India: Lohagad Fort

Vanmiddag een wandeling gemaakt in de stromende regen. Ik denk dat de uitzichten erg mooi zouden kunnen zijn. Toch nog maar eens een keer gaan als het mooi weer is. Er waren wel prachtige watervallen door al die regen.
Ik heb met gele stippen aangegeven hoe de route ongeveer is.

In het hoogte kaartje kun je zien dat de wandeling bijna 12 km was en dat ik van 630m gestegen ben naar 1040 en daarna weer volgens het zelfde patroon terug.

Ik ben gestart in het dorpje Bhaje, eigenlijk ben ik nog iets voor het dorpje begonnen. Het verkeer stond zo vast, allerlei bussen en auto's blokkeerden de weg. Ik dacht ik stap wel uit, en laat Santosh de komende uren naar de parkeerplaats rijden. Gerlinde en ik zijn eerder in dit dorpje geweest, wij zijn toen eerste naar Karla caves geweest en daarna naar een boeddhistische tempel uitgehakt in de rotsen bij dit dorpje Bhaje.

Na enkele meters buiten het dorp zag ik een enorme waterval, met heel veel mensen in het water. Uiteraard met kleren aan, vreemd genoeg zag ik een eindje verderop tijdens mijn wandeling ook van deze zeik natte mensen lopen. Mijn broek werd nat van de regen, dat vind ik al vervelend lopen, trekt zo als je een stap omhoog moet maken.

Even later kwam ik langs een rijstveld, de kleuren zijn zo mooi groen, jammer dat de zon niet schijnt want dan is dit effect nog duidelijker.

Alle regen veroorzaakt prachtige watervallen, op de foto hieronder zie je een van de langste die ik heb gezien.

Niet iedereen start met de wandeling in het dorp, zo af en toe komt er een brommer langs, maar ieder geeft het op een gegeven moment op en zet de auto of motor ergens langs de kant. Ik vond dit een leuk plaatje met die koeien. Ik erger me trouwens aan de hoeveelheid lawaai dat Indiase mensen maken tijdens het wandelen. Die brommers tuiteren continu, en niet zo zachtjes ook, een van hen tuiterde zo hard dat mijn oren voor een paar minuten tuiten. Ook de wandelaars, met name groepen jongeren, er schreeuwt iemand iets heel hard en de rest probeert dan dat woord te herhalen maar dan met zijn allen tegelijk en nog iets harder. Ja dat is lekker genieten van de rust in de natuur.

Aangekomen bij de ingang van het Fort, iedereen laat zich gewoon lekker nat regenen. Ik heb met regelmaat mijn paraplu op gehad, uiteindelijk was ik toch helemaal nat, koud is het niet, dus het is eigenlijk helemaal niet erg om je gewoon nat te laten regenen.

Na het passeren van de poorten van het fort kwam ik op een pad dat over de rug van een berg gaat. Het was niet breder dan 5m, en dan bijna verticaal naar beneden. Ik wil Gerlinde dit eigenlijk ook graag een keer laten zien, maar ik ben bang dat ze deze passage niet durft te nemen.

Een paar honderd meter verder werd het nog extremer, het pad liep 0.5m van de afgrond, het gaat hier echt 180 graden naar beneden. Eerst kon ik niet zien hoe diep het was, want er waren wolken, na een tijdje waren de wolken even weg, ik schat dat het 70 a 80m recht naar beneden ging.

Het pad was zo af en toe, niet echt een pad, zo zie je hier dat er een klein riviertje is waar je door moest klimmen. Er was een groep jongeren die een stuk wilden nemen wat echt steil was, twee hadden de stap gewaagd, 1 zat hopeloos in de rats hoe hij eraf moest komen, toen ik dit zag dacht ik, ik loop even om. Toen ik beneden was bij de twee waaghalsen, begonnen ze hard tegen de anderen te roepen en naar mij te wijzen en te wijzen naar mijn route. Ik weet niet wat de jonge lui schreeuwden, het zal wel zoiets geweest zijn van: "die ouwe is daar langs gegaan, dat is vast gemakkelijker".