Toen ik thuis kwam waren de buren nog steeds aan het slijpen, we hebben binnen even gegeten en zijn de stad maar eens ingegaan.

Satara KAAS Plateau

Genoten van de bloemen zee bij Satara, op het KAAS plateau. Op het weggetje erna toe was het heel druk, ook op het Plateau was het waanzinnig druk. Dit was echter alleen de eerste 400 meter, bijzonder maar heel fijn dat niemand de moeite neemt om iets verder te lopen.

Kapper

Ik ben gisteren naar de kapper geweest. Ik ging in de kappersstoel zitten. De kapper vroeg hoe ik het wilde hebben onder kort en boven op middelmatig. Hij liet de tondeuse zien en vroeg OK? Waarop ik een klein knikje maakte. Hij haalde de Tondeuse 2 maal boven mijn oren langs en vroeg of het OK was. Ik dacht oops dat is kort, maar ja ik had niet zoveel keuze meer.

Ik loop dus nu rond met een lekker kort koppie.

Ganpati

Een vrije dag vandaag want het is het begin van het Ganpati festival. Vandaag is de dag dat ieder een beeld koopt van Ganpati of misschien beter bekend als Ganesh. Ik ben er op uit getrokken op mijn fiets om een beetje folklore op te snuiven. Op vele plaatsen is de weg half geblokkeerd omdat er een podium is opgebouwd,  het podium is voorzien van golfplaat muren en een dak, zodat Ganpati de komende 10 dagen een mooi plekje heeft. Het is net zoiets als het dorpsfeest in Nijeveen waar je met de buurt een boog  of straat versiering maakt. Het mooie nieuwe asfalt wordt stuk gemaakt om palen in te slaan voor de versiering van de weg.
Er zijn vele kraampjes waar je een beeldje kan kopen. En andere kraampjes waar je alle ingrediënten voor alle rituelen rond het feest kan kopen. Die verkoper had trouwens wel door dat ie aan mij geen beeldje kon slijten, hij zat lekker ongeïnteresseerd mijn zijn telefoon te spelen. Bij mij op mijn werk zouden ze zeggen je mag je telefoon alleen vast houden als je een order kan binnen slepen.

Ik zie een auto stoppen, er komen 4 jonge mannen uit ze hebben allen een witte baret op. De laatste komt uit de auto met een beeld in zijn handen, de rest begint een vers op te dreunen. Even verder zie ik een gezin, pa voorop met een beeld in de handen ze hebben wellicht al een hele afstand afgelegd.

Na een stukje fietsen zag ik een optocht van mannen met trommels en een kar met een os, Ganpati en vele kinderen.

Ik parkeer mijn fiets en besluit het geheel van iets dichter bij te bekijken, de trommelaar waren lekker aan het trommelen, het podium was nog leeg, dus wellicht gaan ze dadelijk Ganpati van die ossenkar op het podium zetten. Ik heb nog steeds geen mooie foto van de os en Ganpati, en ik meng me in de menigte ik sta met mijn rug naar de trommelaars en kijk de os recht in de ogen, tijd voor een foto. En toen kwam er een knal, zo ongelooflijk hard, daar hebben die trommelaars de afgelopen weken voor geoefend. Verschrikt kijk ik naar die os, blijft ie staan, ja geen kick. Dat dier gebruiken ze wellicht ieder jaar en is inmiddels doof.