No Change

Ik was onderweg van kantoor naar huis en Gerlinde belde me op. Zou je een pakje custard mee willen nemen. Santosh zet me af bij Pune Central, dit is langs de normale weg naar huis, je denk even snel naar de winkel en door. De supermarkt zit op de vijfde verdieping, de liften zijn altijd overbezet, dus ik koos voor de roltrap. De roltrappen in Pune central zijn zo gemaakt dat je op iedere verdieping een rondje door de winkel moet maken voordat je bij de volgende roltrap aankomt. Ik baalde dat ik de keuze roltrap had gemaakt, maar ja switchen van gedachte en alsnog de lift nemen dat doe je natuurlijk niet. In de winkel zie ik twee smaken custard, aardbei en mango. Ik weet dat Gerlinde altijd vanille heeft, nog een keer alle planken van het schap doorzocht en ja ik had het juiste gevonden. Snel naar de kassa, staat er iemand op zijn Indiaas te dreutelen, de kassier vraagt bij ieder artikel om hulp aan de bewaker, waarom hij denk dat een bewaker kennis heeft van de artikelen in de winkel is me een raadsel. Dan beseft de aardige kassier dat hij mij beter eerst kan helpen met mijn 2 pakjes custard. Ik moet 60 rupee betalen, ik heb enkel een briefje van 500 in mijn portemonnee. Zegt de kassier tegen me sorry no change, ik zeg ja en hoe lossen we dit op, sorry no change. Het begon een beetje in me te borrelen, 500 rupee lijkt heel veel maar dit is slechts 8 euro. Een kassa van een supermarkt die geen 8 euro change heeft. Goed ik kon me er bij neerleggen en de pakjes custard achter laten. Gelukkig waren er nog wat eet tentjes, ik ging naar de ijsjes bar, sorry sir no change, naar de pizza hut sorry no change, en bij mijn derde poging de Indiase curry tent kreeg ik alleen een grote glimlach en een nee schudden hoofd. Ik heb geloof ik hard op staan vloeken van ongeloof. Met grote passen passeerde ik nog 1 keer de kassa van de supermarkt op weg naar de roltrap. De vriendelijke kassier zei sir I have change. Kwam alles toch nog goed, we hebben vanavond heerlijke custard pudding gegeten.

Terug in India

Ik had een tussenstop in Dubai tijdens mijn vlucht van Boekarest naar India. Ik vertrok vroeg in de avond, in Dubai moest ik drie uur wachten op de aansluiting, en tijdens het laatste stuk van Dubai naar Mumbai heb ik niet geslapen. Het eerste wat je opvalt als je uit het vliegtuig stapt is de stinkende vloerbedekking in de slurf van het vliegveld. Ik dacht ha terug in India. Ik heb de hele nacht niet geslapen als ik om 8:00 uur s'ochtends bij Santosh in de auto stap. Het eerste stuk in Mumbai zit ik nog een beetje om me heen te kijken. Dan zie ik een verkeerslicht waarvan zowel het groene als het rode licht brandt. Nee ik zit niet te dromen het is echt waar. Santosh stopt eerst voor het rode licht en ziet vervolgens het groene en rijd net als de rest door. Dit kan alleen in India. Het wordt tijd voor een dutje, ik doezel net een beetje, begint Santosh opgewonden "look look" te roepen. Ik kom overeind uit mijn neer-geklapte stoel en zie mensen uit een omgeslagen riksja klimmen. Midden op het kruispunt, wellicht iets te hard de bocht genomen met de driewieler. Ik ga weer liggen, en doezel net weer een beetje, hoor ik een knal en gerinkel, kijk ik op, snijd een man ons en gaat pontificaal midden op de driebaansweg op de middelste rijbaan voor ons staan. Hij stapt uit, Santosh het raam naar beneden, en de mannen gaan een minuutje tegen elkaar staan schreeuwen. De man verdwijnt weer achter zijn stuur en wij manoeuvreren er om heen. Santosh wrijft nog een keer over de spiegel welke blijkbaar geraakt was. Ik probeer de slaap weer te hervatten, Santosh zit nog een kwartiertje Hindi te mompelen, ik maak een paar keer een ehem geluid ter bevestiging van zijn geklaag, hij was het duidelijk niet eens met het rijgedrag van de andere chauffeur. Het lukt me niet echt om in slaap te vallen. Dan voel ik mijn blaas, het is tijd voor een kleine sanitaire stop. We doen ons plasje in de berm zoals alle Indiërs doen. Hierna zijn we zonder problemen naar huis gereden en ik heb lekker een beetje liggen doezelen, echt slapen lukte niet. Tjonge terug in India.

