Shivneri

Santosh had gezien dat ik afgelopen twee weken naar een fort was geweest. Ik had dit uitgezocht omdat ik het lekker vind om te wandelen en ik alleen maar wandelingen op het internet kan vinden naar een fort.
Santosh heeft het al twee weken over dat ik naar Shivneri moet. Dat hebben we vandaag gedaan. Eigenlijk vind ik het een beetje te ver weg voor een dag tocht, zo rond de 100 km. Dat is heen en terug toch 4 uur in de auto.

We zijn eerst naar Leyadri geweest, hier zijn grotten uitgehakt in de rotsen. Er is ook een tempel welke heel actief wordt bezocht. Het ligt ten noorden van Pune, er groeien hier andere gewassen dan ten zuiden van Pune, veel aardappelen, tomaten, bananen en druiven. Ik heb een zakje rozijnen gekocht, die zit ik nu op te smikkelen.

Het Shivneri fort is 1 van de meest strategische en sterkste forten uit het Maratha empire.
Als je er naar toe wandelt moet je 7 poorten passeren. Ik heb er 6 gevonden.

Maingate Mahadarwaja

Ganesh Gate

Pir Gate

Hathi Gate

Mena Gate

Gulup Gate

Ik heb wellicht een route ontdekt om 1 gate over te slaan, of ik ben simpel weg vergeten op het knopje van mijn foto toestel te drukken.
Op de Hathi Gate zitten van dit ijzeren punten, dit zie je wel op meer forten, ik vraag me al een tijdje af wat het nut is. Ik ben er eindelijk achter gekomen. De punten zijn toegevoegd om de deuren olifant bestendig te maken.

Terug in het dorpje heb ik wat gegeten, het was lastig om wat te bestellen, de kaart was in Maharati en het personeel sprak ook alleen maar Maharati. Ik wilde Santosh halen om te helpen maar die was ook niet meer bij de auto. Uiteindelijk zei 1 van de obers 60 rupee lunch, ik zei yes, dit begreep hij niet, toen dacht ik ah ik moet in mijn beste Hindi. ik zei tike tike. De man keek blij en even later kreeg ik mijn eten.
Toen ik op straat liep zag ik 1 kapperszaak en een naai atelier samen onder 1 golfplaat.

Zo'n naai machine heeft mijn oma toen ik kind was geschonken aan de derde wereld. Men zei toen dat deze naai machines erg gewild waren omdat je ze met de voet moet aandrijven en dus geen elektriciteit nodig hebt. De inventieve Indiërs hebben natuurlijk met een kleine modificatie een elektromotor opgezet. zo heb je weer een modern apparaat. Hoe veilig dit is praten we niet over, het werkt dus is het goed.