Gedrevenheid

Als je uit India komt, en je loopt 1 dag rond in Roemenië dan zie je de gedrevenheid van mensen om iets gedaan te krijgen. Ik liep gisteren langs drie mensen die een tuin aan het onderhouden waren. Er stond niemand te kijken, ze waren alle drie hard aan het werk, de een was de heg aan het knippen de ander was het afgeknipte aan het opruimen en de derde liep met een grote mand met tuin afval. Ze liepen alle drie even snel om maar voortgang te boeken. Vanavond in het restaurant zie je slechts 4 man personeel, welke allemaal in een hoog tempo lopen om alle tafeltjes te bedienen (ik heb ze niet geteld maar het waren er veel). De wachttijd was niet lang, men had alles goed onder controle. Op mijn werk hoor ik een paar Roemeense collega's klagen over het samen werken met de Indiërs, ze ergeren zich dood, als er iets gedaan moet worden en een Roemeen vraagt aan een Indiër om het op te pakken dan vragen ze het altijd aan een ander, zo wordt de vraag drie keer doorgespeeld en komt hij uiteindelijk bij de Roemeen terug zonder dat er iets is gebeurd.

Als je in India mensen in de tuin bezig ziet, dan zijn ze de hele dag bezig zijn met een bezem zonder steel en je ziet nauwelijks vooruitgang. In een restaurant zie je 10 man personeel om twee tafeltjes te bedienen, ze staan dus met zijn allen te kijken, als er dan opgeschept moet worden heb je opeens 3 mensen rond je tafeltje. Op het kantoor zijn er altijd veel mensen betrokken bij een klus.

Het zet me wel weer aan het denken, zou het mogelijk zijn om hier iets aan te veranderen, of heb ik te maken met een value. zie blog http://vogelzang-india.blogspot.in/2011/10/cultural-differences.html
Ik sprak onlangs met een werknemer op ons kantoor in India met betrekking tot dit onderwerp van delegeren. Hij vertelde me dat het streven van een Indiër is om zo rond je 40 - 45 jaar niets meer zelf te doen, dan moet je alleen nog maar delegeren. Ik ben hem erg dankbaar voor deze input. Ik heb hem ook vertelt dat in het kantoor in Amsterdam dit anders gaat, dat je dan met zijn allen de schouders er onder zet om een klus gedaan te krijgen en dat de lead engineer net zo hard meewerkt om wat dan ook gedaan te krijgen. Of dit nou het aansluiten van wat kabels is of de configuratie nog een keer nalopen het maakt niet uit hij voelt zich verantwoordelijk om de klus gedaan te krijgen. Hij keek me met een glimlach aan en vroeg zich oprecht af of dit de bedoeling was.

Boekarest

Het heeft ook z'n voordeel dat de travel desk je een dag te vroeg in Boekarest dumpt. Kun je leuk even rond kijken. Ik wilde naar buiten en het regende, ik heb bij de receptie een paraplu geleend. Ik was nog maar net onderweg of ik zag een prachtige berm.

 Ik ben naar een metro station gelopen en heb de metro naar universitat genomen. In een boekje stond dat dit een goed begin is van een wandeling in het oude centrum. Toen ik de metro uit kwam kon ik echter 4 richtingen op, en in het boekje stond niet welke ik moest nemen.

Plein bij universitat

Je raadt het al ik nam een verkeerde, maar na wat dwalen en een kopje koffie kwam ik toch in het oude centrum. Ik ben hier de vorige keer ook geweest samen met wat Roemeense collega's.
Ceaușescu heeft de meeste historische gebouwen in Boekarest vervangen door nieuwere, er is in deel van de stad "de oude stad" welke gespaard is gebleven. Dit deel is heel erg mooi en ook erg gezellig, er zijn waanzinnig veel terrasjes waar je lekker wat kan drinken en eten.

Lege terrasjes, s'middags toen het droog was was het lekker vol.

De Bibliotheek

Caru cu Bere

Op de zonneschermen staat misschien wel de beste restaurant. Nou het is de beste, ik kan ieder aan raden die ooit in Boekarest is dat hij moet gaan eten en drinken bij Caru cu Bere. Ze hebben hun eigen bier, ik heb er eentje gedronken, ik had zuurkool met polenta en varkensvlees. Het was heerlijk, het varkensvlees was lekker aangebraden en vervolgens zo gaar gemaakt zodat je van dat draadjes vlees hebt. Polenta is vaak een moeilijk weg te krijgen omdat het zo'n zware droge hap wordt maar deze was lekker smeuïg, er zal wel voldoende boter en vet in gezeten hebben. Heerlijk.

Het restaurant bevat, glas in lood ramen, muurschilderingen alsof je in een kerk zit, ook gewelven als in kerken. Er was live muziek, lekker van die Roemeense viool muziek. Op een gegeven moment waren ze volgens mij lang zal ze leven aan het spelen, maar er begon een hele tafel luidkeels mee te zingen in het Roemeens.

Naar Boekarest

Gisteravond om 19:00 uur uit Mumbai vertrokken, ik had een tussen stop in Dubai. Ik moest maar liefst 5 uur wachten op de vervolg vlucht naar Boekarest. Tja de Indiase travel desk had me al twee eerdere voorstellen gedaan waarbij de vertrek dagen verkeerd waren en bij het derde voorstel heb ik helaas niet goed opgelet op de aansluit tijden. Maar ik dacht laat ik er dan maar van genieten, het is championsleague finale, ik zoek een leuke pub op het vliegveld en ga voetbal kijken. Thuis vindt Gerlinde voetbal kijken toch maar saai. Maar helaas er was zeilen op TV daarna Australisch rugby, waarna ik de barkeeper vroeg of hij niet kon zappen naar de championsleague, hij vertelde me dat ik niet de eerste was en dat dit niet mogelijk was omdat men geen geld uit had gegeven aan extra TV zenders. Je zou toch denken, Dubai, geld, geen probleem. Hij vertelde me er ook bij dat er op het hele vliegveld geen voetbal te zien was. Naast me zat een man vreselijk zijn best te doen om een live stream via internet te vinden, ik heb ook nog een poging gedaan maar ik kwam helemaal niet op internet laat staan een live stream vinden. De rest van de vlucht verliep prima en ik was om 7 uur in Boekarest. Dit was lokale tijd, het zijn wel lange reizen, ik ben al om 13:30 uit huis gegaan om naar Mumbai te reizen. Er zit ook nog 3.5 uur tijd verschil, dus dit is in totaal. 12+5.5+3.5 = 21 uur onderweg.

CAS

Bart heeft naast zijn normale schoolprogramma, ook het CAS programma. We zijn hier uitermate slecht over geïnformeerd. Je kon je aan het begin van het schooljaar je aanmelden voor diverse CAS activiteiten. We wisten niet wat het was en hebben aangenomen dat het alleen maar om extra activiteiten ging. Men heeft ons indertijd niet vertelt dat je een minimaal aantal CAS punten moet halen om over te gaan. De drie letters CAS staan voor Creatief, Actief, en  Service. Vandaag hebben we wat Service punten proberen te verzamelen om over te gaan. Bart en ik zijn naar Sister geweest, dit is de missie zuster waar Gerlinde iedere vrijdag heen gaat. Gerlinde had voor Bart een klus bedacht, ik ging mee als morele ondersteuning. We konden gaan schilderen. Bart had een beetje moeite om op te staan om 7:30 uur, hij was gisteravond wezen feesten omdat zijn examens voor DP1 er op zaten. Hij kwam ergens tussen 4 en 5 terug, dus dat je moeite hebt om om 7:30 op te staan is niet zo gek. Bij Sister aangekomen hebben we een kopje koffie gehad met een lekker plakje koek. Daarna zijn we naar verblijfplaatsen gegaan welke wellicht voor de deelnemers zijn van de opleiding. De kamertjes konden wel een verf beurt gebruiken. We kregen wat schuurpapier en een paar potten verf. We begonnen fanatiek te schuren, waarna Bart vroeg wat voor stof er nou eigenlijk op de muur zat. Ik heb uitgelegd dat dit kalk is, ik herinner me dit nog van vroeger de muren moesten 1 keer per jaar gewit worden met kalk. Na een paar jaar heb je dan een hele dikke laag kalk. Nou in India doen ze dit net zo vaak. Toen het schuren klaar was werd het tijd voor de verf. We hebben de pot open gemaakt en zagen een hele dikke klonterige massa. Ik dacht dat schuren hadden we beter achterwege kunnen laten. We hadden een water fles meegenomen, hiermee hebben we de verf verdunt. We hadden echter nog wel een roer stokje nodig. Ik ben maar naar buiten gegaan en heb een tak afgebroken. Na 5 minuten roeren zag het er nog niet veel beter uit. Toen kwamen een paar lokale mannen kijken hoe we aan het prutsen waren. Hij nam het roer stokje over. Maar concludeerde al snel dat zijn horloge af moest. Bart dacht hij is zeker bang dat er een spetter op komt. Maar nee nadat het horloge af was gedaan ging zijn hele arm in de pot met verf om de klonten en het water te mengen. Dit werkte wel, maar ik had dit nooit bedacht. Daarna ging hij zijn arm afschrapen aan de rand, zijn maatje had inmiddels een emmer water gehaald. Vervolgens ging zijn hand weer in het verf blik om verf uit de pot te scheppen en in een ander emmertje te doen, waarna dit weer met water werd verdunt. Ik dacht hier krijgen we dat muurtje nooit dekkend mee geschilderd, zoveel water, het zal wel Indiase zuinig heid zijn.
Daarna gingen we schilderen, in het begin druipte de helft van de kwast voordat we de kwast op de muur hadden, het was bijna water , en dit blijft niet in een kwast hangen. Na een paar vierkante meter te hebben geklodderd kwam ik erachter dat je de kwast een heel klein stukje in de verf moest dopen. Na twee muurtjes moesten we stoppen want ik moet nog voor mijn werk in de namiddag naar Roemenie. We zijn weer een hele ervaring rijker. In bussum ben ik altijd een beetje trots op het werk, als ik klaar ben, om eerlijk te zijn zag dit werk er niet uit. Hobbels, bobbels van de loslaten de kalk en een slecht gedekte laag waardoor de kleur niet egaal is, rond de deur een zwart doorschijnende verflaag omdat de verf niet hecht op al het vuil van de vieze handen van vorige jaren, en de kleur was ook foeilelijk, maar ja die had Sister uitgezocht. Een troost de meisjes die er gaan slapen zien het toch niet want die zijn niet anders gewend.

Logeerbed

Vanavond hebben we het Ikea bed gedemonteerd en vervolgens weer gemonteerd. Bij aankomst in Pune hebben de verhuizers met zijn achten samen een paar uur gespendeerd om ons Ikea bed in elkaar te zetten. Het bed werd steeds schever, de schuif laden die er in zitten, zaten helemaal klem. Als je aan een lade trok begon het hele bed als een harmonika te bewegen.

Het heeft me vanavond toch wel een paar uurtjes gekost, alle handige klem boutjes zaten scheef en klem zonder het gewenste verband te klemmen. Na flink wat rammelen en poeren kwamen de moertjes los, na wat subtiel manoeuvreer werk gingen uiteindelijk de boutjes en moertjes weer hun functie vervullen.

Nu nog wat gasten die blijven slapen anders is deze moeite voor niets geweest.

Vat-Savitri puja

Ik was vanmorgen aan het hardlopen, tijdens het rennen had ik een leuk gesprek met een man, hij deed iets in de agricultuur, ik dacht die kan me leuk wat vertellen over diverse bomen. We kwamen een boom tegen met vele oranje bloemen, die zie je overal. Dit was de vlam boom, daarna zagen we een banyan boom, waarna het gesprek ging naar een Hindu ritueel. Het ging over het Var-Savitri Puja ritueel. Dit gaat de komende dagen gebeuren, getrouwde vrouwen gaan dan naar de boom om te offeren.

Vrouwen doen het ritueel van Vat-Savitri voor een lang leven samen met hun man. De vrouwen vasten ook op deze dag dit heeft te maken met het verhaal van Savitri and Satyavana zei moest een boetedoening doen aan de god van de dood Yama om het leven van haar man te sparen / terug te krijgen. Het ritueel wordt gedaan bij volle maan in de maand mei/juni. De vrouwen gaan zich wassen, doen nieuwe mooie schone kleren aan, doen mooie armbanden om en doen een verse stip op hun voorhoofd. Ze gaan naar een boom en offeren daar allerlei fruit en bloemen kransen. De hardloper heeft me vertelt dat de boom een soort verbinding is van het leven en de god die wordt aanbeden, bomen zijn in het verleden ook gecreëerd door de goden. In de namiddag wordt het ritueel afgesloten met een diepe buiging aan hun man en aan ouderen.
Ik ben benieuwd wat Gerlinde gaat doen bij de eerst komende volle maan, lijkt me fantastisch zo'n diepe buiging (Haha).

De Legende:
De Vrata is genoemd naar Savitri. Savitri was een mooie dochter van Koning Aswapati van Madra Desa. Ze was uitverkoren als Satyawaan levenspartner, een prins die samen met zijn blinde vader Dyumatsen in het bos woonde. Ze verliet het paleis en leefde met haar man en de beperkingen van het bos. Als uitverkoren vrouw en schoondochter nam ze het ongenoegen.
Op een dag ging ze houthakken in het bos waarbij het hoofd van haar man Satyawaan op haar schoot rolde. De god van de dood Yamraj verscheen om de ziel van haar man mee te nemen. Savitri smeekte dat haar man gespaard moest blijven, omdat ze niet gescheiden wilde worden van haar man. Als hij de ziel mee zou nemen dan zou ze haar man volgen.Yamraj bezweek voor de smeekbede en gaf het leven van haar man terug. Satyaban kwam tot leven en ze leefden nog lang en gelukkig.

Voetballen

Thomas is vanmorgen weer naar voetballen geweest. Als warming up moeten ze een blokje om rennen, ik denk dat het 300 m is. Thomas had niet zoveel zin, dus ik ben even meegelopen. Ja lopen want rennen doen ze niet. Toen ik ze een beetje aanmoedigde rende men even en vervolgens gingen de jongens zich zorgen maken dat ze niet konden afsnijden zoals ze altijd doen. Mohan de trainer neemt niet de moeite om met ze mee te gaan. Ik heb een beetje met ze zitten dollen dat ze extra moesten rennen, maar dat helpt niet ze doen gewoon waar ze zelf zin in hebben. Bij terugkomst heb ik het nog via Mohan proberen te spelen maar die nam ook geen enkele actie. Vervolgens heb ik me maar bij de rest van de vaders aangesloten.
Ze hebben het bijna allemaal over hun volgende bestemming na de zomer, de een vertrekt over 3 weken de ander over 6 en nog weer een ander eind juli. Tja vreemd, heb je net een groepje mensen waar je het goed mee kan vinden en dan vertrekt iedereen. Ik werd er denk ik een beetje stil van, Nick vroeg aan me of het goed met me ging, waarna ik hem zei dat ieder het had over zijn volgende bestemming, Nick heeft net drie jaar in Pune gewoond en gaat naar Zwitserland. Hij zei ja dit is ieder jaar het geval, de helft van de mensen die je kent vertrekt en er komen weer nieuwe terug. Dit is toch wel even wennen, dit is het expat leven.

Visa verlengen

Het gaat snel zo'n jaar, we moeten ons al bezig houden met visa verlengen. Zoals te verwachten brengt dit allerlei formaliteiten en regeltjes met zich mee. We willen natuurlijk naar Nederland als de kinderen school vakantie hebben. Onze visa is ook verlopen in de zomervakantie. Voor verlenging van de visa moet je in India zijn. Je moet eerst naar de politie, dan naar het FRO voor aanvraag en na 30 dagen nog een keer naar het FRO, om de registratie af te handelen. WE zouden tussen de twee bezoekjes aan het FRO naar Nederland kunnen, ware het niet dat men aangeeft dat je toch wel enige tijd voor het verlopen terug in het land moet zijn. Anders kom je er niet in. Tja Gerlinde heeft zich ingesteld op 6 weken Nederland. Als alternatief kun je voor een nieuwe visa gaan in Nederland. Maar dat kost extra, en je hebt weer een hele rits aan papieren nodig. Gelukkig zijn deze hoofdzakelijk het zelfde als vorig jaar. Toen ik vandaag om een uitnodiging brief van Honeywell vroeg, verwees me de HR leider door naar het relocation buro, deze kwamen met de vraag of honeywell hun wilde autoriseren om mij te assisteren, want het is immers geen verlenging maar een nieuwe visa. Je kunt je wellicht voor stellen dat ik wat rare geluidjes ging maken aaaargh. Dit vraagt men niet aan Honeywell maar aan cartus dit is het bedrijf dat mij namens Honeywell helpt tijdens het verblijf in India. Zij zullen dus weer naar de ene HR meneer terug moeten om toestemming te vragen. Ik kan ze de brief van vorig jaar geven ze hoeven alleen de datum aan te passen. Al deze rompslomp heeft inmiddels meer energie gekost. Gerlinde zit zich inmiddels zorgen te maken of het wel goed komt, daar maak ik me geen zorgen over, het komt altijd goed, alleen de Weg ernaar toe gaat met vele omwegen. Dat is iets wat ik het afgelopen jaar heb geleerd. Ik ben vandaag weer de hele dag bezig geweest om duidelijkheid te krijgen in de cijfers mbt de productiviteit. Hoezo optimale processen.

Grasmaaier

Ik liep vanmiddag even naar buiten voor een frisse neus. Echt fris werd hij niet want het was warm, Op het grasveld wat inmiddels aardig verdord is stond een grasmaaier, type drukkertje. In Bussum hadden we ook een drukkertje, voor de paar vierkante meter is dit prima te doen. Bij ons kantoor heeft men zo'n drukketje geautomatiseerd met een elektromotor. Levensgevaarlijk lijkt me. Ik heb hem niet in werking gezien maar het lijkt me erg gevaarlijk. zo'n open maaikorf waar de messen ronddraaien zonder enige afscherming.

Hash

Ik heb zondag ochtend na het Sweat run event samen met Gerlinde de Hash wandeling uitgezet. Met alle dead trails hebben we 6.25 km gelopen. Een uurtje na het uitzetten van de wandeling is Gerlinde na de winkel geweest en zei bij terugkomst bezorgt dat de markeringen gedeeltelijk waren weg gewaaid. Om 4:00 kwamen de eerste bezoekers, na wat gezellig kletsen, de ijsblokken in stukken gehakt zodat het bier lekker koel zou worden. Ik had zaterdag 60 kilo ijs gehaald voor 150 rupee, ik was trots op mijn goede aankoop omdat de leiding me had gezegd dat men normaal voor 400 rupee 40 kilo kreeg. Later heb ik begrepen dat men dan ijs cubes heeft terwijl ik 6 ijs blokken had van ieder 10 kilo, enfin Thomas en een vriendje hebben zich heerlijk vermaakt om het ijs te verpulveren. Om 5 uur gingen we van start er waren een paar hardlopers en ongeveer 30 wandelaars. Bij terug komst was iedereen heel erg te spreken over de mooie wandeling die we hadden uitgezet. Er waren nog een paar mensen die door bewakers achterna waren gezeten dus de verhalen achteraf waren ook goed. Tijdens wat bier drinken en wat gezang hebben Gerlinde en ik onze hash naam gekregen. Ik moet zeggen ze zijn heel beschaafd. Suga Mam en Deja Pu. Het meel met bier hebben we na een uurtje maar weer uitgespoeld onder de koude douche. Dit was een advies, een warme douche schijnt het meel te laten klonteren en vast kleven. Dat gezang en bier geknoei is niet helemaal ons ding, maar het is wel een hele gezellige groep met mensen.

Nadat ik deze wandeling ook had gelopen, had ik in totaal 11km gerend en 11km gewandeld. Ik was s'avonds te moe om nog gezellig te doen.

S.W.E.A.T

Afgelopen zondag heb ik meegedaan aan een onderzoek. Er was een dokter overgekomen uit Mumbai. Hij is bezig met een onderzoek naar S.W.E.A.T ( Sweat, Water, Endurance And Training ). Het was heel simpel, je gaat op de weegschaal staan, je gaat een uur hardlopen en je gaat weer op de weegschaal staan. Die dokter maakt er een hele studie van. Als het goed is wordt ik over een poosje op de hoogte gebracht over de onderzoeksresultaten. Ik ben er in ieder geval achter gekomen dat ik 1.6 liter zweet verlies in 1 uur. Ik zit me af te vragen hoe nauwkeurig het is want ik moest me nadien afdrogen maar ik had geen handdoek bij me. Ik heb zo'n natte bezweette handdoek van iemand anders gebruikt, erg droog werd ik er niet van. De dokter had veel verstand van sport, hij gaf aan dat het belangrijk is dat je niet te veel drinkt en ook niet te weinig. Hij schat op dit moment dat de ideale vocht inname ongeveer 75% is van wat je aan zweet verliest. Verder had hij een hoop praktische tips, je kon horen dat hij zelf ook een sporter was. Het was voor mij voor het eerst sinds tijden dat ik weer een uur heb gelopen, met mijn 11.2 km ben ik best tevreden. 

Intuïtie

In Nederland was ik altijd een vraagbaak, voor allerlei computer dingetjes. Ik hielp mijn kinderen, schoonvader en collega's op het werk. Mijn intuïtie leidde me eigenlijk altijd naar een oplossing, nou is dit natuurlijk niet alleen intuïtie maar ook een beetje ervaring.

In India werkt mijn intuïtie niet, met als gevolg dat ik met regelmaat rare geluidjes maak. Aaargh, of ik sla mijn handen tegen mijn hoofd van frustratie. Vandaag heb ik een travel request proberen te maken via het web-portal self-service op mijn werk. Bij het derde veld liep ik vast, project nummer, tja ik heb geen project nummer, toen ik naar Japan moest kwam ik hier ook niet uit en is het me gelukt via een paar mensen het reisje geboekt te krijgen zonder deze rompslomp. Ik had toen achteraf als tip gekregen voer een 0 in. Maar ja het keuze menu gaf geen 0, als je search 0 in typt dan komt er een lijst met duizenden project nummers, dit duurt minuten voordat de lijst compleet is en vervolgens is er geen weg meer terug. Dus je kan weer opnieuw beginnen. AAARGH. Er staat een * voor dit veld, wat immers betekend verplicht, mag je niet overslaan. Dan maar aan een collega vragen, ooh dat moet je gewoon overslaan. Ik geef aan dat ik dat ook al had geprobeerd maar dat dan vervolgens de knop next niet werkt omdat er gegevens ontbreken. Tja toch maar overgeslagen, vervolgens kwam natuurlijk de foutmelding. Deze nogmaals goed gelezen en ja 0 moest ingevuld worden in een ander invoerveld. HeHe een window verder. Dit ook ingevuld en dan heb je het volgende keuze menu zonder keuzes. Via een paar mailtjes ben ik er achter gekomen dat ik natuurlijk eerst wat anders moest invullen voordat dit werkte. Help Help waar is mijn intuïtie die me altijd zo goed van pas kwam.

Dit is slechts een voorbeeld, internet bankieren is minstens zo'n groot drama, er zitten zoveel checks dubbel checks om het veilig te maken dat je sneller naar de bank kan fietsen om het cash te betalen. Internet bankieren kan trouwens alleen tijdens kantoor uren. Hoezo automatisering, zit er aan de andere kant iemand als een chat geit je gegevens real time te verwerken. Buiten kantoor uren moet je een betaling schedulen heb ik onlangs ontdekt, je scheduled hem dan gewoon tijdens kantoor uren en dan wordt het geaccepteerd. Hoezo omslachtig.

Moderne technologie

Ik besefte vandaag toen ik de krant las dat modern een relatief begrip is. Zo kan ik me herinneren dat mijn vader vertelde van zijn eerste trekker, dat hij daarvoor alle werk op het land met een paard deed. Ik weet niet precies wanneer mijn vader een paard door een trekker heeft vervangen maar het moet jaren voor mijn geboorte zijn geweest, dit is dus ergens in de jaren 50/60 van de vorige eeuw. Ik weet nog hoe die trekker er uitzag, niet zo hypermodern als je tegenwoordig ziet, maar het was toch een mooi voertuig.

Nu las ik vandaag in de krant "Of Tractors and CellPhones, A liitle bit of modern technology, a lot of jugaad" Wat jugaad is weet ik niet, mijn hindi translator zegt stadium, het zou dus iets van vooruitgang oid kunnen beteken, een nieuw stadium.Wikipedia geeft het echte antwoord;
Jugaad are locally-made motor vehicles that are used mostly in small villages as a means of low cost transportation in rural India.
De foto bij het stukje zette me echt aan het denken, los van het feit dat men een tractor moderne technologie vindt, is het type tractor "Jugaad" uit het stenen tijdperk. Desalniettemin geeft het stukje in de krant aan dat het grote gevolgen heeft voor stieren en jonge stierkalveren, deze beesten worden werkloos, in Nederland eten we die gewoon lekker op, maar in India hebben ze geen enkel nut meer, en komen wellicht in een illegaal circuit..

Waarom de woorden No infrastructure No problem onder de foto staan wordt niet nader uitgelegd. Het artikel geeft wel weer dat men met de creatieve manier van werken met weinig toch veel kan doen. Zo wordt de Jugaad ook gebruikt als waterpomp. Of als transportmiddel van water/ijstanks gevuld met vis. De cellphone wordt gebruikt om uit te zoeken waar men de producten met de meeste winst kan verkopen.

Vervolgens staat in het artikel dat men zich verbaast dat de sector met al deze automatisering maar met 3% is gegroeid over tientallen jaren. Tja wat moet je dan denken als westerling met je totale andere referentie kader. Polders met grote akkers, enorme tractors welke in een paar uur enkele hectares omploegen en inzaaien. Is de infrastructuur misschien toch een probleem?

Rondje fietsen

Het was vandaag een vrije dag (labour day). Ik wist het niet zeker maar ik verwachte dat de sportschool gesloten zou zijn. Ik had toch zin om iets actief te doen. Ik besloot om een rondje te fietsen. Ik heb 41 km gefietst. Echt relaxen is er niet bij, dit komt van de ene kant omdat ik de weg niet goed ken, en van de andere kant is het verkeer erg onvoorspelbaar. Ik heb dus hoofdzakelijk op drukke doorgaande wegen gefietst. In het begin fietste ik rustig, dan heb je voldoende tijd om te anticiperen. Na een tijdje ging ik heuvel af en dus iets harder dan moet je goed opletten, het komt met regelmaat voor dat er een brommer tegen het verkeer in rijd op de verkeerde weghelft dus. Dit doen ze vooral aan de zijkant, daar waar ik dus fiets. En als je deze dan hebt ontweken dan rijden auto's welke langs de kant van de weg staan spontaan weg en snijden je af. Dit doet onze chauffeur Santosh ook, die zie ik nooit over zijn schouder kijken of hij wel de weg op kan rijden. Als je dan een redelijk vaartje hebt omdat je berg af gaat dan moet je verdomt snel reageren, dus niet lekker relaxed de berg af glijden. Na een tijdje zag ik een weggetje naar rechts, het was een mooi geasfalteerd rustig weggetje. Ik ben hier in gefietst, na ongeveer 2 kilometer stopte de weg, er liep een trein rails. De enige manier om mijn weg te vervolgen was over een hobbelig onverhard pad. Ik zag 500m verder huizen dus ik heb dit toch maar gedaan. Tja en dan ga je denken stel dat mijn band lek wordt door zo'n scherpe steen, hoe kan ik Gerlinde uitleggen waar ik ben zodat ze me op kan halen. Dat gaat dus niet, dan maar goed opletten dat ik alle scherpe voorwerpen ontwijk. Een eindje verder bij de huizen is er weer een weg. Er spelen kinderen op de weg, ze moeten hard lachen om mijn fiets met roze voorkant. Ik heb de fiets van Anne-Marie bij me dit is de enige met versnellingen, en dit is toch wel prettig in dit heuvelachtige terrein. En dan wordt het tijd om de weg terug naar huis te vinden, gelukkig helpt mijn Garmin Horloge mee. Even klikken "Ga Naar" Thuis, en je kan simpel de pijl volgen. Na een paar kilometer zie ik het nieuwe Pune Cricket stadion, dan realiseer ik me waar ik ben. Ik moet ergens verkeerd zijn gefietst, oorspronkelijk wilde ik naar Maan fietsen. dit is niet gelukt. Heb ik nog een leuk doel voor een volgende keer. Eenmaal thuis voel ik mijn armen, die hebben een beetje te veel zon gehad.